Δεν αρκούν οι νίκες επί των «Λεβαδειακών», των «Πλατανιάδων» και των «Καλλονών», είτε είναι με 1-0 είτε με 4-0. Διότι το δηλητήριο από τον διπλό ευρωπαϊκό αποκλεισμό, έχει ποτίσει τις φλέβες του Παναθηναϊκού. Βάλτε δίπλα και τη «συνήθεια που έγινε λατρεία», την αποτυχία δηλαδή στη Νέα Σμύρνη και δένει «το γλυκό», που καθόλου γλυκό δεν είναι.
Το δηλητήριο έχει ποτίσει πια όλο το οικοδόμημα που λέγεται Παναθηναϊκός, αλλά και το γύρω – γύρω: οι παίκτες δείχνουν όχι απλά αγχωμένοι και πιεσμένοι, αλλά σχεδόν δυστυχισμένοι κι αυτό αποτυπώνεται στα πρόσωπά τους, στις γκριμάτσες τους, στο γεγονός ότι δεν χαμογελούν καθόλου, ότι πανηγυρίζουν τα γκολ από ανακούφιση κι όχι από χαρά, ακόμα και στο ότι «μηχανικά» οπισθοχωρούν για να κρατήσουν το 1-0, ακόμα και στη Λεωφόρο, ακόμα και σε ματς με αντίπαλο μια ομάδα «του χεριού τους». Στον προπονητή, που ξέρει και νιώθει ότι σε κάθε παιχνίδι, παίζει το κεφάλι του, όσο κι αν τον στηρίζει η διοίκηση. Στον κόσμο στις εξέδρες, όπου άλλοι πανηγυρίζουν τα γκολ και άλλοι πάνε για να κράξουν, κάποιοι μένουν βουβοί σε μεγάλα κομμάτια του παιχνιδιού, αλλά όλοι είναι έτοιμοι να κράξουν πλέον με την πρώτη ευκαιρία. Στα ΜΜΕ – οπαδικά και μη – που είτε απηχούν την ψυχολογία του κόσμου, είτε έχουν «πιάσει την ατμόσφαιρα» και παίζουν το ζουρνά σε αυτόν τον ρυθμό.
Πώς μπορεί να αναστραφεί το κλίμα; Η μια λύση, η «εύκολη», είναι αυτή που «απαιτούν» πολλοί οπαδοί και ΜΜΕ: να απομακρυνθεί ο Γιάννης Αναστασίου. Τώρα, το ποιος θα τον διαδεχθεί, πόσος χρόνος θα χαθεί μέχρι ο επόμενος να αξιολογήσει το υλικό, να αφομοιώσουν οι παίκτες τα «θέλω του» και όλα τα συναφή, είναι μια άλλη συζήτηση που ουδόλως απασχολεί όλους αυτούς που θέλουν το κεφάλι του Αναστασίου σε εμαγιέ δίσκο… Και η άλλη λύση, είναι να αρχίσει ο Παναθηναϊκός να κάνει νίκες πειστικές, παρέα με καλή μπάλα και νίκες «μεγάλες», απέναντι σε αντιπάλους αξιόλογους, μέχρι να φτάσουμε τουλάχιστον στα ντέρμπι. Το παιχνίδι στην Ξάνθη, που έρχεται το επόμενο Σαββατοκύριακο, είναι ένα τέτοιο – ειδικά από τη στιγμή που ο Ολυμπιακός πέρασε από κει χωρίς προβλήματα την προηγούμενη αγωνιστική. Ειδικά αν αναλογιστούμε ότι η Ξάνθη, όπως και η Νέα Σμύρνη, είναι έδρες που παραδοσιακά δυσκολεύουν τον Παναθηναϊκό. Πόσο εύκολο είναι όμως να πατήσει κάποιος ένα κουμπί, και αυτός ο Παναθηναϊκός που βλέπουμε – ο αναποτελεσματικός, ο άκεφος, ο χωρίς δημιουργία, ο χωρίς καναδυό παίκτες που μπορούν να τον πάρουν από το χεράκι – να αρχίσει να παίζει ωραία μπάλα;
Αν ο Παναθηναϊκός περάσει νικηφόρα από την Ξάνθη, τότε και η ομάδα και φυσικά ο Αναστασίου «αγοράζουν χρόνο». Μένει κοντά στον Ολυμπιακό, περιμένει να δει το αποτέλεσμα στην Τούμπα που μπορεί να του δώσει το δικαίωμα να ισοβαθμίσει στην κορυφή μαζί του, θα υπάρξει μια σχετική ηρεμία στους φίλους της ομάδας και μια προσμονή για τα ντέρμπι. Δεν θα φτιάξουν φυσικά όλα αν έρθει διπλό στην Ξάνθη, δεν θα σβηστούν όλες οι ανορθογραφίες του καλοκαιριού, δεν θα γίνουν οι παίχτες «παιχταράδες» και ο Αναστασίου «Μουρίνιο», αλλά μόνο και μόνο η αναρρίχηση στην κορυφή της βαθμολογίας θα λειτουργήσει σαν βάλσαμο. Θα «ρουφήξει» το δηλητήριο από το σημείο που το φίδι έμπηξε τα δόντια του.
Αν όμως ο Παναθηναϊκός δεν κερδίσει στην Ξάνθη (είτε ισοπαλία, είτε ήττα, ήττα είναι και τα δυο), τότε δεν νομίζω να υπάρξει καμία περαιτέρω ανοχή. Είπαμε, ο Αναστασίου παίζει το κεφάλι του σε κάθε ματς όσο είναι έτσι η κατάσταση, η δυσαρέσκεια του κόσμου είναι δεδομένη και ο Γιάννης Αλαφούζος δεν μπορεί να κρατάει συνεχώς την ομπρέλα πάνω από το κεφάλι του προπονητή του, διότι στην καλύτερη θα βραχεί ο ίδιος και στη χειρότερη θα τον χτυπήσει κεραυνός. «Κεραυνός» θα είναι να βρει ο πρόεδρος του Παναθηναϊκού τον κόσμο απέναντί του, έναν κόσμο που προσπαθεί τα τελευταία χρόνια να τον έχει δίπλα του στο γήπεδο, την «Παναθηναϊκή Συμμαχία», να τον κάνει κοινωνό στα προβλήματα αλλά και τις χαρές της ομάδας.
