Ο Παναθηναϊκός, ο κορυφαίος και ο μεγαλύτερος ελληνικός σύλλογος, καλλιεργούσε στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας διψήφιο αριθμό αθλημάτων και εκπαίδευε τετραψήφιο αριθμό αθλητών. Όπως ήταν λογικό, επλήγη περισσότερο από κάθε άλλον.
Όμως, όχι μόνο άντεξε αλλά και συνείσφερε τα μέγιστα στη συντήρηση της αθλητικής ζωής, στη διατήρηση ενός επιπέδου στην καθημερινότητα των Αθηναίων και το γήπεδο του λειτούργησε ως χώρος συγκέντρωσης και ανταλλαγής ειδήσεων σε μία εποχή που η οποιαδήποτε συνάθροιση απαγορευόταν από τις κατοχικές αρχές.
Η επίταξη του γηπέδου
Μία από τις πρώτες ενέργειες των κατοχικών αρχών ήταν η επίταξη του γηπέδου της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Όντας ο μοναδικός σύγχρονος αθλητικός χώρος της Αττικής, χρησιμοποιήθηκε από τις δυνάμεις του γερμανικού στρατού για την ψυχαγωγία και την εκγύμναση τους.
Όσα μέλη του Παναθηναϊκού βρίσκονταν στην Αθήνα, συγκεντρώθηκαν και εξέλεξαν μία διοικούσα επιτροπή, προκειμένου ο σύλλογος να διοικηθεί στοιχειωδώς και να προασπίσει, στο μέτρο του εφικτού, τη λειτουργία του. Προεδρεύων ήταν ο Ευάγγελος Σταμάτης και τα υπόλοιπα μέλη ήταν οι Κώστας Λεκατσάς, Νίκος Γκούμας, Κώστας Μπαλτάσης και Φραγκίσκος Πλυττάς.
Παρά τις αντιξοότητες, κατάφεραν να κρατήσουν ανοιχτό για το σύλλογο το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, να παρέχουν μία σειρά διευκολύνσεων στους αθλητές και να λειτουργήσουν τα περισσότερα τμήματα. Δεν κατάφεραν, δυστυχώς, να αποτρέψουν τις καταστροφές και τις λεηλασίες που προξένησαν Γερμανοί στρατιώτες στις εγκαταστάσεις.
Μεγάλο μέρος του αθλητικού εξοπλισμού και του αθλητικού υλικού κατασχέθηκε από τα γερμανικά στρατεύματα και δεν επιστράφηκε ποτέ. Ούτε οι προθήκες του συλλόγου γλύτωσαν, αφού στα ποδοσφαιρικά παιχνίδια που διοργάνωναν, οι κατακτητές έπαιρναν τα Κύπελλα και τα περιέφεραν εν είδη επάθλου για την νικήτρια ομάδα, με τη συνήθη κατάληξη να είναι η καταστροφή τους...
Η ποδοσφαιρική ομάδα
Εκτός από τη διοικούσα επιτροπή, ο Παναθηναϊκός για να επιβιώσει στηρίχθηκε στις προσπάθειες των ποδοσφαιριστών του, οι οποίοι μέσα στην "κόλαση" της κατοχικής Αθήνας κατάφεραν να διατηρήσουν ένα μίνιμουμ αγωνιστικό και οργανωτικό επίπεδο.
Τον πυρήνα του ποδοσφαιρικού τμήματος αποτελούσαν ο αρχηγός Τάσος Κρητικός, ο πιο δραστήριος όλων Τάκης Τριανταφύλλης και οι Νίκος Σίμος, Οδυσσέας Τσούτσος, Θανάσης Μπαλάσκας, Σπύρος Σύρκος, Βασίλης Καμπέρος, Μιχάλης Κυριαζόπουλος, Διονύσης Δεστούνης και Τάκης Στρουμπούλης.
