Πρόκειται για έναν από τους λεγόμενους «δασκάλους» του πάλαι ποτέ γιουγκοσλαβικού ποδοσφαίρου. Ο λόγος για τον Ίβιτσα Όσιμ, ο οποίος για περίπου δύο χρόνια έκατσε στον πάγκο του Παναθηναϊκού, σε μία ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο για εκείνον και τους συμπατριώτες τους (ο πόλεμος στην Γιουγκοσλαβία μαινόταν, με τους περισσότερους να φεύγουν άρον άρον για άλλες πολιτείες).
Ο Ίβιτσα Όσιμ την 1 Ιουνίου του 1992 πήρε την απόφαση να βάλει την υπογραφή του σε συμβόλαιο συνεργασίας με το «τριφύλλι», κάτι που φαίνεται πως τον «σημάδεψε» στην μετέπειτα πορεία του.
Ο πολύπειρος προπονητής δημιούργησε ένα σύνολο με Έλληνες –ως επί τον πλείστον- ποδοσφαιριστές, όπως οι Αποστολάκης, Καλιτζάκης, Γεωργιάδης, Φραντζέσκος, Δώνης, Καπουράνης που συμπληρώνονταν από τις εμβληματικές παρουσίες των Γιόζεφ Βάντσικ και Κριστόφ Βαζέχα. Μεγαλύτερη στιγμή του Παναθηναϊκού αυτά τα δύο χρόνια (που στην τεχνική ηγεσία ήταν ο Ίβιτσα Όσιμ), δεν είναι άλλη από την κατάκτηση του Κυπέλλου απέναντι στον Ολυμπιακό (1993, Ολυμπιακό Στάδιο, νίκη του «τριφυλλιού» με1-0 χάρη σε τέρμα του Κριστόφ Βαζέχα). Ωστόσο, ο άνθρωπος που το όνομά του υμνείται ακόμα λόγω της περίφημης ατάκας του πως «η μπάλα είναι πόρνη», έχει κάθε λόγο να αισθάνεται αδικημένος από την πορεία του στο ελληνικό πρωτάθλημα.
Αφενός, δεν κατάφερε να πανηγυρίσει από κοντά την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδος το 1994, καθώς είχε αποχωρήσει από τον Παναθηναϊκό στις 16 Μάρτη του ίδιου έτους και αφετέρου την πρώτη του χρονιά στο «τριφύλλι» έφτασε μια ανάσα από το πρωτάθλημα αλλά τελικώς η κούπα κατέληξε στην ΑΕΚ (εκείνη την εποχή, πολλοί έκαναν λόγο πως ο Ολυμπιακός εμφανίστηκε προκλητικά αδιάφορος στα Νέα Φιλαδέλφεια την τελευταία αγωνιστική, με αποτέλεσμα η «Ένωση» να στεφθεί πρωταθλήτρια).
Αλλά να ήταν μόνο αυτό. Ο Ίβιτσα Όσιμ αποχώρησε από τον Παναθηναϊκό και το ελληνικό ποδόσφαιρο νύχτα, με την ταμπέλα του ξενύχτη, του αποτυχημένου και του μπεκρή. Δείγμα της «τρέλας» που πιάνει κατά καιρούς την εκάστοτε διοίκηση του τριφυλλιού (να θυμίσουμε πως ο κορμός της ομάδας που δημιούργησε, κατάφερε να οδηγήσει το 1996, υπό τις οδηγίες του Χουάν Ραμόν Ρότσα, τον Παναθηναϊκό στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ).
Ωστόσο όπως έχει αποκαλύψει στο παρελθόν και ο ίδιος, δεν κρατάει κακία σε κανέναν. Ο «έρωτας» που τον δένει με την Ελλάδα και τον Παναθηναϊκό δεν σβήνεται εύκολα και όπως τόνισε κάποτε (με λίγη πικρία) «όλοι κρινόμαστε εκ του αποτελέσματος. Κι αυτό εμένα δεν με δικαίωσε». Αλλά πολλές φορές η μοίρα παίζει περίεργα παιχνίδια. Εξαίρεση δεν θα μπορούσε να αποτελέσει ο 70χρονος –πλέον- Ίβιτσα Όσιμ, ο οποίος 6,5 χρόνια περίπου μετά την φυγή του από την Παιανία, ξαναβρήκε μπροστά του την παλιά του αγάπη. Όντας προπονητής της Στούρμ Γκρατς κλήθηκε να αντιμετωπίσει τον Παναθηναϊκό για τον θεσμό του Τσάμπιονς Λιγκ.
