Ανέκαθεν ήμουν της άποψης ότι ο προπονητής δεν πρέπει να είναι γαλατάκι με ημερομηνία λήξης.Ημουν πάντα υπέρ της πίστωσης (εύλογου) χρόνου και η μοναδική περίπτωση στην οποία είχα καταθέσει αντίθετη άποψη ήταν επί των ημερών της... λαίλαπας Σκάζνι. Είναι συνεπώς αυτονόητη η θέση μου για τον Ζεσουάλδο Φερέιρα.
Ο Πορτογάλος τεχνικός δικαιούται να μείνει και να κάνει την προετοιμασία της ομάδας, να επιλέξει ή έστω να συμφωνήσει για τους παίκτες που θα έρθουν στην ομάδα. Αυτό είναι το ποδοσφαιρικά "σωστό" και το αν θα βγει ή όχι η επιλογή εξαρτάται από πολλούς παράγοντα. Για να πω την αλήθεια είμαι αρκετά μπερδεμένος ως προς το αν ο Φερέιρα είναι ο προπονητής που ορίζουν οι περιστάσεις για τον Παναθηναϊκό. Διότι με αυτόν στο "τιμόνι" έχουμε δει σημαντική βελτίωση και... σημαντικό πισωγύρισμα της ομάδας. Κοινώς τα έχουμε δει όλα. Ωστόσο, τα ελαφρυντικά είναι πολλά και δεν πρέπει να τα παραβλέπουμε.
Σε τελική ανάλυση, ο Παναθηναϊκός στήριξε πολλούς προπονητές με χειρότερες "προϋποθέσεις" και περγαμηνές, γιατί να μην το πράξει με τον Φερέιρα που δεν είναι δα και κανένας τυχαίος;
Υ.Γ. Ολος ο πλανήτης είναι μαγεμένος από τις επιδόσεις της κορυφαίας ομάδας όλων των εποχών και του τρόπου με τον οποίο συνδυάζει το ατομικό ταλέντο με την ομαδικότητα, στις επιταγές του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Τίποτα, όμως, δεν είναι τυχαίο, όλα έχουν την εξήγησή τους. Η Μπαρτσελόνα επιβραβεύτηκε από την ίδια την ιστορία ιστορία που την πρόσφερε ό,τι καλύτερο υπάρχει αυτήν την εποχή στη μεσαία γραμμή: Τσάβι, Ινιέστα (κυρίως) και Μπουσκέτς. Πλαισιωμένο, από τον καλύτερο ποδοσφαιριστή στον κόσμο, τον Λιονέλ Μέσι.
Εκτός από αυτό, ωστόσο, υπήρξε και κάτι άλλο εξίσου σημαντικό: οι 7 ή και οι 8 (σε ορισμένες περιπτώσεις) παίκτες της ενδεκάδας που χρησιμοποιούσε στην πλειονότητα των αγώνων της η Μπαρτσελόνα τη φετινή χρονιά, έχουν συνυπάρξει στην Ακαδημία της! Αυτός ο αριθμός είναι εξωπραγματικός και ταυτόχρονα ενδεικτικός του τι μπορεί να πετύχει ένας σύλλογος εάν δεν σκέφτεται κοντόφθαλμα και στοχεύει πρωτίστως στην οργάνωσή της. Μην ξεχνάτε και το χαμηλό μέσο όρο ηλικίας των παικτών της "Μπάρτσα", για να κατανοήσουμε ότι δεν πρόκειται για ομάδα "μιας χρήσης", αλλά για Αυτοκρατορία.
Στη χώρα μας βέβαια δεν μπορεί να υπάρξει Μπαρτσελόνα, αλλά είναι τουλάχιστον εξοργιστικό να γυρίζουν άπαντες την πλάτη στο ίδιο το "προϊόν", το ποδόσφαιρο.
Η λέξη "οργάνωση" είναι άγνωστη στις ελληνικές ομάδες, αλλά λύση υπάρχει: να μπει όριο από τη Σούπερ Λιγκ και την ΕΠΟ να υπάρχουν μίμιμουμ 5-6 παίκτες από την Ακαδημία κάθε ομάδας της μεγάλης κατηγορίας (και περισσότεροι αναλογικά όσο... κατεβαίνουμε τις κατηγορίες) και περιορισμός των ξένων (των κοινοτικών δεν γίνεται) αλά Καμπιονάτο. Σκεφτείτε το...
Κώστας Μανωλιουδάκης από OnSports.gr