Η διοικούσα επιτροπή απαρτιζόταν από τους Ευάγγελο Σταμάτη, Κώστα Λεκατσά, Νίκο Γκούμα, Κώστα Μπαλτάση και Φραγκίσκο Πλυτά έκαναν ότι μπορούσαν για να εξασφαλίζουν αθλητικό υλικό και είδη διατροφής για τους αθλητές του συλλόγου, ενώ προσέφεραν φαγητό σε όσους συνανθρώπους ήταν εφικτό.
Με την πολύτιμη βοήθεια του γενικού αρχηγού Κώστα Μπαλτάση και του υπηρεσιακού τεχνικού, Αντώνη Μηγιάκη, η ομάδα έκανε συχνές προπονήσεις και έδινε όσα περισσότερα φιλικά παιχνίδια. Παράλληλα, το 1944 εντοπίστηκαν και προσεγγίστηκαν αρκετά ταλέντα στις γειτονιές του Λεκανοπεδίου, όπως ο Βιτάλης, Πετσάνας, Παπαντωνίου και Γαζής, οι οποίοι στελέχωσαν μεταπολεμικά τον Παναθηναϊκό.
Το ραδιοφωνάκι!
Σε μία από τις αίθουσες του γηπέδου της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, συνήθως τις βραδινές ώρες, ένα ραδιοφωνάκι - που παρέμενε κρυμμένο στη διάρκεια της ημέρας - έκανε την εμφάνιση του και συντονιζόταν στις συχνότητες των συμμαχικών ραδιοσταθμών του εξωτερικού. Ορισμένα μέλη του Παναθηναϊκού αλλά και κάποιοι αντιστασιακοί, συγκεντρώνονταν προκειμένου να πληροφορηθούν την εξέλιξη των μαχών στα μέτωπα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Το φιλικό της αντίδρασης
Την άνοιξη του 1942, τη σκληρότερη κατοχική χρονιά στην Αθήνα, ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΚ, σε συνεργασία με την νεοϊδρυθείσα τότε Ένωση Ελλήνων Αθλητών, διοργάνωσαν φιλικό παιχνίδι στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Πρόθεση τους ήταν να συγκεντρώσουν ένα σεβαστό ποσό και να το χρησιμοποιήσουν για την περίθαλψη άπορων αθλητών.
Οι αντίπαλοι θα έπαιζαν πλήρεις και το γεγονός απετέλεσε όαση σε μια χρονιά που κάθε σχεδόν αθλητική δραστηριότητα είχε σταματήσει. Φυσικά η προσέλευση του κόσμου ήταν τεράστια και το ενδιαφέρον μεγάλο. Πολλοί θεατές δεν κατάφεραν να εξασφαλίσουν την είσοδό τους στο γήπεδο καθώς τα 15 χιλιάδες εισιτήρια που είχαν εκδοθεί έγιναν ανάρπαστα.
Ο αρχηγός της ΑΕΚ, Κλεάνθης Μαρόπουλος, μετά από χρόνια, ανέφερε για εκείνο το παιχνίδι: Αποφασίσαμε να γίνει αυτός ο αγώνας από τη μια για να μαζικοποιήσουμε την Ένωση Ελλήνων Αθλητών κι από την άλλη για να ενισχύσουμε με τις εισπράξεις τούς φυματικούς συναθλητές μας που έλιωναν στο Νοσοκομείο “Σωτηρία”. O κόσμος, που είχε χρόνια να δει ποδόσφαιρο, γέμισε ασφυκτικά το γήπεδο της Λεωφόρου. Πάνω από 15.000 ήταν μέσα στο γήπεδο, ενώ πολλοί έμειναν απ’ έξω. Οι δύο ομάδες θα έπαιζαν με πλήρεις συνθέσεις.
