Aναλυτικά το άρθρο του:
Και να θες να το ξεχάσεις δεν μπορείς. Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Από τη μία να είσαι «σηκωμένος» με το έκτο αστέρι στο μπάσκετ και από την άλλη να σου… πέφτει (η ψυχολογία, ρε ανώμαλοι) με το χάλι του ποδοσφαίρου. Να μην έχεις κουράγιο ούτε να αλλάξεις κανάλι για να δεις την προσπάθεια για να (μη) βγεις δεύτερος και καταϊδρωμένος.
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ δεν μπορώ να πω «στα παπάρια μου το ποδόσφαιρο, ας είναι καλά το μπάσκετ και δεν τρέχει μία». Όχι επειδή στην μπάλα είναι η δουλειά μου και από εκεί ζω, αλλά γιατί απλά δεν έχω μάθει να τα αντιμετωπίζω έτσι τα πράγματα και η ιστορία αυτή περισσότερο με χαλάει παρά με φτιάχνει.
Καλώς ή κακώς, οι περισσότεροι από το ποδόσφαιρο γίναμε Παναθηναϊκοί κι αυτό είναι που μας τρελαίνει και μας πονάει περισσότερο. Δεν μπορούμε να βλέπουμε την ομάδα μας παρατημένη στο έλεος του κάθε Περπινιάδη και του κάθε Παραγκάρχη. Γιατί πολύ απλά αυτοί δεν δείχνουν κανένα έλεος και ασελγούν με κάθε τρόπο και με λύσσα στο πράσινο πτώμα. Βρίσκουν και τα κάνουν...
Για να μην ξεχνιόμαστε, εννοείται πως αρκετούς από εμάς πάντα μας μάγευε από παλιά και η πορτοκαλί η μπάλα και μας τραβούσε κοντά της. Σας μιλάω εκ πείρας. Και στη Λεωφόρο και στις Γλυφάδες και στο ΟΑΚΑ τώρα τους νεότερους και παντού. Παναθηναϊκός πάνω απ’ όλα και απ’ όλους, μάγκες, όμως ποιος στα αλήθεια το αντέχει αυτό το πράγμα; Ποιος δεν ένιωσε ένα σφίξιμο στο στομάχι όταν ξεκίναγε το ματς της Τούμπας; Ο… αναμάρτητος ας ρίξει την πρώτη πέτρα λοιπόν. Εγώ κάθομαι απέναντι, μαζί με τους «σφιγμένους» δηλαδή, και αναμένω τον λιθοβολισμό…
Ναι, ο μπασκετικός Παναθηναϊκός μάς έκανε και πάλι περήφανους. Έτσι όπως μας έχει μάθει εδώ και τόσα χρόνια. Είναι το καμάρι μας, η περηφάνια μας, η καύλα μας όπως έγραψα και στο Gazzetta. Ακόμη κι αν δεν το έπαιρνε, το ίδιο θα τον αγαπάγαμε. Ίσως και περισσότερο, έτσι για την κουλτούρα και τα «κερδίζεις χάνεις θα τραγουδάω».
Να την πω όμως την αμαρτία μου; Είχα καιρό να δω τόσο σημαντικό παιχνίδι της Πανάθας με τέτοια ηρεμία. Ίσως γιατί είχα ξεσπάσει με την Μπαρτσελόνα, ίσως γιατί ήθελα να είμαι και εγώ στη Βαρκελώνη και κάποιος σοβαρός λόγος με κράτησε εδώ και έκανα «μούτρα», δεν ξέρω τι να πω; Ίσως και τίποτα από τα παραπάνω. Σκεπτόμενος ξανά τη συμπεριφορά αυτή καταλήγω στο συμπέρασμα πως μάλλον ήμουν σίγουρος για το αποτέλεσμα.
