Αυτός ναι! Είναι Παναθηναϊκός. Με τα όλα του. Όπως ακριβώς τον ονειρεύονται οι οπαδοί του. Όπως ακριβώς θέλουν να τον βλέπουν όλοι οι ποδοσφαιρόφιλοι.
Μια ομάδα που μπαίνει στο χορτάρι, ξέρει τι θέλει και κυρίως πως θα το πάρει. Παίζοντας όχι έξυπνα, όχι τακτικά σωστά, αλλά ποδόσφαιρο κυριαρχίας. Ανεξάρτητα απ’ τον αντίπαλο. Αυτό ακριβώς έκαναν οι «πράσινοι» απέναντι στην ΑΕΚ. «Καίγονταν» για την νίκη, αλλά δεν αγχώθηκαν. Από το πρώτο δευτερόλεπτο έκλεισαν την Ένωση στα καρέ της (όχι ότι είχε σκοπό να βγει και πιο μπροστά είναι η αλήθεια) και το… γλέντι ξεκίνησε.
Με παίκτες «καμικάζι», με ποιότητα που κάνει την διαφορά, τουλάχιστον απέναντι στην Ένωση. Και κυρίως, με έναν προπονητή που είναι… μανούλα για τέτοιες ομάδες. Ψεγάδι θα πει κανείς, το «νεκρό» δεκάλεπτο στο δεύτερο μέρος. Όταν και απείλησε κάπως η ΑΕΚ, λόγω κόπωσης και αδυναμίας του πάγκου να βοηθήσει. Για να μετρήσουμε. Σπυρόπουλος, Ζιλμπέρτο Σίλβα, Νίνης, Γκοβού, Λουίς Γκαρσία, Μαρίνος, Πλεσί, Μπουμσόνγκ (αν και στον πάγκο, δεν μπορούσε να αγωνιστεί), με τον Χριστοδουλόπουλο να παίζει τραυματίας από τα μέσα του πρώτου μέρους. Ε, συγνώμη κιόλας, αλλά το μόνο που δεν είχε πρόβλημα ήταν οι φανέλες.
Είχαμε γράψει μετά την ρεβάνς κυπέλλου, ότι αν η τύχη δεν κάνει τα… δικά της, τότε η διαφορά του Παναθηναϊκού με την ΑΕΚ είναι χαώδης. Για όσους ήθελαν απόδειξη, την πήραν. Η Ένωση το μόνο που μπορεί να κάνει απέναντι στο «τριφύλλι», είναι να αγωνίζεται έξυπνα, κλειστά και προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί τη… μισή ευκαιρία που θα της παρουσιαστεί. Τακτική που δεν γίνεται πάντα να αποδίδει. Είναι αφύσικο, είναι κόντρα στους νόμους του αθλήματος. Κι όμως, το τελικό 3-1 δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως «απόδοση δικαιοσύνης». Με την εικόνα του αγώνα, ένα σκορ 5-1 θα ήταν νορμάλ. Χωρίς να υπερβάλουμε καθόλου. Κι αυτό το 1 της ΑΕΚ, παίζεται βέβαια μια και ο Παμπορίδης έκλεισε τα ματάκια του στο πεντακάθαρο φάουλ του Μανωλά πάνω στον Λέτο.
Η χαρά που υπάρχει στους Παναθηναϊκούς, δεν αφορά την νίκη με την ΑΕΚ. Έχει να κάνει με την εικόνα της ομάδας τους. Γιατί πάνω απ’ όλα έγινε και πάλι ΟΜΑΔΑ. Αυτό το συνονθύλευμα που βασιζόταν στις ατομικές εξάρσεις και στον Σισέ που βάζει γκολ με κάθε τρόπο, ανήκει στο παρελθόν. Και εδώ ακριβώς, έρχεται στα χείλη το γαμώτο. Τι θα γινόταν δηλαδή αν είχες από την αρχή τον Φερέιρα. Τι θα γινόταν αν απέδιδες ανάλογο ποδόσφαιρο από την αρχή της σεζόν.
Τι θα γινόταν αν η τύχη δεν γινόταν ο καλύτερος παίκτης της ΑΕΚ στο κύπελλο. Απαντήσεις, κανείς δεν μπορεί να δώσει. Τις φανταζόμαστε όλοι όμως. Και γι’ αυτό υπάρχει αισιοδοξία. Αυτή η ομάδα, ανεξάρτητα από το αν χάσει τον τίτλο, ανεξάρτητα από το αν από γκίνια έμεινε εκτός κυπέλλου, αποδεικνύει κάθε εβδομάδα μέσα στο 2011, ότι όχι απλά αξίζει, αλλά και πως αποδίδει το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. Ξαναλέμε, για το συγκεκριμένο διάστημα. Ας γίνει λοιπόν κάτι για να μην περάσουμε στο στάδιο της ανοικοδόμησης. Ας μείνουμε μόνο στα στηρίγματα, λίγα για την ενδεκάδα κι από εκεί και πέρα, καλές προσθήκες για εναλλακτικές. Το κόστος δεν θα είναι μεγάλο. Όμως, ο Παναθηναϊκός πρέπει να μείνει σε αυτά τα επίπεδα.
Και τώρα, Φάληρο. Εκεί θα δούμε πόσα απίδια πιάνει ο σάκος. Πάντως, αν δει κανείς τα μάτια των παικτών θα καταλάβει ότι είναι έτοιμοι για πραγματικό… πόλεμο. Ποδοσφαιρικό εννοούμε, μην παρεξηγηθούμε. Ταλιμπάν, ή διπλό ή τίποτα. Αρκεί αυτή την φορά, να μην αρχίσουμε να μετράμε απουσίες πάλι. Καλά να είμαστε και η βδομάδα που αρχίζει έχει πολύ ψωμί.
Υ.Γ.1: Το ξαναλέμε. Αυτός που θα βάλει υπογραφή για την παραχώρηση του Σισέ, θα πρέπει να το σκεφτεί πολύ καλά. Πάντως, αν τελικά γίνει κάτι τέτοιο, δεν θα θέλαμε να ήμασταν στην θέση του. Πλέον, δεν υπάρχουν χαρακτηρισμοί γι’ αυτό το παλικάρι, όσο πλούσια κι αν είναι η ελληνική γλώσσα. Απλά είμαστε τυχεροί που τον βλέπουμε και θα λέμε στα εγγόνια μας γι’ αυτόν.
Υ.Γ.2: 40.000 κόσμος στο ΟΑΚΑ. 40.000 μπράβο.
Υ.Γ.3: Σερί τον πάει ο Παναθηναϊκός η διαιτησία. Δεν ξέρουμε αν θα πρέπει να πούμε κι ευχαριστώ που τελείωσε η ομάδα το ματς με έντεκα παίκτες, μια και οι αποβολές έγιναν συνήθεια τον τελευταίο καιρό. Όμως, η σκαριά του Ντιόπ αν δεν είναι επικίνδυνο παίξιμο, τότε τι στο καλό είναι;