Σε εκείνο το σημείο, έγινε γνωστό στους ποδοσφαιριστές ότι εκπρόσωποι των κατοχικών αρχών παρενέβησαν και κατάσχεσαν τις εισπράξεις, ενώ όρισαν ως διαιτητή της αναμέτρησης έναν Αυστριακό αξιωματικό. Ο Μαρόπουλος περιγράφει τι επακολούθησε:
Μετά από την απάντηση εκείνη, εμείς αποφασίσαμε να μην παίξουμε. Αν το κάναμε, θα ήταν σαν να συμφωνούσαμε με τους κατακτητές. Βγήκαμε στον αγωνιστικό χώρο και οι δύο ομάδες μαζί, χαιρετίσαμε τους φιλάθλους, κι αντί ν’ αρχίσουμε τον αγώνα, ανεβήκαμε στις εξέδρες κι αρχίσαμε να εξηγούμε στον κόσμο τι ακριβώς είχε γίνει. Ο κόσμος δέχτηκε τις εξηγήσεις μας.
Αυτό που επακολούθησε δεν μπορούσαμε να το φανταστούμε. Αγανακτισμένοι οι φίλαθλοι όρμησαν στον αγωνιστικό χώρο και κυριολεκτικά δεν άφησαν τίποτε όρθιο. Οι ξύλινες εξέδρες ξηλώθηκαν, τα δοκάρια ξεριζώθηκαν, συνθήματα υπέρ των ποδοσφαιριστών και κατά των κατακτητών ακούγονταν. Τα επεισόδια πήραν έκταση και γρήγορα σχηματίστηκε αντιφασιστική διαδήλωση, που έφτασε μέχρι την Ομόνοια. Οι φίλαθλοι-διαδηλωτές διαλύθηκαν μόνο με την εμφάνιση των γερμανικών δυνάμεων Κατοχής…
Το Κύπελλο Παναθηναϊκού
Η ΕΠΟ έκανε διάφορες προσπάθειες για να οργανώσει ένα πρωτάθλημα στη διάρκεια του 1943, αλλά το μόνο που κατάφερνε ήταν να διεξάγει μερικά τουρνουά μικρής έκτασης. Ο Παναθηναϊκός συμμετείχε σε αυτές τις διοργανώσεις, όπως και στο τουρνουά του Δήμου Πειραιά και στο Κύπελλο Χριστουγέννων του ίδιου έτους.
Ωστόσο, απουσίαζε ένα πρωτάθλημα μεγαλύτερης διάρκειας, που θα εξασφάλιζε συνεχόμενη αθλητική δραστηριότητα. Κάτι που ήταν απαραίτητο για να επιτρέψει στις ομάδες να λειτουργούν απρόσκοπτα, όσο ήταν εφικτό στην κατοχή.
Η διοικούσα επιτροπή του Παναθηναϊκού με τη συνεργασία των άλλων ενεργών ομάδων της Αττικής, ήταν αυτή που πέτυχε τη διοργάνωση ενός παναττικού τουρνουά με 18 συμμετέχοντες!
Η διοργάνωση ονομάστηκε Κύπελλο Παναθηναϊκού, οι ομάδες χωρίστηκαν σε δύο ομίλους, έναν αθηναϊκό και έναν πειραϊκό και άρχισε τον Φεβρουάριο του 1944. Οι εξελίξεις, όμως, απέτρεψαν την ολοκλήρωση του αφού ακολούθησε η απελευθέρωση και τα Δεκεμβριανά.
Για την ιστορία, ο όμιλος στον οποίο έπαιζε ο Παναθηναϊκός ολοκληρώθηκε με την παρακάτω βαθμολογία: Παναθηναϊκός 16, Πανιώνιος 16, Απόλλων Αθηνών 14, Αστέρας 12, Αρίων 12, Γουδί 8, Μικρασιατική 7. Στην ιστορική καταγραφή δεν κατέστη εφικτό να εντοπιστούν οι άλλες δύο ομάδες και η βαθμολογική συγκομιδή τους.
Η ύψωση της σημαίας
Στις 8 Οκτωβρίου 1944, ο Αντώνης Βρεττός, διευθυντής του γηπέδου της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, ύψωσε την ελληνική σημαία στον ιστό, τέσσερις μέρες πριν από την αποχώρηση του γερμανικού στρατού από την Αθήνα. Ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε αυτό από την ημέρα που οι Γερμανοί κατέλαβαν την πρωτεύουσα της χώρας, μία κίνηση συμβολική και ουσιαστική.
