Αναδημοσιεύουμε ένα ενδιαφέρον άρθρο του Ερρίκου Μπαρτζινόπουλου σχετικά με το ιδιοκτησιακό καθεστώς του γηπέδου της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.
"Πριν από καιρό είχα υποσχεθεί να κλείσω κάποιες μικροεκκρεμότητες που είχαν δημιουργηθεί από προκλήσεις φίλων σε σχέση με δύο θέματα. Το ένα ήταν το γήπεδο της Λεωφόρου (σε ποιον ανήκει και αν ο Παναθηναϊκός πληρώνει το κράτος και άλλα τέτοια) και το δεύτερο η δικτατορική περίοδος και τι συνέβη και υπέρ ποίου στο χώρο του ποδοσφαίρου. Λέω, λοιπόν, να ξεκινήσουμε με το γηπεδικό.
Το «Απόστολος Νικολαϊδης» έχει να επιδείξει μια τεράστια ιστορία και κανένα απολύτως μυστήριο. Κατασκευάστηκε με την ίδια διαδικασία που κατασκευάστηκαν όλα τα γήπεδα σε όλη την Ελλάδα. Οι τοπικές κοινωνίες εκχωρούσαν και εκχωρούν στα αθλητικά σωματεία εκτάσεις για να δημιουργούν τις εγκαταστάσεις τους. Και το κάνουν εκπληρώνοντας και τη συνταγματική επιταγή, που προβλέπει ότι το κράτος στηρίζει και ενισχύει την αθλητική δραστηριότητα. Φυσικά την ερασιτεχνική γιατί η επαγγελματική υπάγεται αλλού.
Παραχωρήθηκαν, λοιπόν, το 1922 στον Παναθηναϊκό μερικά στρέμματα ημιαγροτικής γης κι εκεί κατασκευάστηκε σταδιακά ένα γήπεδο που ολοκληρώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του '50 με την τοποθέτηση χλοοτάπητα. Σ' αυτό το γήπεδο δεν στεγάστηκε μόνο ο Παναθηναϊκός, αλλά το ίδιο το ελληνικό ποδόσφαιρο. Μέχρι το '84 ήταν η επίσημη έδρα της εθνικής (χρησιμοποιήθηκε ακόμη και το 2004 για επίσημο αγώνα), αποτέλεσε για χρόνια έδρα και του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ, ακόμη και η νίκη επί της Σάντος για την οποία καμαρώνει ο ύμνος του Ολυμπιακού σ' αυτό το γήπεδο επιτεύχθηκε.
Γι' αυτό το γήπεδο (ή μάλλον για την έκταση στην οποία έχει κατασκευαστεί) προβλήθηκε τελευταία ο ισχυρισμός ότι δεν ανήκει στον Παναθηναϊκό αλλά στο δήμο Αθηναίων. Και φυσικά ο ισχυρισμός είναι επιεικώς βλακώδης. Και για τυπικούς αλλά και για ουσιαστικούς λόγους. Όταν με τις διατάξεις περί χρησικτησίας, η οποία συχνά βασίζεται σε αμφίβολης αξιοπιστίας αποδεικτικό υλικό, κατοχυρώνεται ιδιοκτησιακό δικαίωμα πάνω σε δημόσιες εκτάσεις είναι επιεικώς ανόητο να αμφισβητείται σχεδόν μετά από έναν αιώνα σε ποιον ανήκει μια έκταση η οποία, εκτός των άλλων, χρησιμοποιείται και για το σκοπό ακριβώς για τον οποίο παραχωρήθηκε.
Και πέρα από τους τύπους υπάρχει και η ουσία. Το γήπεδο κατασκευάστηκε από τον ερασιτέχνη και ανήκει στον ερασιτέχνη, ο Παναθηναϊκός είναι (ακόμη και στις δύσκολες οικονομικά ώρες που βιώνει) το σωματείο με τα περισσότερα ερασιτεχνικά τμήματα απ' οποιοδήποτε άλλο, ορισμένα απ' αυτά εξυπηρετούνται στις υπάρχουσες εγκαταστάσεις και – το σημαντικότερο απ' όλα – η μέχρι τώρα προσφορά του γηπέδου αυτού στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι και οικονομικά ανυπολόγιστη.
