Τον Παύλο Γιαννακόπουλο να ευχαριστεί, αντί να τον ευχαριστεί όλη η παναθηναϊκή κοινωνία για τα επιτεύγματα του. Τον Θανάση να ζητά να …φύγει με τη σημαία του συλλόγου και τη χρυσή πεντάδα να λυγίζει μπροστά στην απόλυτη αποθέωση που τους χάρισαν οι φίλοι του «τριφυλλιού» που κατέκλυσαν το ΟΑΚΑ. Ο Στόγιαν και ο Ντέγιαν δεν άντεξαν και με δάκρυα μίλησαν στα ελληνικά, ο Αντώνης εκφράστηκε όπως δεν το έχει κάνει ξανά, ο Μήτσος βγήκε με την κοράκλα του στην αγκαλιά απολαμβάνοντας τις στιγμές και ο Φραγκίσκος κοίταξε τον κόσμο και τους επανέλαβε κάτι «Στις χαρές και τις λύπες μαζί».
Το παρκέ μετατράπηκε σε μια οθόνη αναμνήσεων και αλησμόνητων στιγμών. Ειλικρινά, κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί στην Ευρώπη παρά ελάχιστες φορές στο ΝΒΑ. Πάνω σε αυτό πέρασαν τόσες στιγμές που έχουν γράψει μια χρυσή ιστορία. Σελίδες που ξεδιπλώνονται στο παρελθόν και αναμένουν να γραφτούν στο μέλλον. Ξέρετε γιατί; Ο Παναθηναϊκός δε γιόρτασε το κλείσιμο μιας εποχής, αλλά προετοίμασε το έδαφος για όλα όσα θ’ ακολουθήσουν. Το ραντεβού δεν έσβησε, απλά ανανεώθηκε.
Το αγωνιστικό κομμάτι και τη νίκη επί της Παρτιζάν με 66-56 δεν μπορούμε να τα βάλουμε στη συζήτηση. Είναι τέτοια τα λεπτά που έμοιαζαν μ’ ένα ταξίδι σ’ ένα γαλαξία αστέρων. Αυτά τα λεπτά μύησαν με το «καλημέρα» τον Σάσα Τζόρτζεβιτς, τον Μίροσλαβ Ραντούλιτσα, τον Όγκμιεν Κούζμιτς και όλους τους νέους παίκτες στο μεγαλείο αυτής της οικογένειας. Στεκόμαστε σε αυτούς διότι ήρθαν κατευθείαν από το αεροδρόμιο και κοιτούσαν αποσβολωμένοι τα όσα διαδραματίστηκαν. Αυτά που ελάχιστοι σύλλογοι παγκοσμίως έχουν δυνατότητα να βιώσουν. Είναι ευλογημένοι όλοι όσοι έχουν αγαπήσει αυτή την ιδέα και ταξιδεύουν μαζί της!