Εκείνη την παγωμένη βραδιά στο Γκρατς στις 14 Φλεβάρη, ο Βόσνιος ήταν ο μεγάλος νικητής. Οι «πράσινοι» μετά από αυτήν την ήττα, ουσιαστικά έμειναν εκτός συνέχειας της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης, ενώ ο θρίαμβος του Όσιμ ολοκληρώθηκε, όταν η αρμάδα του έφευγε με το διπλό από την Αθήνα. Ήταν η εκδίκησή του σε αυτούς που τον έδιωξαν εν μία νυκτί; Ήταν η απάντησή του προς όλους εκείνους που τον αμφισβήτησαν άδικα (και όπως είθισται στην Ελλάδα ύστερα αποθεώθηκε); Ή μήπως ψυχρός επαγγελματισμός καθώς στο ποδόσφαιρο δεν χωρούν συναισθηματισμοί; Ο ίδιος επέμενε για το τρίτο.
Εμείς ουδέποτε θα μάθουμε και θα συνεχίσουμε να κάνουμε τις δικές μας σκέψεις. Ωστόσο, η ουσία είναι πως ο Ίβιτσα Όσιμ τίμησε με την παρουσία του τους πάγκους των ελληνικών γηπέδων. Ο Βόσνιος συγκαταλέγεται σε εκείνη την παράξενη «πράσινη» λίστα (μαζί του και οι Στέφαν Μπόμπεκ, Μπέλα Γκούτμαν, Φέρεντς Πούσκας, Γιάτσεκ Γκμοχ, Τόμισλαβ Ίβιτς, Χενκ Τεν Κάτε κ.ά), με τους σπουδαίους προπονητές που πέρασαν από την τεχνική ηγεσία του Παναθηναϊκού και δεν στέριωσαν. Οι λόγοι ανεξήγητοι.
Παρόλα αυτά, το έργο που παρουσίασε στο ελληνικό κοινό και δη του Παναθηναϊκού δεν πρόκειται να ξεχαστεί. Ο κόσμος του «τριφυλλιού» και ειδικά όσοι τον πρόλαβαν έχουν μόνο ένα καλό λόγο να πουν για τον μεγάλο «δάσκαλο» της προπονητικής. Τον ξενύχτη, τον μπεκρή, τον αποτυχημένο. Εξάλλου όπως εύστοχα είχε αναφέρει ο Τσαρλς Μπουκόσφκι, το αλκοόλ είναι νερό ανακατεμένο με ζωή. Και αυτός ο τρελοΒόσνιος είχε μεγάλη εμπειρία απ’ δαύτην.
Ο Ίβιτσα Όσιμ την 1 Ιουνίου του 1992 πήρε την απόφαση να βάλει την υπογραφή του σε συμβόλαιο συνεργασίας με το «τριφύλλι», κάτι που φαίνεται πως τον «σημάδεψε» στην μετέπειτα πορεία του.Ο πολύπειρος προπονητής δημιούργησε ένα σύνολο με Έλληνες –ως επί τον πλείστον- ποδοσφαιριστές, όπως οι Αποστολάκης, Καλιτζάκης, Γεωργιάδης, Φραντζέσκος, Δώνης, Καπουράνης που συμπληρώνονταν από τις εμβληματικές παρουσίες των Γιόζεφ Βάντσικ και Κριστόφ Βαζέχα. Μεγαλύτερη στιγμή του Παναθηναϊκού αυτά τα δύο χρόνια (που στην τεχνική ηγεσία ήταν ο Ίβιτσα Όσιμ), δεν είναι άλλη από την κατάκτηση του Κυπέλλου απέναντι στον Ολυμπιακό (1993, Ολυμπιακό Στάδιο, νίκη του «τριφυλλιού» με1-0 χάρη σε τέρμα του Κριστόφ Βαζέχα). Ωστόσο, ο άνθρωπος που το όνομά του υμνείται ακόμα λόγω της περίφημης ατάκας του πως «η μπάλα είναι πόρνη», έχει κάθε λόγο να αισθάνεται αδικημένος από την πορεία του στο ελληνικό πρωτάθλημα.
Αφενός, δεν κατάφερε να πανηγυρίσει από κοντά την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδος το 1994, καθώς είχε αποχωρήσει από τον Παναθηναϊκό στις 16 Μάρτη του ίδιου έτους και αφετέρου την πρώτη του χρονιά στο «τριφύλλι» έφτασε μια ανάσα από το πρωτάθλημα αλλά τελικώς η κούπα κατέληξε στην ΑΕΚ (εκείνη την εποχή, πολλοί έκαναν λόγο πως ο Ολυμπιακός εμφανίστηκε προκλητικά αδιάφορος στα Νέα Φιλαδέλφεια την τελευταία αγωνιστική, με αποτέλεσμα η «Ένωση» να στεφθεί πρωταθλήτρια).