Αν μάλιστα υπάρχει κάποιο ζήτημα που ανακύπτει από την ύπαρξη και λειτουργία επί ένα σχεδόν αιώνα του γηπέδου της Λεωφόρου αυτό δεν είναι πώς και γιατί κατασκευάστηκε, αλλά τι ήταν εκείνο που εμπόδισε τον Ολυμπιακό ν' αποκτήσει κι εκείνος ένα γήπεδο με τον ίδιο τρόπο.
Κορυφαία ονόματα αθλητών και παραγόντων του κάθισαν στην καρέκλα του δημάρχου Πειραιά, τις προσβάσεις για ν' αποκτήσει ένα οικόπεδο τότε που ο μισός Πειραιάς ήταν αλάνες τις είχε, αλλά χρειάστηκε να φτάσουμε στο 2004 για να βρεθεί ο Ολυμπιακός μ' ένα γήπεδο, μέσω του οποίου η Πολιτεία κατάφερε να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα και να διαμορφώσει μια πρωτοφανή για τα ελληνικά δεδομένα ιδιοκτησιακή πραγματικότητα.
Δεν χωράει στα πλαίσια ενός σημειώματος η λεπτομερής καταγραφή των όσων χρειάστηκε να γίνουν για να συντελεστεί το εξής πρωτοφανές επίτευγμα: να κατασκευαστεί στη θέση ενός κρατικού σταδίου και ν΄ αποπληρώνεται με χρήματα του Δημοσίου ποδοσφαιρικό γήπεδο το οποίο διαχειρίζεται, εκμεταλλεύεται, ακόμη και μεταπωλεί ιδιώτης. Για να επιτευχθεί αυτός ο εξωφρενικός συνδυασμός προηγήθηκαν πολλά και από πολλούς.
(Για λεπτομέρειες αυτής της απίθανης σύμβασης μπορεί να καταφύγει κανείς στα ρεπορτάζ του αξέχαστου συνάδελφου, του Φίλιππα Συρίγου. Υπάρχουν στο διαδίκτυο. Και είναι γνωστό ότι την περίοδο των αποκαλύψεων του δέχτηκε και δολοφονική επίθεση. Σύμπτωση; Εκδοχή για αφελείς. Ή εθελοτυφλούντες). Δεν ήταν παράλογη η επιλογή να περάσει το Καραϊσκάκη στον Ολυμπιακό. Θα ήταν βλακώδες να μένει αχρησιμοποίητο και να καταρρέει.
Αλλά να περάσει στον ερασιτέχνη. Και με πρόβλεψη να υπάρχουν χώροι για να στεγαστούν κάποια από τα τμήματα του. Γιατί τον ερασιτεχνικό αθλητισμό οφείλει να στηρίζει και να προωθεί η Πολιτεία. Όχι τις ΠΑΕ, ούτε τους επιχειρηματίες ιδιοκτήτες τους. Αλλά ο ερασιτέχνης δεν βόλευε. Δεν άφηνε περιθώρια για τζόγο. Και βρέθηκε η απίθανη φόρμουλα της εταιρίας. Ο επενδυτής που βάζει κάποια χρήματα και δανείζεται τα περισσότερα. Και ταυτόχρονα εξασφαλίζει δύο διευκολύνσεις.
Η πρώτη είναι πως δεν θα δώσει μία για την αποπληρωμή του δανείου. Η σύμβαση λέει ότι το δημόσιο θα εισπράττει κάθε χρόνο το 15%. Αλλά από το 2019 και μετά κι αφού πρώτα αποπληρωθεί το δάνειο με τα ετήσια 15% που δεν θα καταλήγουν, όπως όφειλε να συμβαίνει, στα δημόσια ταμεία.
Και η δεύτερη είναι πως θα πουλήσει κάποια στιγμή το γήπεδο και θα πάρει κι εκείνα που έβαλε από την τσέπη του. Όπως κι έγινε, άλλωστε. Εξήντα εκατομμύρια στοίχισε το γήπεδο. Τα σαράντα του δανείου τα πληρώνει το δημόσιο. Τα είκοσι πληρώθηκαν από τους διαδόχους του αρχικού επενδυτή.
Ο Λαυρεντιάδης έδωσε δέκα εκατομμύρια και πήρε το 50% του γηπέδου. Και μετά ήρθε ο Μαρινάκης και δίνοντας δέκα στον Λαυρεντιάδη και άλλα δέκα στον Κόκαλη πήρε όλο το γήπεδο. Κι έζησαν αυτοί καλά και ζουν καλύτερα...."
Πηγή: SentraGoal
