Πηγαίνεις στο ΟΑΚΑ με το «μαχαίρι στα δόντια» σ’ ένα ματς ζωής ή θανάτου. Έχεις την τύχη να τεθείνοκ-άουτ με την έναρξη του παιχνιδιού ο καλύτερος παίκτης αυτή την στιγμή στην Ευρώπη, που τυγχάνει να είναι ο κινητήριος μοχλός του αντιπάλου σου (λέγε με Διαμαντίδη).
Την ίδια ώρα η διαιτησία δεν νομίζω να σε παίζει και κόντρα. Ε τι άλλο θες ρε Ολυμπιακέ για να κάνεις το break; Μήπως να κλειδώσεις στα αποδυτήρια τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς; Ίσως.Για ακόμη μία βραδιά ο Σέρβος τεχνικός παρέδωσε μαθήματα προπονητικής, κι αυτή την φορά μαθητής ήταν ο... κουμπάρος. Ο «Ζοτς» βλέποντας τον Δημήτρη Διαμαντίδη να κουτσαίνει και να αποχωρεί –ασχέτως με το τι σκέφτηκε εκείνη την ώρα- δεν έδειξε ν’ ανησυχεί. Έθεσε αμέσως σε λειτουργία το Plan B, το οποίο όπως και τα υπόλοιπα οδηγούν στην επιτυχία. Οι Αντώνης Φώτσης (κάλυψε το κενό του «3D» στο αρχηγιλίκι) και Μάικ Μπατίστ πήραν από το χεράκι τους υπόλοιπους και οδήγησαν τον Παναθηναϊκόστο ένατο συνεχόμενο πρωτάθλημα, το οποίο αποτελεί επιστέγασμα της ανωτερότητας τωνπρωταθλητών Ευρώπης απέναντι στους Κυπελλούχους Ελλάδος.
Η φετινή επιτυχία ανήκει κατά κύριο λόγο στον Ζέλικο Ομπράντοβιτς και τους συνεργάτες του. Ήταν οι μόνοι που εμπιστεύτηκαν το υλικό που είχαν στα χέρια τους και με ασταμάτητη δουλειά κατάφεραν να το οδηγήσουν στην κορυφή. Όταν άλλοι θεωρούσαν τους «πράσινους» τελειωμένους και έκαναν βαρύγδουπες δηλώσεις, το τεχνικό τιμ του «τριφυλλιού» περίμενε υπομονετικά να κάνει... ταμείο. Το αποτέλεσμα –μάλλον- δεν τους αδικεί. Η κατάκτηση της Ευρωλίγκας και του εγχώριου πρωταθλήματος σαφέστατα τους δικαιώνει. Αλλά όχι μόνο εκείνους.
Είναι μία προσωπική δικαίωση της διοίκησης και των παικτών που δεν άκουσαν και λίγα καθόλη την διάρκεια της σεζόν. Αυτό που έχει πετύχει η συγκεκριμένη ομάδα (την τελευταία 15ετία) είναι κάτι που δεν έχουμε συναντήσει στον ελληνικό αθλητισμό και δύσκολα θα δούμε στο μέλλον. Ο μπασκετικός Παναθηναϊκός έχει κερδίσει τον αμέριστο σεβασμό όλων των υγιών φιλάθλων, ενώ η ατμόσφαιρα που δημιουργείται στο ΟΑΚΑ είναι μαγική (μ’ εξαίρεση ορισμένες παραφωνίες που θα πρέπει να εκλείψουν).
Και όλο αυτό φυσικά είναι έργο της διοίκησης. Ένα μοντέλο που θα πρέπει ν’ ακολουθήσουν κι υπόλοιποι σύλλογοι αν θέλουν να φτάσουν κάποτε τους εξάκις πρωταθλητές Ευρώπης. Διαφορετικά, πάντοτε θα κάνουν λόγο για «γκρίζους λύκους» και θα ζητούν την κεφαλή του εκάστοτε προπονητή (ή και των παικτών) επί πίνακι, χάνοντας ουσιαστικά την ουσία.
Sportaction.gr
