Μεγαλύτερη ασφάλεια με ΙΕ8. Κατεβάστε τον Internet Explorer 8 τώρα!
Ο Παναθηναϊκός, δεν είναι ότι κινδυνεύει να μη βγει του χρόνου στην Ευρώπη. Περισσότερο, ο Παναθηναϊκός κινδυνεύει να... βγει στην Ευρώπη. Εξακολουθεί δε, παρά τα τρέχοντα αποτελέσματα, να είναι αρκετά δύσκολο να το αποφύγει. Ο συνδυασμός να τερματίσουν στα πλέι οφ πρώτη η ΑΕΚ και τελευταίος ο Παναθηναϊκός, ο μοναδικός συνδυασμός που γλιτώνει τον Παναθηναϊκό από τη συμμετοχή στην Ευρώπη, προκύπτει με κάποια μαθηματικά. Αλλά, μάλλον, μόνο με τα μαθηματικά.
Για αρχή θέλει, ειδάλλως παύει κάθε συζήτηση εν τη γενέσει, να γίνει το «τέσσερα στα τέσσερα» του Ολυμπιακού Βόλου, στα ματς με τον Παναθηναϊκό εφέτος, αύριο στο Στάδιο. Αλλά αύριο στο Στάδιο, για χίλιους και δύο λόγους, οι παίκτες του Παναθηναϊκού δεν θα είναι, όπως την Κυριακή στο Πανθεσσαλικό, «πόρτες του σλάλομ» μπηγμένες κάτω στο έδαφος. Ορθές και ακίνητες, να περνάνε σαν τους επιδέξιους σκιέρ οι αντίπαλοι ανάμεσα και να νομίζεις ότι βλέπεις τη μετεμψύχωση του Φαν Μπάστεν και του Γκούλιτ. Εκτιμώ ότι αύριο στο Μαρούσι οι παίκτες του Παναθηναϊκού θα είναι, το ελάχιστον, όπως στο 1-1 κατά της ΑΕΚ την περασμένη Πέμπτη. Επαρκές, εάν συμβεί, για την πρώτη νίκη τους στα πλέι οφ.
Το να μη βγει ο Παναθηναϊκός μια φορά στην Ευρώπη, κατά την αντίληψή μου δεν συνιστά κίνδυνο. Συνέβη το '97, πιο πριν είχε συμβεί το '83, δεν ξέρω αν είναι σημαδιακό ότι απ' το '83 ως το '97 μεσολάβησαν 14 χρόνια και ότι απ' το '97 τα επόμενα 14 χρόνια συμπληρώνονται τώρα, όμως εκείνο για το οποίο έχουμε την απόλυτη βεβαιότητα είναι ότι ο Παναθηναϊκός και το '83 και το '97, και όποτε άλλοτε σε αντίστοιχη συγκυρία παλαιότερα, επέζησε.
Επιπλέον, και το '83 και το '97 η αποτυχία δεν ισοδυναμούσε με αμάχητη απόδειξη ότι η ομάδα ήταν σκάρτη. Η ομάδα που απέτυχε το '97, πρακτικά ήταν η ομάδα που, μόλις ένα χρόνο πριν, είχε κατακτήσει τον τίτλο φτάνοντας ταυτόχρονα στους «4» του Τσάμπιονς Λιγκ. Η ομάδα που απέτυχε το '83 στελεχωνόταν, στον βασικό κορμό της, από τους ίδιους που, και όχι στην πρώτη νεότητά τους, ωστόσο, μόλις έναν χρόνο μετά, μπήκαν μπροστά και πήραν το νταμπλ με περίπατο. Κυράστας, Καψής, Καρούλιας, Ρότσα, Γαλάκος, Αντωνίου, Λιβαθηνός. Δεν τους λες και, ακριβώς, άχρηστους!
Απαραίτητη υπενθύμιση. Στην «αναγέννηση» του 1983-'84, σημαντική λεπτομέρεια ήταν ότι ο Παναθηναϊκός δεν είχε στην ατζέντα του τον περισπασμό της Ευρώπης. Περίπου όπως ο Ολυμπιακός, που τύποις τον είχε αλλά επί της ουσίας ξεμπέρδεψε από τις αρχές Αυγούστου, στο 2010-11.
