Αυτή η φάση εκτός από μία απλή μακακία εάν το σκεφτείς προσεκτικά, είναι η πιο χαρακτηριστική φάση αν όχι όλης της χρονιάς, τότε της σειρά των τελικών. Ο μικρός Βασίλης (και μικρός θα παραμείνει πάντα) δεν έφυγε τόσο για τα χρήματα, όσο για το κόμπλεξ που διακατέχει με τον ΤΕΡΑΣΤΙΟ αρχηγό Δημήτρη Διαμαντίδη.
Δεν ήθελε να πάρει πολλά εκατομμύρια. Έστω και ένα ευρώ περισσότερα από τον Μήτσο να του έδινε η ΚΑΕ, θα ήταν ικανοποιημένος.
Στον Παναθηναϊκό ένιωθε ως ένας εναλλακτικός ηγέτης (τρίτος) μετά από τον Διαμαντίδη και τον μεγάλο Σάρας. Το γεγονός πως αγαπήσαμε ένα ξένο παίκτη μέσα σε 3 χρόνια, περισσότερο από έναν Έλληνα με τα διπλάσια χρόνια στην ομάδα μας τα λέει ΟΛΑ.
Ο Σάρας δεν θα πήγαινε ΠΟΤΕ στον Ολυμπιακό και το απέδειξε απορρίπτοντας πρόταση από τους Αγγελόπουλους το περασμένο καλοκαίρι ωστόσο το θέμα δεν πήρε πολλές διαστάσεις. Ήξερε πω θα καταντήσει να παίζει σε ομάδες όπως Λιέτουβος Ρίτας και Φενέρ αλλά δεν είχε ΠΟΤΕ το θράσος ενώ έχει φορέσει την φανέλα του τριφυλλιού και μετά από τόση αγάπη που του έδειξε ο κόσμος να φορέσει μετά την ερυθρόλευκη φανέλα και να έρθει στο ΟΑΚΑ.
Και για να κλείνουμε, ξαναλέω πως αυτή η φάση ήταν δικαίωση για τον κόσμο του Παναθηναϊκού που τόσο πολύ τον γιούχαρε. Είχε βγει μετά το τέλος του τελικού Κυπέλλου και είχε πει ο Σπανούλης πόσο δικαιωμένος νιώθει που πήγε τον Ολυμπιακό.
Τελικά Βασίλη, τώρα, ποιος νιώθει δικαιωμένος και ποιος όχι;;; Εμείς που κατακτήσαμε την έκτη Ευρωπαϊκή κούπα αποκλείοντας την Μπαρτσελόνα, που κάναμε το break μέσα στο ΣΕΦ και εν τέλει κατακτήσαμε και το πρωτάθλημα ή εσύ που συνολικά έβαλες όλα κι όλα 5 τρίποντα απέναντι στον Παναθηναϊκό και κατάντησες να χάνεις την μπάλα μέσα από τα χέρια σου χωρίς να σε μαρκάρει κανένας???