Λίγη ώρα αργότερα, ο Αντώνης Βρεττός κοινοποίησε την πράξη του στον Δήμαρχο Αθήνας με μία λιτή αλλά περιεκτική επιστολή: ''Κύριε Δήμαρχε, λαμβάνω την τιμή να σας γνωστοποιήσω ότι υπό την ιδιότητά μου ως διευθυντού του Γυμναστηρίου του Παναθηναϊκού Αθλητικού Ομίλου ύψωσα εν αυτώ σήμερον την 8ην Οκτωβρίου 1944 και ώραν 7ην π.μ. την Ελληνικήν Σημαίαν. Με βαθύτατην συγκίνησιν, Αξιότιμε Δήμαρχε σας αναφέρω τα ανωτέρω, με συγκίνησιν την οποίαν επαυξάνει το γεγονός ότι δια πρώτην φοράν υψούται η Ελληνική Σημαία εις την περιοχής της κυρίως πρωτευούσης''.
Συγχρόνως, ανάρτησε έξω από το γήπεδο την παρακάτω ανακοίνωση: «Την προσεχή Κυριακή μέγας ποδοσφαιρικός αγών Παναθηναϊκού-Αγγλικής Αεροπορίας. Ζήτω η Ελευθερία».
Τελικά, ο αγώνας άργησε περίπου τέσσερις μήνες και διεξήχθη στις 28 Ιανουαρίου του 1945 στην ελεύθερη, πλέον, Αθήνα. Ο Παναθηναϊκός αντιμετώπισε μία μεικτή επίλεκτων του αγγλικού στρατού και ηττήθηκε 4-1 μπροστά σε κατάμεστες εξέδρες. Το αποτέλεσμα μικρή σημασία είχε και οι πράσινοι γνώρισαν την αποθέωση, αφού ήταν το πρώτο ποδοσφαιρικό παιχνίδι μετά την κατοχή...
Οι πράσινοι ήρωες του μετώπου
Μίμης Πιερράκος, Σπύρος Υποφάντης, Γιάννης Παπαντωνίου. Ονόματα άγνωστα στον πολύ κόσμο. Κι όμως, πρόκειται για εξαιρετικά ξεχωριστές προσωπικότητες. Για άθλητές που τίμησαν τη φανέλα με το Τριφύλλι όπως τίμησαν και την ίδια του την πατρίδα δίνοντας το αίμα τους. Το prasinanea.gr σας τους παρουσιάζει με όσα στοιχεία στάθηκε δυνατό να συγκεντρωθούν.
Το ματωμένο γράμμα του Μίμη Πιερράκου
Ο Δημήτρης Πιερράκος ήταν συμπαίκτης του Άγγελου Μεσσάρη και των άλλων μεγάλων ποδοσφαιριστών που κέρδισαν το μοναδικό προπολεμικό πρωτάθλημα του Παναθηναϊκού το 1930. Έπαιζε έξω αριστερά. Είχε γεννηθεί στο Γύθειο, το 1909, αλλά από μικρός ήρθε με την οικογένειά του στην Αθήνα.
Ξεκίνησε να παίζει μπάλα στην Ένωση Αμπελοκήπων για να τον εντοπίσουν οι υπεύθυνοι των πρασίνων και να τον πάρουν στην ομάδα τους το 1926 όταν ήταν 17 χρόνων. Έπαιξε σε ένα ματς με το Γουδί, αλλά η καθιέρωση άργησε δύο χρόνια. Όταν ο Μιχάλης Παπαδόπουλος ολοκλήρωσε τη δική του καριέρα. Έπαιξε 4 φορές στην εθνική ομάδα (1931-33) και σημείωσε ένα γκολ στη Λεωφόρο κόντρα στη Γιουγκοσλαβία.Δυνατός με θεαματικές ενέργειες δεν άργησε να αποκτήσει φίλους στην ομάδα.
