Γράφει ο Θανάσης Ασπρούλιας στο blog του:Το είπε ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς μετά το τέλος του αγώνα με τον Πανιώνιο... “Οι παίκτες είναι άνθρωποι και όχι μηχανές”... Μόνο και μόνο που κατάφεραν τα παιδιά του Παναθηναϊκού να μαζευτούν, να συγκεντρωθούν και να κερδίσουν το συγκεκριμένο ματς, είναι άθλος. Ποιος μπορεί να μπει στη θέση τους και να νιώσει, τι μπορεί να σκέφτονταν οι παίκτες το τελευταίο 24ωρο, όταν μετά από ένα διαβολεμένο 10ήμερο, έπρεπε να συλλέξουν δύναμη για να παραταχθούν σε ένα ματς ελληνικού πρωταθλήματος; Οσο κι αν αγαπάς το μπάσκετ, όσο κι αν λατρεύεις τη δουλειά σου, ε, αυτό αγγίζει τα όρια του μαρτυρίου. Κι όμως, το έπραξαν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έκαναν κάποιον άθλο. Απλά οφείλουμε να αναγνωρίζουμε τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν ακόμα κι αυτοί οι άνθρωποι που αμείβονται αδρά για να το κάνουν.
Βέβαια, ούτε οι απολαβές των παικτών, όσο υψηλές κι αν είναι, μπορούν να τους στερήσουν το ...δικαίωμα να είναι άνθρωποι, να κουράζονται, να ματώνουν, να ξενερώνουν, να βαριούνται. Ούτε βέβαια, το γεγονός ότι οι αμοιβές είναι μεγάλες, σημαίνει ότι αυτά τα χρήματα επιστρέφουν στα ταμεία. Ποτέ! Ούτε καν! Αλλά η αναφορά σε τέτοια θέματα δε θα μας οδηγήσει κάπου στην παρούσα φάση, μπορούμε μελλοντικά να καταπιαστούμε κάποια στιγμή πιο διεξοδικά.
Θα ήθελα να επισημάνω πάντως ότι η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο Παναθηναϊκός με την μυθική πρόκρισή του επί της Μπαρτσελόνα απαιτεί διαχείριση. Η παρουσία του Ζέλικο Ομπράντοβιτς στον πάγκο εγγυάται ότι η διαχείριση των καταστάσεων θα γίνει με τον καλύτερο τρόπο, ωστόσο δε θα ήταν κακό να το συζητήσουμε. Ουσιαστικά μέσα σε δέκα μέρα, ο Παναθηναϊκός έχει καταφέρει πολλά σπουδαία πράγματα. Υπάρχει όμως κι ένα στοιχείο που συνιστά την άλλη όψη του νομίσματος και καλεί όλη, μα όλη την προσοχή των πράσινων.
Εννοώ, ότι αν ο χαρακτήρας του “φαβορί” είναι ανεπιθύμητος από όλους κι αν αποδεχτούμε ότι ιστορικά όσες ομάδες κουβάλησαν τον τίτλο, πολλές από αυτές στο τέλος λύγισαν, τότε ο Παναθηναϊκός οφείλει να έχει όλες τις αισθήσεις του στην τσίτα., ώστε να μην την πατήσει στο τέλος. Οχι μόνο στην Ευρωλίγκα, αλλά και στο ελληνικό πρωτάθλημα. Μέχρι τις 20 Μαρτίου, το τριφύλλι, σε όλες τις διοργανώσεις που συμμετείχε λογιζόταν ως αουτσάιντερ. Και για να μην παρεξηγηθώ, εξηγώ ότι τα αποτελέσματα και οι βαθμολογίες τον είχαν φέρει σε αυτή τη θέση. Στην Ευρωλίγκα μπήκε με μειονέκτημα έδρας απέναντι στην πρωταθλήτρια Ευρώπης, ενώ στο πρωτάθλημα η ήττα εντός έδρας από τον Ολυμπιακό, τον κρατούσε σταθερά στη δεύτερη θέση με ορατό το ενδεχόμενο να χάσει το αβαντάζ ενόψει του τελικού. Πλέον, ενόψει των δύο πρώτων τίτλων που θα διεκδικήσει, την Ευρωλίγκα και το Κύπελλο, ο Παναθηναϊκός ξεκινά από εντελώς διαφορετική αφετηρία. Αντιστρόφως ανάλογη. Ο θρίαμβος επί της Μπαρτσελόνα τον έχει κατατάξει στη συνείδηση του κόσμου στη θέση του φαβορί. Σε όλα. Και στο Φάιναλ Φορ, όπου δεν υπάρχει πλέον ομάδα φόβητρο με τον Παναθηναϊκό να κουβαλάει την τεράστια πρόκριση, αλλά και στο Κύπελλο, όπου θεωρητικά οι πράσινοι θα έχουν την αύρα και τον αέρα της ευρωπαϊκής επιτυχίας σε αντίθεση με τον Ολυμπιακό που θα του πάρει αρκετές μέρες μέχρι να μαζέψει τα κομμάτια του από τον αποκλεισμό με τη Σιένα. Η πραγματικότητα είναι αυτή...
Κατά την προσωπική γνώμη, το τριφύλλι θα μπει και στις δύο περιπτώσεις από θέση ισχύος. Και στον τελικό, ανεξαρτήτως τι θα γίνει στο Φάιναλ Φορ, που θα ολοκληρωθεί με εβδομάδα νωρίτερα, και ποια θέση θα καταλάβει εν τέλει. Και η θέση ισχύος ποτέ δεν έκανε καλό πριν από τόσο μεγάλες υποχρέωσεις. Η Μπαρτσελόνα ήταν το φαβορί, ο Ολυμπιακός, επίσης, αλλά διαπιστώσατε τι έγινε στο τέλος. Για αυτό λοιπόν, πιστεύω ότι αυτή η κατάσταση απαιτεί διαχείριση και μάλιστα την καλύτερη δυνατή. Ο Ομπράντοβιτς όμως, είναι αλεπού και δεν είναι η πρώτη φορά που έρχεται σε παρόμοια θέση. Η δική του παρουσία (και στο θέμα της ψυχολογίας) είναι η εγγύηση που (πρέπει να) κάνει όλους τους φίλους του Παναθηναϊκού να κοιμούνται ήσυχοι...
