Το πώς θα εξελισσόταν η αναμέτρηση φάνηκε από τα πρώτα λεπτά. Ο Παναθηναϊκός για ακόμη μία φορά έδειξε πως δεν ήξερε πώς όχι μόνο να πατήσει την αντίπαλη περιοχή, αλλά να φτάσει ακόμα και έξω απ' αυτή, καθώς όταν η μπάλα έφτανε στα εξτρέμ, γύριζε πίσω στους χαφ και αυτοί με τη σειρά τους την γύριζαν ακόμη πιο πίσω στο κεντρικό αμυντικό δίδυμο. Χαρακτηριστική είναι η φάση που η μπάλα από την επίθεση επιστρέφει στον Ρισβάνη και ο πιτσιρικάς -σαφώς αγχωμένος και «κοντραρισμένος» από την πρώτη του εμφάνιση- τη γύρισε στην Καπίνο κάνοντας έξαλλο τον Γιάννη Αναστασίου.
Κάπως έτσι λοιπόν, με ανούσιες πάσες όταν ο Παναθηναϊκός είχε την κατοχή κυλούσε το πρώτο ημίχρονο. Και αυτό δεν άλλαξε ακόμα και στο δεύτερο μέρος, με το «τριφύλλι» να βρίσκεται πίσω στο σκορ έπειτα από γκολ του Ναζλίδη (και τεράστιο λάθος του Καπίνο, που και αυτός με τη σειρά του δε δείχνει άνεση κάτω από τα δοκάρια). Αντίθετα, ο Πλατανιάς ήταν αυτός που έδειχνε διάθεση να σκοράρει ένα δεύτερο γκολ και να «κλειδώσει» το ματς.
Όλα αυτά μέχρι να βγει ο -πολύ, πάρα πολύ κακός ΚΑΙ χθες- Ζέκα, που θυμίζει το περσινό απογοητευτικό του ξεκίνημα στο πρωτάθλημα και να περάσει ο πιτσιρικάς Ατζαγκούν. Ο Νιγηριανός βρισκόταν μέσα στις φάσεις, είχε όρεξη, και όταν ο τερματοφύλακας της Χανιώτικης ομάδας έδιωξε στην μικρή περιοχή, ο μικρόσωμος Ατζαγκούν ήταν εκεί για να σπρώξει τη μπάλα στα δίχτυα. Γκολ το οποίο αφύπνισε την ομάδα, χωρίς όμως να μπορέσει να κάνει το κάτι παραπάνω.
Εμφανίσεις σαν τη χθεσινή μόνο αισιοδοξία δε σε γεμίζουν, ειδικά γνωρίζοντας ότι η ομάδα είχε 15 ολόκληρες μέρες να δουλέψει για να βελτιωθεί. Και κακά τα ψέματα δεν υπήρχε ούτε ένα σημάδι βελτίωσης. Με τον Ζέκα να θυμίζει τον περσινό, κακό Ζέκα μέχρι να φύγει ο Φερέιρα, τον Καπίνο να φέρει ευθύνη σε ακόμη ένα γκολ, τον Νάνο να μη μπορεί να βοηθήσει ούτε τον Ντίνα επιθετικά, ούτε τον πιτσιρικά Ρισβάνη που ήταν δίπλα του και από το πρέσιγνκ του Γουνδουλάκη πολλές φορές πετούσε την μπάλα πλάγιο, τον Μπεργκ να μην τροφοδοτείται και τον Πράνιτς να είναι ακόμα εκτός ρυθμού, ο μόνος που ξεχώρισε ήταν ο Μαρινάκης, για τον οποίο δε θέλω να λέω μεγάλα λόγια, αλλά έχω σχηματίσει εξαιρετική εντύπωση και πιστεύω πολύ σ' αυτόν.
Πλέον το τι μέλλει γενέσθαι είναι προφανές. Ο Παναθηναϊκός έχει δύο εντός έδρας ματς και καλείται να κάνει το 2/2 για να ανέβει η ψυχολογία των παικτών και να υπάρξει και πάλι ηρεμία στις τάξεις της ομάδας. Μην ξεχνάμε ότι η ομάδα αποτελείται κυρίως από μικρά παιδιά, τα οποία είναι λογικό να μην μπορούν να διαχειριστούν την πίεση και τον αναβρασμό μέσα και έξω από την ομάδα.
Ο κόσμος δεν έχει συνηθίσει να βλέπει τον Παναθηναϊκό σε αυτή την κατάσταση, στηρίζει όμως ακόμα την ομάδα. Το για πόσο ακόμα δεν το ξέρω, καθώς κανείς μας δεν μπορεί να συμβιβαστεί με ισοπαλίες και τόσο τραγικές εμφανίσεις, όσο άπειροι κι αν είναι οι παίκτες, όσο δύσκολες στιγμές και αν περνάει η ομάδα.
Οι οπαδοί του «τριφυλλιού» θα βρεθούν στη Λεωφόρο την επόμενη αγωνιστική για να «σπρώξουν» την ομάδα στη νίκη. Άλλο αποτέλεσμα δεν υπάρχει και στόχος όλων στο ποδοσφαιρικό τμήμα είναι πλέον ένας: ΝΙΚΗ και επιτέλους ΣΗΜΑΔΙΑ ΒΕΛΤΙΩΣΗΣ...
Υ.Γ.: 1) Ο Παναθηναϊκός είναι ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ και όταν ισοφαρίζεις ομαδούλες της Σούπερ Λιγκ δεν πανηγυρίζεις σαν να ισοφάρισες την Μπαρτσελόνα, αλλά παίρνεις την μπάλα και τρέχεις μπας και... «σώσεις» την παρτίδα...
2) Είναι λίγο κωμικοτραγικό προπονητής του Παναθηναϊκού να δηλώνει ικανοποιημένος. Ούτε ο προπονητής του Πανθρακικού δε θα το δήλωνε αυτό μετά από τόσο κακή εμφάνιση.
