Αρχικά, έγιναν ασκήσεις τακτικής όπου ο στόχος ήταν η καλή κυκλοφορία της μπάλας και γρήγορη μετάβαση της ομάδας στην επίθεση.
Δύο ήταν οι βασικές ασκήσεις σε αυτό το πλάνο. Κοινό σημείο ότι η φάση άρχιζε από τον τερματοφύλακα να δίνει την μπάλα στον ένα κεντρικό αμυντικό, ο οποίος την άλλαζε με τον άλλο και στη συνέχεια την έδινε στο «δεκάρι». Από εκεί και πέρα άρχιζαν οι διαφοροποιήσεις.
Στο πρώτο «σενάριο», το «δεκάρι» πάσαρε στον ένα αμυντικό μέσο, αυτός γυρνούσε την μπάλα στα άκρα και ο ακραίος έκανε τη σέντρα προς την επίθεση, στην οποία είχαν βρεθεί πολλοί παίκτες για το τελείωμα. Η άσκηση γινόταν με την πάσα του αμυντικού μέσου να γίνεται πότε δεξιά και πότε αριστερά (εναλλάξ) και αντίστοιχα ο «απέναντι» ακραίος σύγκλινε στην περιοχή για να «γεμίσει» αυτή με παίκτες.
Στο δεύτερο «σενάριο» ανάπτυξης, το «δεκάρι» δεν έδινε την μπάλα στον αμυντικό μέσο αλλά απευθείας στον ένα ακραίο που είχε συγκλίνει προς τα μέσα και αυτός τη μοίραζε στο μπακ που είχε από την πλευρά του, το οποίο είχε ανέβει (overlap) και έκανε τη σέντρα. Και αυτή η ανάπτυξη είχε δύο υποσενάρια, με την μπάλα να πηγαίνει εναλλάξ στα δύο άκρα και πάλι ο παίκτης που ήταν στην απέναντι πλευρά έμπαινε στην περιοχή.
Τρία δοκάρια σε μία φάση
Στις ασκήσεις αυτές έγιναν καλά τελειώματα από πολλούς παίκτες (Πέτριτς Μπεργκ κ.α.), με τον Γιάννη Αναστασίου να θέλει να τελειώνει οπωσδήποτε η φάση, ακόμα και αν αρχικά απέκρουε ο τερματοφύλακας.
Η πιο χαρακτηριστική στιγμή ήταν μία φάση που είχε τρία σερί δοκάρια στις εκτελέσεις των Πέτριτς, Μπεργκ και Κλωναρίδη, με τον Νιούμαν στη συνέχεια να αστοχεί.
Στο τελευταίο κομμάτι του προγράμματος, ο Ελληνας τεχνικός χώρισε τους παίκτες σε ομάδες, οι οποίες έπαιξαν δίτερμα. Εκτός έμεινε ο Μπαϊράμι, που αν και αρχικά δούλεψε μαζί με τους υπόλοιπους, δε συμμετείχε στο πρόγραμμα με την μπάλα, αλλά έκανε τρεξίματα και ατομικό. Ετσι, με δεδομένο ότι υπάρχουν 23 παίκτες στην Πολωνία, τρεις εκ των οποίων είναι τερματοφύλακες, ένας εξ' αυτών αγωνίστηκε ως στόπερ.
Οι δέκα πάσες
Το βασικό ζητούμενο στο δίτερμα ήταν οι ασκήσεις πίεσης αλλά και κυκλοφορίας πάνω στην πίεση του αντιπάλου. Η εντολή προς τους παίκτες που είχαν την κατοχή της μπάλας ήταν να κάνουν 10 πάσες σε οποιοδήποτε μήκος και πλάτος του γηπέδου και μετά να επιτεθούν. Γκολ δεν υπήρχαν. Ως «γκολ» μετρούσε το να έφταναν οι επιτιθέμενοι σε ένα συγκεκριμένο σημείο το οποίο είχε οριοθετηθεί με κώνους.
Αυτό που ήθελε να δει ο Γιάννης Αναστασίου ήταν γρήγορες πάσες από τους παίκτες, «καθαρή» σκέψη σε συνθήκες πίεσης και δυνατότητα «αποφόρτισης» της μπάλας και αλλαγή όταν η επιτιθέμενη ομάδα τα «έβρισκε σκούρα» από την πίεση.
goal
