Έλεγαν οι παλαιότεροι του ποδοσφαίρου για τα ντέρμπι, ότι όποιος πάρει τη μάχη του κέντρου αυτός θα είναι και ο νικητής. Και εδώ που τα λέμε δεν είχαν άδικο. Ο συγκεκριμένος κανόνας όσο παλιός και αν είναι, όσο και αν έχει αλλάξει το στιλ του ποδοσφαίρου που παίζεται πλέον στις ημέρες μας (και ως προς την τακτική και ως προς την ταχύτητα), έχει μεγάλη δόση αλήθειας και ως επί το πλείστον ισχύει.
Ούτως ή άλλως, στο σύγχρονο ποδόσφαιρο το κέντρο κάθε ομάδας αποτελεί την κινητήρια δύναμή της. Και αν θέλουμε να μιλάμε ειδικότερα για τον Παναθηναϊκό, νομίζω ότι είναι πασιφανές πως η αγωνιστική άνοδος της ομάδας το τελευταίο διάστημα οφείλεται κυρίως στην καλύτερη λειτουργία των μέσων Ζιλμπέρτο, Κατσουράνη, Νίνη, Καραγκούνη, Σιμάο και φυσικά στις βοήθειες που έχουν από τους συμπαίκτες τους.
Με δεδομένο επίσης ότι οι καλύτεροι παίκτες του Ολυμπιακού (Ιμπαγάσα και Φουστέρ) αγωνίζονται στη μεσαία γραμμή, είμαι σχεδόν πεπεισμένος ότι όλο το παιχνίδι θα γίνει στο κέντρο. Θεωρώ ότι όποιος κατορθώσει να κερδίσει αυτή τη μάχη εξουδετερώνοντας παράλληλα τον αντίπαλο, δεν ξέρω αν θα νικήσει στο τέλος, σίγουρα όμως θα έχει δημιουργήσει πιο ευνοϊκές προϋποθέσεις για να πανηγυρίσει.
Βεβαίως επειδή η μπάλα είναι άτιμο πράγμα, όλοι αυτοί οι παραδοσιακοί κανόνες του ποδοσφαίρου ισχύουν μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Τι θέλω να πω; Αν δεν έχεις την τύχη με το μέρος σου, με μαθηματική ακρίβεια δεν έχεις καμία τύχη να νικήσεις σε ντέρμπι. Και η αλήθεια είναι ότι ο Παναθηναϊκός τα τελευταία χρόνια δεν ήταν και τόσο τυχερός στα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Και τι δεν έχουν δει τα ματάκια μας σε ματς που κέρδισαν οι Ερυθρόλευκοι αλλά σε καμία περίπτωση δεν άξιζαν τη νίκη. Κι όμως, ενώ ο Παναθηναϊκός έχει χάσει άλλες και άλλες ευκαιρίες για νίκη σε ντέρμπι όπου ήταν εμφανώς ανώτερος, την τελευταία επικράτησή του στο Καραϊσκάκη το 2007 την πανηγύρισε με αρκετή δόση τύχης…
Για τον ορισμό του διαιτητή Καλόπουλου δεν θα πω πολλά. Άλλωστε, το παρελθόν του στα ελληνικά γήπεδα είναι γνωστό, όπως και οι διαιτησίες που έχει καταγράψει με πολλά και χοντρά λάθη εις βάρος του Παναθηναϊκού. Παρ’ όλα αυτά, πρόκειται για έναν πολύ έμπειρο διαιτητή, ο οποίος, κατά τη γνώμη μου, συμπεριλαμβάνεται στους δυο-τρεις κορυφαίους που έχουμε στην Ελλάδα. Θεωρώ λοιπόν, έχοντας παρακολουθήσει όλα αυτά τα χρόνια την πορεία του στα ελληνικά γήπεδα, ότι είναι στο χέρι του και μπορεί να κάνει μια διαιτησία του 50-50. Η θεωρία από την πράξη όμως απέχει πάρα πολύ και απομένει να δούμε εντός του γηπέδου αν θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων ή θα σφυρίξει όπως σε εκείνο το αλησμόνητο ντέρμπι στο Καραϊσκάκη το 2006, οπότε με τις αποφάσεις του είχε διαμορφώσει το αποτέλεσμα υπέρ του Ολυμπιακού (3-2). Ακόμη μεγαλύτερος πάντως είναι ο προβληματισμός μου για τους πλάγιους Σαραϊδάρη και Τρύφωνα. Ίδωμεν…
Ενίοτε πάντως, πέραν της μεσαίας γραμμής, της τύχης και της διαιτησίας, το αποτέλεσμα ενός ντέρμπι μπορεί να καθοριστεί και από την τρομοκρατία. Και θεωρώ ότι παραμονές των εκτός έδρας αγώνων με τον Ολυμπιακό πάντοτε πρέπει να φέρνουμε στη μνήμη μας τα αίσχη που συνέβησαν στη Ριζούπολη τον Μάιο του 2003…
(leoforos)
