Αναλυτικά η συνέντευξη
-Δεν είναι λίγο... άκυρο αυτό; Το σκάκι έχει προκαθορισμένες κινήσεις σε αντίθεση με το μπάσκετ.
«Κάθε αθλητής γνωρίζει τα δυνατά και τα αδύναμα σημεία του. Η αυτογνωσία είναι σημαντικό πράγμα. Βλέπεις τι μπορείς να κάνεις για να καλύψεις τα αδύναμα σημεία ενός αθλητή αλλά και να αναδείξεις τα ισχυρά του, μέσα από την ομάδα».
-Επιστρέφεις στον Παναθηναϊκό μετά από είκοσι χρόνια... Είχε περάσει τότε από το μυαλό σου ότι θα συνέβαινε κάποτε;
«Σε ανύποπτο χρόνο είπα ότι μου... αρέσει να ακούω τον ήχο της μπάλας του μπάσκετ. Κλείνω 15 χρόνια στην προπονητική και γνώριζα ότι θα ερχόταν κάποτε η ευκαιρία στο υψηλότερο επίπεδο. Πάντα μ' ενδιέφερε η γνώμη του παίκτη. Το πιο σημαντικό είναι να κερδίζεις το μυαλό του παίκτη».
-Η κουβέντα περί «σκληρής δουλειάς» ακούγεται τετριμμένη, αλλά είναι μάλλον επιβεβλημένη πλέον...
«Δεν ισχύει μόνο για τον χώρο του μπάσκετ. Επιβάλλεται σε όλους τους τομείς της ζωής μας για να καλύψουμε πράγματα που είχαμε και δεν τα έχουμε πλέον. Επιμένω ότι το πιο σημαντικό είναι ότι διαθέτουμε τεχνογνωσία και πρέπει να τη διαφυλάξουμε. Κι αυτό φαίνεται από την εξαιρετική πορεία της εθνικής ομάδας αλλά και σε συλλογικό επίπεδο».
-Είναι... μεγάλο καράβι ο Παναθηναϊκός. Τεράστια η πρόκληση, όπως και η ευθύνη.
«Φυσικά είναι τεράστια η πρόκληση. Οταν όμως βρίσκεσαι στη θέση τη δική μου, αντιμετωπίζεις την κατάσταση όπως στο μποξ ή στη Φόρμουλα 1. Αν φοβάσαι, φεύγεις!».
-Αισθάνεσαι ότι... καταδιώκεσαι από το «φάντασμα» του Ζέλικο Ομπράντοβιτς; Σκέφτεσαι ότι θα μπεις άμεσα σε διαδικασία σύγκρισης από τον κόσμο;
«Τα έχω πει αυτά κι έδωσα μάχη! Οταν όλοι φώναζαν ότι ήταν καταστροφή για το ελληνικό μπάσκετ οι κοινοτικοί παίκτες και οι Σέρβοι προπονητές. Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς είναι ένας άνθρωπος που έχει γεννηθεί για να είναι μεγάλος προπονητής. Η οικογένεια Γιαννακόπουλου και ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς συνεργάστηκαν και δημιούργησαν τον πιο πετυχημένο σύλλογο. Τα... παπούτσια που πρέπει να μπω είναι τεράστια! Ομως είναι άλλα τα δεδομένα και πρέπει τα πάντα να γίνουν με διαφορετικό τρόπο».
-Επειδή επιμένεις στην «τεχνογνωσία», πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξε ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς σ' αυτό;
«Εχει βοηθήσει σε μεγάλο βαθμό. Βλέπω μπάσκετ σε μικρές κατηγορίες όπου πλέον οι προπονητές και οι παίκτες παίζουν με το μυαλό. Σ' αυτό βοήθησε ο "Ζοτς"... Το έχω ξαναπεί, αυτό που προσέφεραν η οικογένεια Γιαννακόπουλου και ο Ομπράντοβιτς ήταν μια... βιομηχανία μυαλού. Η σχολή του ελληνικού μπάσκετ απαιτεί δυνατή άμυνα και προσέγγιση του μπάσκετ με το μυαλό πλέον».