Βλέπετε, έτσι μας έχει μάθει ο τεράστιος Ομπράντοβιτς να αντιμετωπίζουμε το ΚΑΘΕ παιχνίδι. Με οποιονδήποτε αντίπαλο απέναντί μας, με οποιοδήποτε ρόστερ κι αν διαθέτουμε εμείς. Ακόμη και τον Παναγιώτη Κολλημένο να πάρει, που όσοι τον θυμούνται από εποχές Γλυφάδας (πριν δηλαδή γίνει τηλεοπτικός σταρ και μας τον κλέψει η Αννίτα) τα κολλούσε από τη σέντρα (και του φωνάζαμε από το πέταλο «να τος ο ξένος του Ολυμπιακού»), παιχτάρα θα τον κάνει με το μαγικό του ραβδί. Θα παρατήσει το... τραγούδι και θα σηκώνει κούπες.
Να τον έχει ο Θεός καλά τον Ζέλικο που μπήκε στην παναθηναϊκή μας ζωή και από τότε χαμογελάμε νύχτα μέρα. Ο άνθρωπος αυτός είναι πραγματικό φαινόμενο. Τον έντυσαν στα πράσινα ο Θανάσης με τον Παύλο και ησύχασαν μια και καλή. Από τη μέρα που τον έφεραν αντί να ματώνουν οικονομικά και να τους κλέβουν τις κούπες, κάθονται με την ησυχία τους στην κερκίδα και μπαίνουν απλά για την απονομή. Γιατί τις ομάδες του Ομπράντοβιτς ΚΑΝΕΙΣ δεν μπορεί να τις κερδίσει, ό,τι και να κάνει.Ρωτήστε και τους φουκαράδες τους Αγγελόπουλους γι' αυτό. Έχουν δοκιμάσει τα πάντα...
Και από την άλλη τι; Μια ομάδα πραγματικά για λύπηση, σε ένα πρωτάθλημα βεβαίως επίσης για λύπηση. Γιατί δεν πρέπει να το ξεχνάμε και αυτό. Ναι, δεν υπάρχει Παναθηναϊκός που δεν έχει σαλτάρει με αυτό που βλέπει το τελευταίο δίμηνο και που να μην πλακώνει στα μπινελίκια βλέποντας το χάλι της ομάδας. Τρελαμένοι είναι όλοι από τη «μετά Καραϊσκάκη» εποχή, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε και το τι έγινε εκεί πέρα και πώς σε κλέψανε χωρίς να μπορείς να βγάλεις ούτε κιχ γιατί ήσουν ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΣ εξωαγωνιστικά. Όπως και κάτι Βόλους κλπ.
Και γι’ αυτό το χάλι κανείς μα κανείς δεν φταίει περισσότερο από τους μετόχους του Παναθηναϊκού. Μια ομάδα διαλυμένη διοικητικά, που την τρέχουν απλά από την καλή τους την καρδιά οι υπάλληλοι, αλλά που δυστυχώς δεν αρκούν ούτε για τα… βασικά. Αυτός είναι ο τωρινός Παναθηναϊκός. Μια πλήρως απαξιωμένη ομάδα με τις ευλογίες όλων. Μια ομάδα που θα είναι ΥΠΕΡΒΑΣΗ αν βγει δεύτερη, διότι πολύ απλά αυτό το χάλι δεν μαζεύεται εύκολα και το καμπανάκι εδώ πέρα το έχουμε βαρέσει εδώ και καιρό.
Α και κάτι τελευταίο. Μην μπαίνετε στο τριπάκι που σας βάζουν οι γνωστοί-άγνωστοι, ώστε να διαχωρίζετε παρόντες και απόντες. Γιατί πολύ απλά αυτή τη στιγμή ΟΛΟΙ απόντες είναι, επομένως ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΟΙ. Το ποιος φταίει λιγότερο και ποιος περισσότερο το έχουμε εξαντλήσει και έχει κουράσει. Δεν προλαβαίνω, δεν ασχολούμαι άλλο. Πάω αεροδρόμιο να δω τον Εξάστερο που γυρνάει. ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ...
Πηγή: leoforos.gr