Υ.Γ. Η κωλουτούμπα είναι από τις λέξεις που δε μου αρέσουν να ακούω... Διότι οι περισσότεροι δεν ξέρουν πως να τη χρησιμοποιούν. Στη ζωή μου (όπως και στη ζωή σας) έχουμε υποχρεωθεί πολλές φορές να κάνουμε κωλοτούμπες... Η δημοσιογραφία είναι “ζωντανή” και κάθε μέρα τα δεδομένα είναι τελείως διαφορετικά. Από στιγμή, από ώρα σε ώρα, από δευτερόλεπτο σε δευτερόλεπτο, τα δεδομένα αποκτούν τελείως διαφορετική μορφή. Αν διαφοροποιηθεί η κριτική από μέρα σε μέρα δε σημαίνει ότι κάποιος κάνει κωλοτούμπα. Διότι ουδείς παίκτης παίζει το ίδιο κάθε μέρα, κάθε ομάδα έχει σκαμπανεβάσματα. Πόσο δε μάλλον όταν μία όχι ικανοποιητική εικόνα συντηρείται επί μακρόν. Κωλοτούμπα κάνεις όταν αλλάζεις μία παγιωμένη άποψη... Κι όχι όταν διαφοροποιείς την κριτική σου.
Σε από τις ραδιοφωνικές εκπομπές μου, στο Sentra 103.3 των τελευταίων ημερών, ένας φίλος μου έκανε μία πολύ σωστή ερώτηση... “Ακόμα και τις ημέρες που εξελισσόταν η σειρά των αγώνων πίστευες ότι θα είναι θαύμα η πρόκριση του Παναθηναϊκού;”... Η απάντησή μου σε αυτό, ήταν βεβαίως όχι... Ο Παναθηναϊκός πέτυχε κάτι απίστευτο, που είχε διάρκεια και συνέπεια επί 160 λεπτά (4 ματς), αλλά μετά και το δεύτερο ή το τρίτο παιχνίδι, δεν πίστευα πια ότι είναι θαύμα. Τη στιγμή όμως, που έγραψα ότι θα είναι το 8ο θαύμα, αν ο Παναθηναϊκός αποκλείσει την Μπαρτσελόνα, μα βάση την αγωνιστική εικόνα των δύο ομάδων (μέχρι εκείνο το σημείο επαναλαμβάνω), το πίστευα, το πιστεύω και γνώμη δεν αλλάζω. Για ακόμα μία φορά λέω... Εκείνη τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι λέξεις...
Υ.Γ. 2 Πολλοί μιλούν για την κωλουτούμπα που μπορεί να έχουν κάνει κάποιοι για την υπόθεση Καλάθη, ή Βουγιούκα... Αυτό πραγματικά με εξοργίζει... Δηλαδή που είναι η κωλοτούμπα ρε μάγκες; Αν ο παίκτης δεν παίζει καλά κι αν η ομάδα έχει πρόβλημα, τι θα πρέπει να γράψεις; Οτι όλα είναι καλά; Αφού δεν είναι! Κι αφού ήταν πρόδηλο ότι ο Παναθηναϊκός είχε σοβαρά προβλήματα λόγω της ανυπαρξίας Καλάθη και Τέπιτς. Τώρα που ο πρώτος έπαιξε και πρόσφερε, δεν πρέπει να το γράψεις ή να το αναφέρεις. Το πρόβλημα μάγκες δεν είναι του δημοσιογράφου. Το πρόβλημα είναι του παίκτη, που επί μία ολόκληρη χρονιά δείχνει ότι αγκομαχά κι ένα πρωί αποφασίζει να διορθωθεί και να παίξει... Ο δημοσιογράφος (όταν δεν ξεπερνά τα όρια και όταν δεν λειτουργεί ως μελλοντολόγος) καταγράφει το σήμερα. Κάνει αναφορά και στο αύριο, αλλά με βάση τη σημερινή εικόνα. Κι όχι αυτή που ΘΑ έχει, ΑΝ έχει μία ομάδα. Κι επίσης δουλειά του είναι να έχει αντίληψη, όχι όμως και να ρίχνει τα ζάρια. Οταν ο Παναθηναϊκός δεν παίζει καλά από την αρχή της σεζόν και για πολλούς μήνες, τι ήταν αυτό που θα σε έκανε να πιστέψεις ότι κάτι θα αλλάξει. Ο Ομπράντοβιτς, ναι μετράει, αλλά δεν είναι πάντα αρκετός. Οπως δεν ήταν αρκετός τις χρονιές που ο Παναθηναϊκός αποκλείστηκε από το Τοπ 16 κιόλας. Τότε, δεν ήταν Παναθηναϊκός; Φυσικά και ήταν... Και πεντάστερος επίσης... Και τότε, εσείς ή εμείς μπορεί να πιστεύαμε ότι κάτι μπορεί να αλλάξει, αλλά και στη δυναμική, όσο και το χαρακτήρα της ομάδας... Ελα όμως που δεν άλλαξε
leoforos.gr
Αν σας αρέσει η δουλειά μας και θέλετε να συνεχίσουμε να είμαστε μαζί σας κάντε κλικ σε μια διαφήμιση