-Οπως επίσης παρέδωσε και μια... βαριά κληρονομιά. Πόσο δύσκολο είναι να συνηθίσει ο κόσμος στη νέα εποχή;
«Νομίζω ότι κάποια πράγματα θα βγουν σαν εικόνες. Ο Παναθηναϊκός έχει συνηθίσει σε ορισμένες καταστάσεις, όμως δεν μπαίνω σ' αυτή τη διαδικασία. Στη ζωή μου δεν έχω παίξει, έχω αγωνιστεί! Πρέπει ν' αντιμετωπίσουμε μια νέα πραγματικότητα. Πάντα κλείνει ο κύκλος μιας ομάδας κι ανοίγει ένας καινούργιος. Οφείλουμε να παράγουμε για να καλύψουμε την απόσταση που υπάρχει».
«Να με κρίνετε αυστηρά, αλλά στο τέλος της χρονιάς»
Η ουσία είναι ότι ο Αργύρης Πεδουλάκης έχει... ανηφόρα μπροστά του και βέβαια αντιμετωπίζει την κατάσταση με ρεαλισμό.
-Υπάρχει θέμα με τις ανανεώσεις και το έχει αντιληφθεί όλος ο κόσμος. Σε σημείο που να αντιμετωπίζεις το ενδεχόμενο να χτίσεις την ομάδα από την αρχή.
«Θα ήταν ευχής έργον να μείνουν όλα τα παιδιά. Είναι ελληνόπουλα με εικόνες υψηλού επιπέδου. Θέλουμε να τους κρατήσουμε όλους και μακάρι να μείνουν όλοι! Δεν είναι εύκολο, για να είμαστε ειλικρινείς. Θα προσπαθήσουμε να έχουμε όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες και πάντα σύμφωνα με τα δεδομένα που επικρατούν».
- Τη δική σου θέση πώς την αντιλαμβάνεσαι πλέον;
«Ξέρω ότι θα είναι δύσκολα τα πράγματα για μένα. Αυτό που ζήτησα, επειδή όλοι θα έχουμε καινούργια πράγματα στην ομάδα, είναι να μας κρίνουν και να με κρίνουν αυστηρά αλλά στο τέλος της χρονιάς. Ο Παναθηναϊκός τόσα χρόνια είχε ένα πλεονέκτημα: Διατηρούσε ένα μεγάλο κορμό κι έκανε δύο τρεις προσθήκες. Πρέπει να με κρίνουν αυστηρά σύμφωνα με τα νέα δεδομένα, αλλά στο τέλος της χρονιάς. Ο κόσμος του Παναθηναϊκού ξέρει πολύ μπάσκετ. Το μόνο που μένει αναλλοίωτο είναι το πάθος και η αγάπη του κόσμου για την ομάδα. Η ομάδα είναι ο κόσμος και μαζί με τους οπαδούς μας μπορούμε να κάνουμε πολλά».
«Το ίδιο πάθος, την ίδια τρέλα»
Κι όμως... Αρκετά πράγματα δεν έχουν αλλάξει από τότε που ο Αργύρης Πεδουλάκης (20 χρόνια πριν) βρισκόταν στον Παναθηναϊκό ως παίκτης. «Ναι, η οικογένεια Γιαννακόπουλου, ο Μάνος Παπαδόπουλος, ο Φράγκι, ο Ακης Παναγιωταράς, ο Σάββας Αρώνης, ο Λεωνίδας Ζαρμακούπης» λέει γελώντας ο Πεδουλάκης.
«Τότε ήμασταν πιο νέοι, πιο παρορμητικοί... Τώρα είμαστε οικογενειάρχες, με άσπρα μαλλιά και περισσότερα κιλά» προσθέτει και καταλήγει με νόημα: «Το πάθος και η τρέλα για την ομάδα παραμένουν όμως ίδια κι απαράλλαχτα! Το είδα και στον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, τον οποίο είχα γνωρίσει ως... έφηβο! Αποτελεί τη συνέχεια της οικογένειας που σε δύσκολες εποχές εγγυάται την εύρυθμη συνέχεια».
Αν θέλετε να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις εξελίξεις στον Παναθηναϊκό κάντε like στην σελίδα του Newspao.gr στο Facebook πατώντας εδώ.