Ενώ όμως στο γήπεδο έλαμπε το άστρο του στη προσωπική του ζωή βίωσε δύο τραγωδίες. Ο αδελφός του Τάκης ήταν αεροπόρος. Σκοτώθηκε δοκιμάζοντας ένα αεροπλάνο "Μπρέγκε 14".Το αεροπλάνο υψώθηκε εκατό μέτρα, αλλά τα πηδάλιά του δεν λειτούργησαν. Λίγο αργότερα, από το μαράζι, πέθανε κι ο πατέρας του. Η μάνα τους έπρεπε τώρα να προσέχει τον Στέφανο, που πήγε κι αυτός στην αεροπορία, τον Μίμη, τον Γιάννη και τη Μαρία.
Η 28 Οκτωβρίου 1940 βρήκε τον "Μπρακ" να τρέχει στο στρατολογικό γραφείο για να καταταχτεί. Εκεί του είπαν ότι μπορούσε να μείνει στα μετόπισθεν επειδή ήταν περασμένης κλάσης, αλλά και διάσημος. Με λίγη καλή θέληση και κάποιο μέσο θα βρισκόταν η άκρη. Το μέσον υπήρχε, ο αδελφός του, αλλά ο ίδιος δεν το συζήτησε.
Πήγε στο μέτωπο ως ασυρματιστής. Επειδή ήταν καλογυμνασμένος έπαιρνε τον ασύρματο στη πλάτη και προχωρούσε όπως όλος ο στρατός. Στις 17 Νοεμβρίου έπιασε ένα Ιταλό αεροπόρο που είχε πέσει με το αλεξίπτωτό του αιχμάλωτο και πήρε τα σχετικά "μπράβο" από τους ανωτέρους του. Στις 18 του μηνός η μονάδα του Πιερράκου βρισκόταν στο χωριό Διποταμιά. Εκεί κάποια στιγμή άρχισε η ιταλική αεροπορία το βομβαρδισμό. Όλοι έτρεξαν να κρυφτούν. Ο Πιερράκος, όμως, συνέχισε να γράφει το γράμμα στον αδελφό του. Κι εκεί τον βρήκε ένα θραύσμα οβίδας που τον σκότωσε!
Το πρωτοσέλιδο της Αθλητικής Ηχούς που γνωστοποιεί το θάνατο του Πιερράκου
Το τελευταίο γράμμα του έδειχνε και τον χαρακτήρα του. Αγνό και γεμάτο αγάπη για όλους:
18-11-1950
Αγαπητέ μου αδελφέ Στέφανε,
Σας έστειλα πέντε γράμματα. Δόξα τω Θεώ είμαι καλά.
Στο προηγούμενο γράμμα μου σας έστειλα τη σύσταση μου, η οποία σήμερα άλλαξε, μην ανησυχείτε όμως διότι και με την παληά θα το λάβω.
Τώρα η σύστασίς μου είναι: Σ’ Σύνταγμα Βαρέως Πυροβολικού , 2 Μοίρα διοικήσεως Τ.Τ 212
Μη ξεχάσεις Στέφανε να μου στείλεις ένα πουλόβερ, μερικά ξυραφάκια, τσιγάρα και λίγο χαρτζιλίκι για κανένα καφεδάκι όταν μπαίνουμε σε κανένα χωριό και για κονιάκ.
Σήμερα, όπως και κάθε μέρα μας επισκέφθηκαν εχθρικά αεροπλάνα . Έγινε αερομαχία. Τους ρίξαμε τρία. Το ένα από αντιαεροπορικό πυροβολικό.
Από το ένα αεροπλάνο γλύτωσαν τρεις με αλεξίπτωτο. Τον έναν εξ αυτών τον έπιασα εγώ. Είχε πέσει 5 χιλιόμετρα μακρυά μας. Αν έβλεπε το τρέξιμό μου ο Σίμισεκ (σ.σ.: ήταν ο προπονητής της Εθνικής Στίβου) σίγουρα θα με έβαζε στην εθνική για τα 5.000μ. Τον έφερα στο Διοικητή. Επήρα το αλεξίπτωτο το οποίο είχε σχισθή από ένα δένδρο και το μοιράσαμε στους άνδρες για μαντηλάκια. Έχω φυλάξει για τη Μαρία. Έπειτα από τα σχετικά συγχαρητήρια κάθησα να σας γράψω με ένα φόβο μήπως αυτά που γράφω δεν εγκριθούν και δεν λάβετε το γράμμα μου, γι’ αυτό περιορίζομαι και δεν σας γράφω νέα του Μετώπου παρά μόνο πως πάμε Υπερ-Υπέροχα.
