Η απόσταση, που χωρίζει τον ποδοσφαιρικό από τον μπασκετικό Παναθηναϊκό είναι εδώ και χρόνια μεγάλη.Χτες απλά μετρήθηκε. Είναι τόση, όση η απόσταση, που υπάρχει ανάμεσα στην Βαρκελόνη και την Θεσσαλονίκη.
Δεν το κρύβω ότι είχα την βεβαιότητα ότι η ομάδα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς θα κέρδιζε την Μακάμπι στον τελικό της Ευρωλίγκα. Παράλληλα είχα την ανησυχία ότι η ομάδα του Φερέιρα θα σκόνταφτε στην πρεμιέρα των πλέι-οφ.
Αλλά μήπως μόνο εγώ ένιωθα έτσι; Κατά βάθος αυτή δεν ήταν η αίσθηση που είχε η πλειοψηφία των φίλων του Παναθηναϊκού, αναφορικά με την αποστολή των ομάδων μπάσκετ και ποδοσφαίρου στους αγώνες της Κυριακής;
Ας μην γελιόμαστε, αυτή ήταν. Κι από πού, παρακαλώ, πηγάζει τούτη η αίσθηση; Όσον αφορά στην ομάδα μπάσκετ, από την διοικητική σταθερότητα, από το κύρος του προπονητή, από την κλάση των παικτών, από το βάρος της φανέλας.
Όσον αφορά στην ομάδα ποδοσφαίρου, η αίσθηση προέρχεται από το διοικητικό αλαλούμ, από την αδυναμία του προπονητή να επιβληθεί, από την «γύμνια» των παικτών, από την αβάσταχτη ελαφρότητα του… «δεν είναι».
«Κοιλιά» στην απόδοσή της έκανε κάποια στιγμή μέσα στη σεζόν και η μπασκετική ομάδα. Αυτό είναι το φυσιολογικό και το… υγιές. Δεν γίνεται να πηγαίνει τρένο επί 9 μήνες. Άνθρωποι είναι και οι αθλητές. Δεν είναι μηχανές. Κάποτε κουράζονται…
Αντίθετα η ποδοσφαιρική μια «κοιλιά» ήταν καθ΄ όλη την διάρκεια της σεζόν και μόνο για ένα δίμηνο μετά την Πρωτοχρονιά εμφάνισε σημάδια ζωής, τα οποία ωστόσο εξαφανίστηκαν γρήγορα στη ζούγκλα του «Γ. Καραϊσκάκης».
Δηλαδή, τι καινούργιο μας έδειξε η ομάδα του Φερέιρα στην Τούμπα, ύστερα από τη διακοπή ενός περίπου μηνός στο διάστημα της οποίας οι παίκτες ξεκουράστηκαν και (υποτίθεται ότι) δούλεψαν για να παρουσιαστούν πανέτοιμοι στην πρεμιέρα των πλέι-οφ;
Τίποτα. Στον αγώνα με τον ΠΑΟΚ είδαμε το ίδιο κουρασμένο πρόσωπο, την ίδια σβησμένη φλόγα στα μάτια, την ίδια απειθαρχία στο παιχνίδι. Όπως θα έλεγε και ο Άγγελος Αναστασιάδης, αν τους έβλεπε, «δεν μπορούν (αυτά) τα παλικάρια».
Αντίθετα τα άλλα, μπορούν και παραμπορούν. Παρά το γεγονός ότι τα περισσότερα έχουν περάσει τα 30 και ενώ έχουν χορτάσει από κούπες στην καριέρα τους, κάθε χρόνο εμφανίζονται όλο και πιο πεινασμένα για τίτλους και διακρίσεις.
Πού βρίσκουν κίνητρο στο ξεκίνημα κάθε χρονιάς; Οπουδήποτε. Σε μια κρίση αυτοεπιβεβαίωσης, σε μια δήλωση αμφισβήτησης, σε μια έξαρση εγωϊσμού, σε μια πρόκληση της Ιστορίας. Ενδεχομένως σε μια υπόσχεση, σε ένα πείσμα, μέχρι και σε ένα καπρίτσιο…
«Οι προσπάθειες και οι επιτυχίες αυτής της ομάδας αποτελούν οδηγό και έμπνευση για όλη την Παναθηναϊκή οικογένεια». Πολύ σωστά τα λέει η ΠΑΕ στην συγχαρητήρια ανακοίνωση, που εξέδωσε μετά την κατάκτηση του 6ου ευρωπαϊκού.
Ωστόσο δεν φτάνει μόνο να λέει. Πρέπει και να πράττει. Όμως πως αυτή η μπασκετική επιτυχία δύναται να εμπνεύσει το ποδοσφαιρικό τμήμα, που είναι «λίθοι, πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένα»; Αυτό ομολογώ πως είναι κάτι που δεν μπορεί να το συλλάβει ο νους μου.
Πηγή: OnSports.gr
