Γράφει ο Βαγγέλης Μπραουδάκης...
Σίγουρα, ωστόσο, ήταν ένας από τους μεγαλύτερους, από τους σπουδαιότερους, από κείνους που θα μνημονεύονται -για όσα έγιναν εντός παρκέ, όχι για τους χουλιγκανισμούς εκτός- για πολλά χρόνια!
Ο τελικός που απέδειξε ότι ο Παναθηναϊκός μπορεί και χωρίς τον Διαμαντίδη! Οσο απίστευτο κι αν θα ακουγόταν αν το υποστήριζε κάποιος πριν από το τζάμπολ! Ο τελικός που απέδειξε ότι ο Ολυμπιακός περισσότερο από ποτέ άλλοτε στα χρόνια της κυριαρχίας του «τριφυλλιού» άγγιξε σε επίπεδο τους «πράσινους»...
Το πρωτάθλημα, όμως, το κατακτάει ένας, ακόμα κι αν το δικαιούνται και οι δύο φιναλίστ. Το κατακτά έστω και για μια λεπτομέρεια, για μια παραπάνω στιγμή υπέρ του από τις 2.700 του συγκεκριμένου αγώνα. Κι αυτός ο ένας ήταν ο Παναθηναϊκός επειδή ως ομάδα, με τα χαρακτηριστικά της έννοιας «ομάδα», με τη δουλειά της έννοιας «ομάδα», υπερτερεί κάποιων συσσωρευμένων ετών του αντιπάλου του. Αυτή ήταν η μία, αλλά καθοριστικότατη λεπτομέρεια που λειτούργησε ως αντίβαρο στην απουσία Διαμαντίδη...
Γύρω απ' αυτήν τη λεπτομέρεια, την κολοσσιαία, αναδεικνύονται οι ήρωες της βραδιάς. Ο Φώτσης που απόντος του Μητσάρα ανέλαβε την υποχρέωση να κάνει δουλειά και για τους δύο. Και την έκανε! Με 6/6 τρίποντα, 1/1 δίποντο, 2/2 βολές, αφού μόνο το 100% θα τους κρατούσε ζωντανούς! Και ο Καλάθης, που έπρεπε να παίξει 42', που πήρε 17 σουτ, που είχε 6/6 βολές, που έβγαλε 11 ασίστ. Και οι άλλοι, οι υπόλοιποι, όλοι οι στρατιώτες του Ομπράντοβιτς...
Του «Φιλ Τζάκσον της Ευρώπης», που ο τραυματισμός του Διαμαντίδη του έδωσε την ευκαιρία να αποδείξει με τον πιο εμφατικό τρόπο (πιο εμφατικός δεν γίνεται) το διαχρονικότερο δόγμα στα ομαδικά αθλήματα: Σούπερ σταρ υπάρχουν, ηγέτες υπάρχουν, χαρισματικοί παίκτες υπάρχουν, αλλά οι όντως μεγάλες ομάδες (πρέπει να) μπορούν και χωρίς αυτούς. Ειδάλλως, δεν είναι (ακόμα) όσο μεγάλες χρειάζεται...
Γύρω από την κολοσσιαία λεπτομέρεια πλάθονται και αντι-ήρωες. Εκείνοι που θα χάσουν μια επίθεση, μια βολή, που θα κάνουν το κρίσιμο λάθος όταν η μπάλα ζυγίζει τόνους. Μην τους μέμφεστε. Οι ομάδες ωριμάζουν με το χρόνο, με την υπομονή και τη δουλειά...
ΥΓ.: Εκείνοι που δεν θα ωριμάσουν ποτέ, εκείνοι που ασχημίζουν φρικτά την παραπάνω καλλιγραφία είναι οι καμένοι οπαδοί ένθεν και ένθεν. Βρωμίζουν τις ομάδες τους. Και τη χαρά των πολλών για το θέαμα. Μου ανακατεύουν το στομάχι. Πόσο θα 'θελα να ξεράσω πάνω τους...
Πηγή: Goal.