Αν δεν είχα έλλειψι νέων σας θα νόμιζα πως βρίσκομαι σε εξοχή. Αυτό όμως με κάνει να ανησυχώ και να περιμένω με αγωνία γράμμα σας που να μου λες πως η Μαμά, η Μαρία κι ο Γιάννης είναι τελείως καλά,
Φίλησέ μου τη Μαμά και τη Μαρία, πολλές φορές καθώς και τον Γιάννη, κι εγώ φιλώ εσένα, αδελφές μου Στέφανε.
ΜΙΜΗΣ
Μαμακούλα μου γειά σου. Είμαι πολύ – πολύ καλά, να είσαι ήσυχη, πες το και της Μαρίας και δέξου ακόμα ένα φιλί.
ΜΙΜΗΣ
Μαρία μου σε φιλώ και σε παρακαλώ να είσθε τελείως ήσυχοι. Γράψε στη Νίκη, αν σου είνε εύκολο, όχι όμως καλλιγραφικά.
ΜΙΜΗΣ
Ο αδελφός του κράτησε μυστικό τον θάνατό του από την μάνα τους που πέθανε κι αυτή λίγο αργότερα. Το γράμμα που την ενημέρωνε για το θάνατο του Μίμη το κράτησε αυτός. Της είπε απλά ότι ήταν αγνοούμενος. Διαβάστε το γράμμα που δεν διάβασε ποτέ η μάνα του Πιερράκου:
Σ’ ΣΥΝΤΑΓΜΑ
Β΄ΠΥΡΟΒΟΛΙΚΟΥ
Αρ.Πρωτ. 858
Προς Κυρίαν Πιερράκου
Αθήνα
Κυρία,
Το Σύνταγμα με μεγάλην θλίψην λαμβάνει την τιμήν να σας αναγγείλει ότι ο προσφιλής υιός σας δεν ζη πλέον.
Φονικόν βλήμα ανάνδρου εχθρού απεστέρησε την οικογένειάν του, το Σύνταγμα, την Πατρίδα, προσφιλούς και πολυτίμου τέκνου.
Εις τα ψυχάς όλων ημών μένει αλησμόνητον το αγέρωχον παράστημα, η μεγαλειώδης ψυχραιμία και ο τίμιος ηρωϊσμός του εκλιπόντος υιού σας.
Ήρωες, ωσάν τον Μίμη Πιερράκον δεν αποθνήσκουν, αλλά ζουν εις τα καρδίας όλων των Ελλήνων και ως λαμπρός φάρος καταυγάζουν την οδόν της Δόξης και της Νίκης της μεγάλης μας Πατρίδος.
Ο Πανάγαθος Θεός ας απαλύνη την καρδίαν δεινώς τρωθείσης μητρός, αδελφών και συγγενών και ας ελαφρύνει την γην ήτις τον εδέχθη εις μνήνην αιωνίαν.
Εν ΤΤ 212 τη 16 Δεκεμβρίου 1940
Ο Διοικητής του Συντάγματος
Ο Στέφανος Πιερράκος λόγω της στρατιωτικής του ιδιότητας είχε ενημερωθεί νωρίτερα για τις συνθήκες θανάτου του αδελφού του με το παρακάτω γράμμα:
Εν ΤΤ 212 11-12-1940
Η Σ2 Μοίρα Β.Πυροβολικού
-Περί συνθηκών θανάτου ασυρματιστού Πιερράκου Δημ.
