Τον Ζαγοράκη τον είχα για μεγάλο μάγκα. Κυριολεκτικά. Και τον παραδεχόμουν για μια σειρά από πράγματα και καταστάσεις που θεωρώ ότι επιβάλλεται να υπάρχουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό εν γένει.
Βίωσα μαζί του μεγάλες στιγμές με το ευρωπαϊκό της Πορτογαλίας, μου άρεσε η οπτική από την οποία έβλεπε το ποδόσφαιρο και στην τελική ανάλυση πίστευα ότι θα ήταν σαφώς καλύτερο ο χώρος αυτός να έχει παράγοντες σε επιτελικές θέσεις, πρώην αθλητές αντί για (πρώην ή νυν) λαμόγια, που στην πλειοψηφία τους είναι οι Ελληνες "επενδυτές" και οι παράγοντες. Με τις εξαιρέσεις που υπάρχουν και επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Τον είχα για μάγκα τον Ζαγοράκη, αλλά τελικά φαίνεται πως έπεσα έξω. Η στάση που κράτησε γύρω από το θέμα του Βρύζα με αναγκάζει να του βάλω εισαγωγικά στη λέξη. Να τον κάνω «μάγκα». Διότι είναι προφανές ότι ο «Ζαγόρ» φοβόταν το ενδεχόμενο επιτυχίας του Βρύζα στον Παναθηναϊκό με ό,τι αυτό θα συνεπαγόταν για τον ίδιο και τους τριγμούς που θα επέφερε στον ΠΑΟΚ μία τέτοια εξέλιξη.
Έβαλε όλη την ΠΑΟΚτσήδικη οικογένεια να κάνει τα αδύνατα-δυνατά προκειμένου να μην αναλάβει ο Βρύζας το γενικό κουμάντο στον Παναθηναϊκό (γιατί αυτό θα έκανε από τις ακαδημίες έως τις μεταγραφές και τις πωλήσεις) και τα κατάφερε. Με απειλές, με πιέσεις και με τεχνάσματα. Γειασάν του μάγκα, που λέει και ο Κώστας Καίσαρης...
Και τα γράφω αυτά διότι ο ίδιος ο Βρύζας είχε δώσει το λόγο του στον Παναθηναϊκό ότι θα αναλάβει το πρότζεκτ και έκανε πίσω για μη επαγγελματικούς λόγους. Αλλά εξαιτίας των αφόρητων πιέσεων που δέχτηκε και έφταναν, όπως χαρακτηριστικά είπε, μέχρι το χωριό του στην Καβάλα, το Χρυσοχώρι, και τους γονείς του που διαμένουν εκεί. Μαγκιά...
onsports.gr
