Συγκλονιστικός, μεγαλειώδης, εκκωφαντικός. Αυτές είναι οι λέξεις που μου έρχονται στο μυαλό για τον χθεσινό Παναθηναϊκό που για μια ακόμη φορά μας έκανε υπερήφανους. Είναι πραγματικά μεγάλο επίτευγμα να είσαι σταθερά εδώ και μια δεκαετία η καλύτερη ομάδα της Ευρώπης και να βγάζεις από τη μιζέρια της ελληνικής πραγματικότητας τους φίλους του αθλητισμού.
Και δεν μιλάω μόνο για τους Παναθηναϊκούς μια και χθες χτυπούσε το τηλέφωνο μου και δεν ήταν μόνο πράσινοι που πανηγύριζαν αλλά και υγιείς αντίπαλοι που παραδέχονται αυτή την ομάδα. Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς πήρε την ταυτότητα ενός ακόμα αξιόλογου προπονητή όπως ο Ντέιβιντ Μπλάτ και απέδειξε πως το Α και το Ω σε μια ομάδα είναι ο προπονητής. Διότι το τριφύλλι είναι «ομάδα προπονητή» και κάνει επακριβώς αυτά που ζητάει ο Ζοτς μέσα στο πάρκε.
Οι πράσινοι ανάγκασαν την Μακάμπι να αγωνίζεται σαν μικρή ομάδα πνίγοντας την με την ασφυκτική άμυνα που την ανάγκασε να κάνει σωρεία λαθών. Αυτή η ομάδα δεν έχει ανάγκη ηγέτες. Παίζει ένας για όλους και όλοι για έναν. Οι Ισραηλινοί πλήρωσαν το γεγονός πως έχουν δώσει απεριόριστες αρμοδιότητες στον ζογκλέρ Πάργκο και πλήρωσαν ακριβά το τίμημα μια και ο Αμερικάνος ήταν επιπόλαιος σε κάθε του κίνηση. Δεν με νοιάζει πραγματικά τι θα γίνει στο κύπελλο με τον Ολυμπιακό. Πιο πολύ είναι θέμα γοήτρου και όχι κούπας, διότι από αυτές έχουμε πολλές. Εγώ είδα αυτά που θέλω από αυτόν τον Παναθηναϊκό που από fan του ποδοσφαίρου με έκανε φανατικό μπασκετόφιλο και με κρατάει στα δύσκολα ψηλά.
*Το φάντασμα που εμφανίστηκε στην Τούμπα εύχομαι να μην το ξαναδώ. Όσο και να προσπαθεί αυτή η ομάδα να μας χαλάσει τη καρδιά δεν θα τα καταφέρει γιατί έχουμε φτάσει στα όρια μας. Μετά τον θυμό θα ακολουθήσει η πλήρης αδιαφορία και απαξίωση αυτού του εκτρώματος που λέγεται Παναθηναϊκός.
