Στο ποδόσφαιρο βάζεις γκολ, δέχεσαι όμως και γκολ. Άλλοτε κερδίζεις και άλλοτε χάνεις, αυτό είναι αναπόφευκτο για όλες τις ομάδες, ακόμα και τις καλύτερες του πλανήτη. Ο Παναθηναϊκός, λοιπόν, δέχθηκε γκολ με την περίπτωση του Ζήση Βρύζα. Ή μάλλον αυτογκόλ να πούμε καλύτερα, γιατί ουσιαστικά με τον τρόπο που χειρίστηκε την υπόθεση, από δικά του λάθη έβαλε τη μπάλα στα δίκτυα. Αν είχε κρατήσει μια «πισινή» μέχρι να μπουν οι υπογραφές όπως η λογική επιβάλλει, θα μιλούσαμε τώρα για «δοκάρι κι έξω» αντί για αυτογκόλ.
Το κακό της υπόθεσης είναι αυτό το γκολ πονάει, γιατί το δέχθηκε μια ομάδα μαθημένη να λειτουργεί πολύ περισσότερο επικοινωνιακά παρά ποδοσφαιρικά. Και επειδή ο Παναθηναϊκός επί πολυμετοχικότητας έχει ρίξει πολύ μεγάλο βάρος στο παιχνίδι των εντυπώσεων, λογικό κι επόμενο να τον τσούζουν αυτογκόλ σαν κι αυτό.
Κανονικά δεν θα έπρεπε. Συμβαίνουν αυτά στο ποδόσφαιρο. Σε όλες τις οικογένειες, ακόμα και τις καλύτερες. Πρόχειρα θυμάμαι τον Φιλιππίδη να πηγαίνει στη Γαλλία (για τέτοια «σιγουριά» μιλάμε) για να φέρει τον Χαλίλχοτζιτς και να γυρνάει με άδεια χέρια, ή τις περιπτώσεις του Ενχελααρ και του Μέλμπεργκ που μόνο με ντουντούκα δεν είχε βγει ο Παναθηναϊκός στους δρόμους για να ανακοινώσει την απόκτησή τους.
Δε λέει, λοιπόν, να στεκόμαστε περισσότερο σε τέτοιες ιστορίες. Καταπίνεις τη χυλόπιτα με μια ανάσα σαν να παίρνεις ένα πικρό φάρμακο και προχωράς μπροστά γιατί η ζωή τρέχει με γρήγορους ρυθμούς και δεν υπάρχει λόγος να γυρνάς το κεφάλι πίσω. Δεν έγινε δα κανένας «φόνος». Ο Βρύζας χάθηκε και όχι ο Βαλντάνο, χωρίς μ' αυτή την παρατήρηση να θέλω να τον μειώσω. Απλώς τα κουτάκια πρέπει να κλείνουν και να μπαίνουν κάθε φορά στη σωστή τους θέση.
Το βασικό πρόβλημα που προκύπτει απ' αυτή την υπόθεση δεν είναι επικοινωνιακό αλλά καθαρά ποδοσφαιρικό. Έχει χαθεί αδικαιολόγητα πολύς χρόνος και οι καταστάσεις πλέον γίνονται πολύ πιεστικές. Τα λέγαμε και τις προάλλες ότι ο Παναθηναϊκός δεν είχε λόγους να σπρώξει τόσο πολύ πίσω το θέμα του τεχνικού διευθυντή. Ο Φρέιτας έφυγε τον Φεβρουάριο και η ομάδα όφειλε να έχει βρει από νωρίς τον αντικαταστάτη του, για να του δώσει χρόνο να ετοιμαστεί.
Όποιος κι αν πάρει τη θέση, τον περιμένει πάρα πολύ δύσκολη δουλειά. Με τις διαπιστωμένες οικονομικές και αγωνιστικές αβαρίες, έχει μπροστά του ένα χωράφι γεμάτο βράχους. Θα χρειαστεί να «ματώσει» για να το καθαρίσει και να το σπείρει, σε ένα περιβάλλον ιδιαίτερα δύσκολο. Πέρα απ' όλα τ' άλλα, ο κόσμος είναι λιγάκι τσιτωμένος και δε νομίζω ότι θα αντιδράσει με υπομονή στο ποδοσφαιρικό ΔΝΤ που περιμένει την ομάδα.