Βασικό, σε μια αποτυχημένη χρονιά που πάντοτε είναι «στο πρόγραμμα» ότι ενδέχεται να έλθει, παραμένει το ψυχρό αίμα. Να μην καούν επί τόπου, λόγω των επικοινωνιακών, χλωρά κλαδιά μαζί με τα ξερά. Ξεκάθαρα π.χ. ο Ζεσουάλντο Φερέιρα, σε περιβάλλον που έχει για κριτήρια τα αποτελέσματα και τις... δηλώσεις πιο πολύ από όσο κρίνει τη δουλειά αυτή καθαυτή, είναι ένα τέτοιο χαρτί που ήδη καίγεται. Κατάλληλος άνθρωπος, την πιο ακατάλληλη στιγμή, στο πιο ακατάλληλο μέρος.
Ενα χαρτί, ο Πορτογάλος γνώστης, δυνητικά ωφέλιμο ενόψει αυτού που ο Παναθηναϊκός κάποια στιγμή θα καταλήξει ότι είναι, όποιο και αν είναι σε μπάτζετ και λοιπές παραμέτρους, το πρότζεκτ 2011-'12. Γιατί στον Παναθηναϊκό δεν λείπουν, πρώτα, τα χρήματα. Λείπει, πρώτα, η γνώση. Οπως λέει και ο Δομάζος, αυτοί ξέρουν μονάχα από λεφτά και καθόλου από μπάλα.
Τριάστερος
Ως... Αγιαξ και Λίβερπουλ, από τα ευαίσθητα χρόνια κατά τα οποία ο καθένας παίρνει την απόφαση τι ομάδα είναι, από τη δόξα τότε στην πίκρα σήμερα δηλαδή, είχα φτάσει (στο σημείο απόγνωσης) να πιστεύω πως πιο πιθανό ήταν να πάρει κάποτε η Λίβερπουλ το 19ο στην Αγγλία, παρά ο Αγιαξ το 30ό στην Ολλανδία. Εν τέλει, ως συνήθως, συνέβη ό,τι νόμιζα για λιγότερο πιθανό. Ο Αγιαξ θα κυκλοφορεί από τον ερχόμενο Αύγουστο με τη φανέλα των τριών πια, ένα για την κάθε δεκάδα τίτλων, χρυσών αστεριών.
Τα κατάφερε, σε χρονιά στη ροή της οποίας συνέβησαν, κατά σειράν, χοντρικά τα εξής. Αλλαξε προπονητή, τον Δεκέμβριο. Με το σπλάχνο Ντε Μπουρ, από βοηθός στην Εθνική του τελικού του Παγκόσμιου Κυπέλλου, αντί του άλλης επαγγελματικής προϋπηρεσίας και εμπειρίας (αλλά όχι «Αγιαξ») Γιολ. Πώλησε τον καλύτερο παίκτη, τον Ουρουγουανό Λούις Σουάρες στη Λίβερπουλ, τον Ιανουάριο.
Παραιτήθηκε όλο το συμβούλιο, γιατί ήταν αδύνατον να συνεννοηθούν με τον Γιόχαν Κρόιφ που στο μεταξύ, από τον Φεβρουάριο κιόλας, είχε επανενεργοποιηθεί στο γενικό κουμάντο των πραγμάτων στο Αμστερνταμ. Ξεφτιλίστηκε από τη Σπαρτάκ Μόσχας, βγαίνοντας ο χειμώνας, στο Γιουρόπα Λιγκ.
Εχασε, την περασμένη Κυριακή, τον τελικό Κυπέλλου από την πρωταθλήτρια Τβέντε, ένα κάζο, αφού προηγήθηκε 2-0, ισοφαρίστηκε, και έπαθε την ολοκληρωτική ανατροπή στην παράταση. Και έπρεπε μία Κυριακή μετά, προχθές, να αντιμετωπίσει ξανά την ίδια Τβέντε. Και το έπαιρνε, το πρωτάθλημα, μόνο με νίκη. Ειδάλλως, κινδύνευε να μη βγει ούτε δεύτερος. Και έβαλε, ο Ντε Μπουρ, ακριβώς την ίδια ενδεκάδα του τελικού Κυπέλλου. Κι όμως, το πήρε!
Η βαθύτερη ικανοποίηση δεν είναι, όμως, ότι το πήρε. Τους Ολλανδούς, ποτέ δεν τους καλύπτει μια επιτυχία, αν η επιτυχία δεν αναδεικνύει τα εθνικά χαρακτηριστικά τους. Αν δεν είναι my way. Η ικανοποίηση, λοιπόν, είναι ότι ο Αγιαξ το πήρε βάζοντας να παίξουν (στους έντεκα) εννέα παιδιά από το Toekomst, την αντίστοιχη Masia.
