Ευλογία και κατάρα να διαθέτει ο Ολυμπιακός Τεόντοσιτς και Σπανούλη.«Ευλογία» για όσα μπορεί να κάνει ο καθένας τους, όταν βρεθεί στη βραδιά του. Και «κατάρα» διότι μέχρι τώρα, στα «μεγάλα» ματς της σεζόν που διανύουμε, έχουν δείξει ότι δεν μπορούν να τα κάνουν παρέα την ίδια βραδιά. Ή ο ένας θα είναι εξαιρετικός και ο άλλος μέτριος, ή το ανάποδο.
Αυτή τη φορά, ο Σπανούλης επέστρεψε στο παλιό του σπίτι αποφασισμένος να «τους κλείσει το σπίτι». Βάζοντας το πρώτο του τρίποντο πάνω σε άμυνα και με τρόπο «ορειβατικό», ανέβηκε η ψυχολογία του και θυμήθηκε όλους εκείνους τους τρόπους που τον έκαναν διάσημο: σουτ από μακριά, διείσδυση ξεγλιστρώντας ανάμεσα στους αντίπαλους είτε από αριστερά είτε από δεξιά, καλάθια από μέση απόσταση.
Μόνο που όσα έκανε στο πρώτο ημίχρονο, δύσκολα θα μπορούσε να επαναλάβει και στο δεύτερο: ο Ομπράντοβιτς ασχολήθηκε επισταμένως μαζί του και δασκάλεψε τους παίκτες του στο πώς να τον περιορίσουν, άρα έπρεπε κάποιος άλλος να τραβήξει το κουπί. Κι αυτά τα πράγματα, έχει το ταλέντο και το «μέταλλο» να τα κάνει ο Τεόντοσιτς κατά πρώτο λόγο και ο Μπουρούσης δευτερευόντως – και λέω δευτερευόντως όχι επειδή του Μπουρούση του λείπει το ταλέντο, αλλά διότι για να φανεί ο ψηλός, πρέπει να πάρε σωστά τη μπάλα από τους κοντούς.
Ο Τεόντοσιτς όμως, δεν πήρε ποτέ τη σκυτάλη από τον Σπανούλη. Και μόνο με τη φιλοτιμία του Γκόρντον ή την προσπάθεια του Μαυροκεφαλίδη, δεν γίνεται να νικήσεις τον Παναθηναϊκό μέσα στην έδρα του. Για την ακρίβεια μπορείς, αν ένας παίκτης από το πουθενά κάνει το παιχνίδι της ζωής του, όπως είχε κάνει ας πούμε ο Χαλπερίν τις προάλλες, αλλά τα θαύματα δεν συμβαίνουν κάθε μέρα, γι’ αυτό τα λέμε «θαύματα» κι όχι «ρουτίνα». Ειδικά απ’ τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός δεν αγχώθηκε όταν έμεινε πίσω στο σκορ με 8-9 πόντους, αλλά συνέχισε να κάνει το παιχνίδι του, με πίστη στις δυνάμεις του και τη «βεβαιότητα» ότι αργά ή γρήγορα θα γύριζε το ματς.
Και το ματς δε άργησε να γυρίσει: με το ξεκίνημα του δεύτερου ημιχρόνου, η ψαλίδα έκλεισε, το ματς άρχισε να πηγαίνει πόντο – πόντο κι εκεί πλέον θα μέτραγε η φρεσκάδα από τον πάγκο και οι περισσότερες λύσεις. Αυτές, τις είχε ο Παναθηναϊκός, που είχε τη δυνατότητα να κάνει ατέλειωτο rotation στους ψηλούς και να παίρνει κάτι από τον καθένα, σε άμυνα και επίθεση: πέραν του Μπατίστ, λύσεις έδωσε και ο Τσαρτσαρής και ο Μάριτς και ο Βουγιούκας και ο Καϊμακόγλου και φυσικά ο Φώτσης. Απ’ την άλλη μεριά, ο Γλυνιαδάκης δεν μπορούσε να αντικαταστήσει τον Μπουρούση, ο Μαυροκεφαλίδης δεν μπορούσε να σπρώξει ή να κόψει ψηλά τα αντίπαλα πεντάρια και η έλλειψη του Νεστέροβιτς έγινε πιο αισθητή από ποτέ.
Όσον αφορά στην περιφέρεια, ο Παναθηναϊκός μπορεί να πήρε λιγότερα απ’ όσα περίμενε – επιθετικά τουλάχιστον – από τον Διαμαντίδη, αλλά είχε έναν Νίκολας καλύτερο από το παιχνίδι του ΣΕΦ, έναν Σάτο που έβαλε καλάθια αλλά κυρίως μάζεψε ριμπάουντ και έπαιξε άμυνα και τον Καλάθη να δίνει και πόντους και τρεξίματα. Απέναντί τους, έμεινε να παλεύει μόνο ο Σπανούύλης του πρώτου μέρους και ο Λούκας προς το τέλος, χωρίς σχεδόν καθόλου Τεόντοσιτς.
Μάλλον «ριγμένος» πρέπει να αισθάνεται ο Παπαλουκάς από τον μικρό χρόνο συμμετοχής του, αφού σ’ αυτή τη βραδιά των περιφερειακών, προφανώς έπρεπε να βρεθεί περισσότερα λεπτά στο παρκέ. Και ακόμα αναζητείται ο Κέσελ, εκείνος ο «φονιάς» που θαυμάσαμε με την Εθνική του το καλοκαίρι, αλλά στην «ελληνική» θητεία του μάλλον χτυπήθηκε από «οξεία Τεπιτς- ίτιδα»…
sday.gr