Το πρόβλημα γίνεται ακόμα μεγαλύτερο γιατί ισχύει αυτό που λέγαμε παραπάνω. Ότι ο Παναθηναϊκός έχει μάθει να λειτουργεί επικοινωνιακά και όχι ποδοσφαιρικά. Με ωμά λόγια, αντί να έχει ήδη πάρει τον Βέλιτς που είναι μέσα στα πόδια του, τον έχει αφήσει στη γωνία γιατί φοβάται τις «αντιδράσεις». Μην βγουν, δηλαδή, οι γνωστοί καλοθελητές και χαλάσουν τον κόσμο, επειδή τον έχουν χρεωμένο στη συνείδησή τους σαν άνθρωπο του Βαρδινογιάννη.
Μπούρδες. Επαγγελματίας είναι ο άνθρωπος και έχει δείξει ότι ξέρει να κάνει πολύ καλά τη δουλειά του. Τι νομίζετε ότι συμβαίνει; Πίνει κάθε μέρα καφέ με τον Τζίγγερ και μιλάνε από το πρωί μέχρι το βράδυ στο τηλέφωνο; Δούλεψε όσο δούλεψε στον Παναθηναϊκό και μετά δεν ξαναμπλέχτηκε στα πόδια του. Κι αν κάποιες φορές μίλησε δημόσια, πάντα φρόντιζε να είναι «κύριος» απέναντι στην ομάδα, παρότι είχε αρκετές αφορμές να ξεσπαθώσει με όλα αυτά που έβλεπε.
Το πρόβλημα βασικά νομίζω ότι το δημιουργεί ο ίδιος ο Βαρδινογιάννης. Εγκλωβισμένος στη λογική να μην του πούνε ότι αυτός έσπρωξε τον Βέλιτς και θέλει να ξανακάνει κουμάντο στην ομάδα, για να δείξει ότι δεν ασχολείται και δεν έχει καμία όρεξη να ξαναβάλει το κεφάλι του στον ντορβά, βάζει με τη στάση του «πάγο» στην επιστροφή του Βέλιτς. Τα επικοινωνιακά που λέγαμε παραπάνω. Αυτά μας μάραναν.
Και γιατί Βέλιτς; Γιατί ξέρει χίλια καντάρια μπάλα, ξέρει καλά τον Παναθηναϊκό, ξέρει το περιβάλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου, παρακολουθεί πολύ στενά τις παγκόσμιες αγορές και είναι σπαθάτος, σε αντίθεση με την εικόνα που κάποιοι θέλησαν να περάσουν στον κόσμο. Είναι τύπος που ετοιμάζεται για την επόμενη μέρα και δεν περιμένει να του κτυπήσει κάποιος την πόρτα για να αρχίσει να ψάχνεται. Δεν χρειάζεσαι παραπάνω από δέκα λεπτά να μιλήσεις μαζί του για να καταλάβεις ότι είναι μια πολύ αξιόλογη περίπτωση και θα μπορούσε να βοηθήσει πάρα πολύ αν του έδιναν τη δυνατότητα να δουλέψει χωρίς να τον βάλουν ανάμεσα σε διασταυρούμενα πυρά.
Απ' όσο καταλαβαίνω, ο Παναθηναϊκός έχει αφήσει πολύ πίσω τη λύση του Βέλιτς για τους λόγους που λέγαμε παραπάνω. Κανείς δεν έχει τη δύναμη να πάρει την ευθύνη πάνω του και να δράσει ποδοσφαιρικά, αντί να αναλώνεται στις επικοινωνιακές μπαρούφες. Είναι πραγματικά κρίμα να έχεις τη λύση μέσα στα πόδια σου και να ψάχνεσαι χιλιάδες μίλια μακριά, με ό,τι ρίσκο μπορεί να συνεπάγεται αυτό.
Ο Βέλιτς είναι μια πολύ αξιόλογη λύση, όχι όμως η μοναδική. Σίγουρα υπάρχουν στην αγορά κι άλλοι ικανότατοι άνθρωποι για το ρόλο του τεχνικού διευθυντή, αλλά με τα δεδομένα που υπάρχουν αυτή τη στιγμή, θα καούν πολύ γρήγορα αν δεν είναι έμπειροι, τολμηροί και δεν βρουν γρήγορα τα πατήματά τους στο ναρκοπέδιο που λέγεται Παναθηναϊκός. Όποιος κι αν είναι αυτός που θα επιλεγεί τελικά, καλά θα κάνουν όλοι να τον στηρίξουν ανεπιφύλακτα. Έχει τόσο επικίνδυνες αποστολές να αναλάβει ο άνθρωπος, που έτσι και τον αφήσουν μόνο του, τροφή για τα κανόνια θα γίνει.
Πηγή: leoforos.gr
