Τρεκλίζουν οι ΠΑΕ από το φορολογικό φορτίο. Κι επειδή τα βάρη αποκλείεται να μειωθούν, αντίθετα πολύ σύντομα θα γίνουν ακόμη μεγαλύτερα, ήρθε ο καιρός οι ιδιοκτήτες να κάνουν κάτι για να πετάξουν από πάνω τους τούτο τον «βραχνά».Αντί να τρέχουν και να παρακαλάνε κάθε φορά τον Υπουργό Οικονομικών ώστε να μην αυξήσει τον συντελεστή φορολόγησης στα συμβόλαια των ποδοσφαιριστών, ας απαλλαγούν μια και καλή από τις υποχρεώσεις τους στην Εφορία.
Στο χέρι τους είναι. Αρκεί να πάρουν την απόφαση να πάψουν να πληρώνουν οι ΠΑΕ τους φόρους των ποδοσφαιριστών τους, ένα φαινόμενο που παρατηρείται μόνο σε τούτη εδώ τη «χώρα όπου ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα».
Η ιστορία δεν είναι καινούργια, χρονολογείται από πολύ παλιά. Ξεκίνησε από την πρόθεση των Ελλήνων παραγόντων να προσελκύσουν μεγάλα ονόματα, ξένων κυρίως ποδοσφαιριστών, στις ομάδες τους, με το δέλεαρ των «αφορολόγητων» συμβολαίων.
Έλεγε για παράδειγμα ο παράγοντας στον ατζέντη του παίκτη: «Προσφέρω 100.000 δολάρια (τότε δεν υπήρχε το ευρώ) τον χρόνο και εκτός αυτού αναλαμβάνω την υποχρέωση να πληρώσω τον φόρο, που είναι άλλες 20.000 δολάρια».
Κάπως έτσι έγινε η Ελλάδα ένας φορολογικός παράδεισος για τους λεγεωνάριους ποδοσφαιριστές. Και βέβαια κοντά στους ξένους, «ποτίστηκαν» και οι Έλληνες, καθώς απέκτησαν κι αυτοί το προνόμιο της «φοροαπαλλαγής».
Υπήρχε μάλιστα μια εποχή, πριν από 15 περίπου χρόνια, που πολλές ΠΑΕ δεν κατέβαλαν καθόλου φόρους για τα συμβόλαια των ποδοσφαιριστών τους, αφού αυτά εμφανίζονταν να είναι… μηδενικά.
Σε αυτή την περίπτωση ο ποδοσφαιριστής για να εξασφαλιστεί ζητούσε και έπαιρνε από τον εργοδότη του επιταγές με όλο το ποσό, που προέβλεπε η συμφωνία τους. Στη συνέχεια έβαζε την υπογραφή του σε ένα «λευκό συμβόλαιο».
Άλλη λύση ήταν του ιδιωτικού συμφωνητικού. Σε αυτό αναγράφονταν οι πραγματικές απολαβές του ποδοσφαιριστή. Εννοείται ότι το χαρτί αυτό δεν επικυρωνόταν από την Εφορία και άρα μια συμφωνία τέτοιου τύπου δεν διασφάλιζε απόλυτα τον παίκτη.
Με την πάροδο του χρόνου το «κόλπο» έπαψε να πιάνει με αποτέλεσμα να αρχίσει να ρέει χρήμα από τις ΠΑΕ προς την Εφορία. Λίγο στην αρχή, όσο ο συντελεστής φορολόγησης ήταν στο 21%, πολύ περισσότερο από το 2010 και μετά, όταν εκτινάχθηκε στο 45%.
Φτάσαμε πλέον στη σημείο, οι ΠΑΕ, για ένα συμβόλαιο 1 εκ ευρώ στον παίκτη, να «ξηλώνονται» άλλες 450.000 ευρώ στην Εφορία. Σε μια εποχή, που τα έσοδά τους μειώνονται δραστικά και όλες είναι βουτηγμένες μέχρι το λαιμό στα χρέη.
Όταν στην Αγγλία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία, την Ισπανία, κι ακόμη στην Πορτογαλία, το Βέλγιο, την Ολλανδία, οι ποδοσφαιριστές πληρώνουν από την τσέπη τους τούς φόρους, πως είναι δυνατόν στην ρημαγμένη οικονομικά Ελλάδα να ισχύει το αντίθετο;
Βεβαίως, μη νομίζετε ότι και σε αυτές τις χώρες δεν γίνονται απόπειρες φοροδιαφυγής των ποδοσφαιριστών μέσω διάφορων τρικ… Στην Αγγλία, για παράδειγμα, η Εφορία χρόνια τώρα προσπαθεί να στριμώξει δεκάδες ακριβοπληρωμένους παίκτες, οι οποίοι την «κλέβουν».
Πως; Δηλώνοντας τις μισές αποδοχές τους. Τις άλλες μισές (εμφανίζονται να) τις πληρώνονται ως δικαιώματα χρήσης της εικόνας τους. Χρήματα, δηλαδή, που εισπράττουν από την πώληση της φανέλας και άλλων προϊόντων της ομάδας.
Τα έσοδα από αυτή την δεύτερη πηγή δεν πάνε στον προσωπικό λογαριασμό τους αλλά στο λογαριασμό εταιρίας, που έχουν συστήσει προς τον σκοπό αυτό. Δεδομένου ότι η εταιρία φορολογείται με 28% ενώ οι ίδιοι ως φυσικά πρόσωπα με 50%, το κέρδος τους ανέρχεται σε 22%.
Αν λάβει κανείς υπόψη του ότι Γουέιν Ρούνεϊ, που είναι ένας από τους ελεγχόμενους ποδοσφαιριστές, αμείβεται με 250.000 λίρες την εβδομάδα, αντιλαμβάνεται πόσα χρήματα γλιτώνει από την Εφορία με το κόλπο αυτό.
Αλλά αυτά είναι… αγγλικά βάσανα. Γυρίζοντας στα δικά μας, θεωρώ ότι εδώ που έφτασαν τα πράγματα οι ΠΑΕ για να μην πάνε στο πάτο άλλη επιλογή δεν έχουν από το να πετάξουν την έρμα τους στη θάλασσα…
onsports.gr