Αλλά να ήταν μόνο αυτό. Ο Ίβιτσα Όσιμ αποχώρησε από τον Παναθηναϊκό και το ελληνικό ποδόσφαιρο νύχτα, με την ταμπέλα του ξενύχτη, του αποτυχημένου και του μπεκρή. Δείγμα της «τρέλας» που πιάνει κατά καιρούς την εκάστοτε διοίκηση του τριφυλλιού (να θυμίσουμε πως ο κορμός της ομάδας που δημιούργησε, κατάφερε να οδηγήσει το 1996, υπό τις οδηγίες του Χουάν Ραμόν Ρότσα, τον Παναθηναϊκό στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ).
Ωστόσο όπως έχει αποκαλύψει στο παρελθόν και ο ίδιος, δεν κρατάει κακία σε κανέναν. Ο «έρωτας» που τον δένει με την Ελλάδα και τον Παναθηναϊκό δεν σβήνεται εύκολα και όπως τόνισε κάποτε (με λίγη πικρία) «όλοι κρινόμαστε εκ του αποτελέσματος. Κι αυτό εμένα δεν με δικαίωσε». Αλλά πολλές φορές η μοίρα παίζει περίεργα παιχνίδια. Εξαίρεση δεν θα μπορούσε να αποτελέσει ο 70χρονος –πλέον- Ίβιτσα Όσιμ, ο οποίος 6,5 χρόνια περίπου μετά την φυγή του από την Παιανία, ξαναβρήκε μπροστά του την παλιά του αγάπη. Όντας προπονητής της Στούρμ Γκρατς κλήθηκε να αντιμετωπίσει τον Παναθηναϊκό για τον θεσμό του Τσάμπιονς Λιγκ.
Εκείνη την παγωμένη βραδιά στο Γκρατς στις 14 Φλεβάρη, ο Βόσνιος ήταν ο μεγάλος νικητής. Οι «πράσινοι» μετά από αυτήν την ήττα, ουσιαστικά έμειναν εκτός συνέχειας της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης, ενώ ο θρίαμβος του Όσιμ ολοκληρώθηκε, όταν η αρμάδα του έφευγε με το διπλό από την Αθήνα. Ήταν η εκδίκησή του σε αυτούς που τον έδιωξαν εν μία νυκτί; Ήταν η απάντησή του προς όλους εκείνους που τον αμφισβήτησαν άδικα (και όπως είθισται στην Ελλάδα ύστερα αποθεώθηκε); Ή μήπως ψυχρός επαγγελματισμός καθώς στο ποδόσφαιρο δεν χωρούν συναισθηματισμοί; Ο ίδιος επέμενε για το τρίτο.
Εμείς ουδέποτε θα μάθουμε και θα συνεχίσουμε να κάνουμε τις δικές μας σκέψεις. Ωστόσο, η ουσία είναι πως ο Ίβιτσα Όσιμ τίμησε με την παρουσία του τους πάγκους των ελληνικών γηπέδων. Ο Βόσνιος συγκαταλέγεται σε εκείνη την παράξενη «πράσινη» λίστα (μαζί του και οι Στέφαν Μπόμπεκ, Μπέλα Γκούτμαν, Φέρεντς Πούσκας, Γιάτσεκ Γκμοχ, Τόμισλαβ Ίβιτς, Χενκ Τεν Κάτε κ.ά), με τους σπουδαίους προπονητές που πέρασαν από την τεχνική ηγεσία του Παναθηναϊκού και δεν στέριωσαν. Οι λόγοι ανεξήγητοι.
Παρόλα αυτά, το έργο που παρουσίασε στο ελληνικό κοινό και δη του Παναθηναϊκού δεν πρόκειται να ξεχαστεί. Ο κόσμος του «τριφυλλιού» και ειδικά όσοι τον πρόλαβαν έχουν μόνο ένα καλό λόγο να πουν για τον μεγάλο «δάσκαλο» της προπονητικής. Τον ξενύχτη, τον μπεκρή, τον αποτυχημένο. Εξάλλου όπως εύστοχα είχε αναφέρει ο Τσαρλς Μπουκόσφκι, το αλκοόλ είναι νερό ανακατεμένο με ζωή. Και αυτός ο τρελοΒόσνιος είχε μεγάλη εμπειρία απ’ δαύτην.
Sportaction
