Οι βάσεις έχουν μπει, οι προϋποθέσεις για το "χτίσιμο" μιας "πράσινης αυτοκρατορίας" υπάρχουν και το μοναδικό πράγμα που μπορεί να διαταράξει κάπως το όλο κλίμα είναι οι αναμνήσεις από το προτελευταίο νταμπλ του Παναθηναϊκού το 2004 και η μεγάλη ευκαιρία που χάθηκε για τους Πράσινους, από δικά τους κυρίως λάθη.
Ειδικά οι αντίπαλοι του Παναθηναϊκού παίρνουν... θάρρος, βρίσκοντας το υποκατάστατο που θα διατηρήσει εν ζωή την αυτοπεποίθηση τους, αλλά προφανώς λησμονούν ότι τα δεδομένα του τότε με το τώρα είναι εντελώς διαφορετικά. Εξηγούμαστε: Το 2004, κατ' αρχάς, ο Παναθηναϊκός δεν είχε την ίδια διοικητική δυναμική. Δεν υπήρχαν στο σύλλογο όλοι αυτοί οι μέτοχοι-κολοσσοί. Ηταν μόνος του ο Βαρδινογιάννης, δεν υπήρχε ο Βγενόπουλος, δεν υπήρχε ο Γιαννακόπουλος, δεν ήταν πρόεδρος ο Πατέρας...
Το 2004 δεν είχε κοπεί ο ομφάλιος λώρος του "αιωνίου" αντιπάλου με το παρασκήνιο, ούτε είχαν ξεριζωθεί οι "παράγκες". Εν αντιθέσει με το 2010, όπου είναι σαφές πως οι Πράσινοι έχουν φροντίσει έτσι ώστε να διαθέτουν ισχυρή φωνή στα κέντρα των αποφάσεων και κατάφεραν -με πολύ κόπο-να εξασφαλίσουν στο σύλλογο ισονομία και "μπόι" ανάλογο με το μέγεθός του.
Το 2004, επίσης, ο πρόεδρος του Ολυμπιακού δεν είχε βγει στη γύρα προκειμένου να βρει... επενδυτές για να μειώσει το "έλλειμμα" στα ταμεία της ομάδας του, ούτε έψαχνε γα συμπαίκτες που θα τον "ξελασπώσουν". Κάτι που είναι σαφές ότι συμβαίνει φέτος, όπου ο βασικός αντίπαλος του Παναθηναϊκού έχει να λύσει πολλά βασικά θέματα. Να βελτιώσει την ποιότητά του έμψυχου υλικού του ενώ έχει δεδομένα οικονομική στενότητα, να βρει προπονητή, να κάνει νωρίς την προετοιμασία του και (στην καλύτερη για αυτόν περίπτωση) να περάσει από τη διαδικασία των προκριματικών του Τσάμπιονς Λιγκ.
Ο Παναθηναϊκός, επίσης, την παρούσα χρονική έχει αναμφίβολα μεγαλύτερο "δέσιμο" με τον κόσμο συγκριτικά με τα προ εξαετίας δεδομένα, έχει μετατοπίσει τη "γκρίνια" στους αντιπάλους του, έχει περάσει τη διαδικασία της αναβάθμισης στο έμψυχο δυναμικό του και του αρκούν μόνο μικρές-ποιοτικές προσθήκες για να κλείσει τις "τρύπες" του, τουλάχιστον τις βασικές. Ολα αυτά τα δεδομένα μαζί συνιστούν την όποια "κινδυνολογία" αβάσιμη.
Και η μοναδική ανησυχητική εκδοχή αφορά τις ισορροπίες-διαφωνίες των μετόχων. Εάν και αυτό το "εμπόδιο" ξεπεραστεί, τότε κανείς δεν μπορεί να σταματήσει την "εκτόξευση"...
prasinanea
