¨Φόβητρο η σκιά του¨
Για όλα στη ζωή υπάρχει αρχή και το τέλος κι επειδή το μπάσκετ είναι μέρος της ζωής αυτής, η ήττα του Παναθηναϊκού από τον Ολυμπιακό αποτελεί ένα απόλυτα φυσιολογικό φαινόμενο...
Κανείς δεν έχει κάνει συμβόλαιο με την επιτυχία, καμία ομάδα στην ιστορία όλων των αθλημάτων δεν κέρδιζε για πάντα... Αλλωστε ο Ολυμπιακός έχει επενδύσει χρήματα, έχει κάνει προσπάθειά και μοιραία κάποια στιγμή θα πανηγύριζε μια επιτυχία επί του Παναθηναϊκού... Μετά το τέλος του τελικού σκεφτόμουν το προηγούμενο άρθρο μου με τίτλο «Ετσι θα 'χει τον πρώτο λόγο» και προσπαθούσα να σκεφτώ σε τι από τα παραπάνω έπεσα «μέσα»... Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι τελικά στο μπάσκετ μπορεί να εκτεθείς, ακόμη κι όταν γράφεις τα λεγόμενα «σίγουρα».... Ποιος θα πίστευε για παράδειγμα ότι ο Παναθηναϊκός θα δεχόταν 68 πόντους, θα κατέβαζε την παραγωγικότητα του Ολυμπιακού κατα 20 σχεδόν πόντους (!) και τελικά θα έχανε; Ποιος να το 'λεγε πως οι Τσίλντρες και Κλέιζα θα έβαζαν συνολικά 19π. και ο Παναθηναϊκός δεν θα έβρισκε τρόπο για να πάρει το παιχνίδι; Κι όμως...
Το είδαμε κι αυτό και καταλάβαμε πως τελικά δεν υπάρχουν «σταθερές»...Πιστεύω ότι στον τελικό του Κυπέλλου ο Παναθηναϊκός έκανε μακράν τη χειρότερή του εμφάνιση και παρότι τραγικός λίγο έλειψε να... κλέψει κι αυτό το τρόπαιο! Αν στην πρότελευταία άμυνα, οι «πράσινοι» εκμεταλλεύονταν την πάσα του Παπαλουκά στον... κενό χώρο, ενδεχομένως τώρα να γράφαμε άλλα πράγματα και να μιλούσαμε για την «καρδιά του Πρωταθλητή». Ηταν φανερό πως μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο οι παίκτες του Παναθηναϊκού δεν πίστευαν ότι θα χάσουν, την ώρα που οι αντίπαλοί τους έμοιαζαν να μην πιστεύουν ότι θα κερδίσουν! Το τελικό 68-64 θεωρώ πως είναι άκρως τιμητικό γι αυτό τον Παναθηναϊκό... Οταν έχεις 6/19 τρίποντα, 17/33 δίποντα, 10 λιγότερες βολές, 12 χαμένα αμυντικά ριμπάουντ , 14 λάθη και χάνεις με 10 πόντους στο 35', τότε είναι θαύμα που καταφέρνεις να χάσεις με 4, έχοντας μάλιστα την ευκαιρία να «κλέψεις» το παιχνίδι στα τελευταία δευτερόλεπτα...Στο ερώτημα «τις πταίει», νομίζω η απάντηση είναι απλή και το 'χουμε πει κι άλλες φορές... Παίκτες – κλειδιά του Παναθηναϊκού δεν έχουν την απαραίτητη φρεσκάδα, ενώ ο Ομπράντοβιτς έχει μικρύνει πολύ το rotation, πιστεύοντας προφανώς πως δεν μπορεί να περιμένει πολλά από παίκτες όπως ο Καλάθης και ο Τέπιτς... Υπάρχουν στιγμές που οι «πράσινοι» μοιάζουν να βρίσκονται έναν χρόνο πίσω σε ταχύτητα σε σχέση με τους εκάστοτε αντιπάλους τους... Ηταν ενδεικτικά τα όσα είδαμε στη Βαρκελώνη και τα ξαναείδαμε στον τελικό σε μεγαλύτερο βαθμό...Ενα δεύτερο θέμα που προκύπτει από την ανάλυση του τελικού, είναι η παρουσία του Γιασικεβίτσιους... Ειλκιρινά, δεν έχω βρει μέχρι στιγμής τον λόγο που ο Ομπράντοβιτς αποφάσισε να ρίξει στη μάχη τον «Σάρας»... Πίστευα εξ αρχής πως ο Παναθηναϊκός έπρεπε να πάει ως έχει στον τελικό και μου 'χε κάνει τεράστια εντύπωση η επιλογή του «Ζοτς» να κάνει την αλλαγή... Η έκπληξή μου έγινε ακόμη μεγαλύτερη, όταν είδα τον Λιθουανό να παραμένει εκτός πλάνων σ' όλο το δεύτερο ημίχρονο, την στιγμή που η επίθεση του Παναθηναϊκού έμοιαζε με γόρδιο δεσμό...Συμφωνώ πως ο «Σάρας» δεν βοήθησε στο τρίλεπτο του πρώτου ημιχρόνου, αλλά ποιος άραγε είναι ο λόγος που υπάρχει στην 12άδα, όταν δεν χρησιμοποιείται την στιγμή που η ομάδα είναι στο -10, έχει κρατήσει τον αντίπαλο σε χαμηλό σκορ και στην επίθεση η μπάλα δεν μπαίνει στο καλάθι ούτε με... αίτηση;Θα πει κάποιος «ναι, αλλά τι θα του πρόσφερε ο Σερμαντίνι» και θα συμφωνήσω, αλλά εκ του αποτελέσματος «τι πρόσφερε ο Σάρας από την στιγμή που δεν χρησιμοποιήθηκε ακόμη και στο -10»;
Υ.Γ.: Αξίζει ένα μεγάλο «μπράβο» στον Ομπράντοβιτς για την στάση του στη διάρκεια της απονομής του Ολυμπιακού. Επί ένα λεπτό περίπου χειροκροτούσε τους αντιπάλους, ενώ στη συνέντευξη Τύπου είπε δύο τουλάχιστον φορές «μπράβο» στον Γιαννάκη και την ομάδα του... Οι μεγάλοι προπονητές και οι μεγάλοι άνθρωποι φαίνονται στις ήττες κι όχι στις νίκες...