Λαμβάνω την τιμήν ν’ αναφέρω ότι ο ασυρματιστής Πιερράκος Δημ, εφονεύθη υπό βομβαρδισμού εχθρικής αεροπορίας, υπό τας κάτωθι συνθήκας:
Ο Σταθμός Ασυρμάτου ευρίσκετο προσωρινώς εγκατεστημένος εντός οικίας του χωρίου Διποταμιά. Την προηγούμενην ημέραν του θανάτου του ο Σταθμάρχης διετάχθη να μεταφέρη τον Σταθμόν εις χώρον όπισθεν της Πυροβολαρχίας Λοχ.Τσαταλού, αλλά ούτος δεν εξετέλεσε την διαταγήν και εκράτησε τον Σταθμόν εις Διποταμιάν μέχρις ώρας 11 π.μ της άλλης ημέρας ότε διετάχθη συναγερμός.
Την στιγμήν εκείνην ο Πιερράκος έγραφε επιστολήν εις την μητέρα του και παρά τας ρητάς διαταγάς της Μοίρας περί αποκρύψεως πάντων εις καταφύγια, ούτος παρέμεινεν γράφων. Πέριξ του χώρου αυτού έπεσαν πέντε βόμβαι.
Όταν μετά το πέρας του συναγερμού οι άλλοι ασυρματισταί εξήλθον του καταφυγίου, εύρον τον Πιερράκον νεκρόν κτυπηθέντα εις την κεφαλήν από θραύσματα οβίδος
Η αναζήτηση των οστών
Ο Πιερράκος όπως και χιλιάδες άλλοι Έλληνες στρατιώτες θάφτηκε στην Αλβανία. Το θέμα απασχολεί, ακόμα, το υπουργείο Εθνικής Άμυνας που θέλει να ικανοποιήσει το αίτημα των συγγενών των νεκρών και να φέρει τα οστά τους στην Ελλάδα.
Ο Στέφανος Πιερράκος κατάφερε να βρει τα οστά του αδελφού του και τον τόπο που είχαν ταφεί. Αρωγός του στη προσπάθεια αυτή ήταν ο άνθρωπος που τον έθαψε και προερχόταν από τον χώρο του αθλητισμού κι αυτός. Ήταν ο έφεδρος λοχίας, τότε, Χαράλαμπος Παπαδόπουλος που είχε διατελέσει προπολεμικά σύμβουλος στον Άρη. Αυτός υπέδειξε τον τόπο, αλλά κι ένα Έλληνα Βορειοηπειρώτη που είχε βοηθήσει στη ταφή. Ήταν ένα 15χρονο παιδί, από το χωριό που λεγόταν Ιωσήφ.
Το 1950 λίγο μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου ο Στέφανος Πιερράκος κατάφερε να πάει στην Αλβανία και να βρει τον Ιωσήφ που είχε γίνει στο μεταξύ άνδρας. Εκεί βρήκαν τον τάφο του «Μπρακ». Αναγνώρισε το κρανίο του αφού λίγο πριν τον πόλεμο είχε βγάλει κάποια δόντια της κάτω σιαγώνας και μετέφερε τα οστά του στην Ελλάδα.
Στις 19 Νοεμβρίου 1950 τα οστά τυλίχτηκαν με τη σημαία του Παναθηναϊκού και θάφτηκαν στον οικογενειακό τάφο στο Νεκροταφείο Ζωγράφου.
Ο Υποφάντης και ο Παπαντωνίου
Εκτός από τους νεκρούς όμως υπήρχαν και οι τραυματίες. Ο Σπύρος Υποφάντης, ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού και φίλος του Πιερράκου, με εννιά παρουσίες στην εθνική, έχασε το πόδι του. Μετά την επιστροφή του, όμως, από το μέτωπο το Τριφύλλι δεν τον ξέχασε. Προσελήφθη στον σύλλογο ως υπάλληλος και μέχρι την συνταξιόδοτησή του εργαζόταν σε αυτόν ως υπάλληλος.
Στα αλβανικά βουνά τραυματίστηκε και ο Γιάννης Παπαντωνίου. Ένας μεγάλος επιθετικός του Παναθηναϊκού που μεταπολεμικά αντιμετώπισε πολλά προβλήματα λόγω της αριστερής του ιδεολογίας.
