Ο Νικόλας Βασιλαράς γράφει για τον κόσμο που χάνει τον ύπνο του με την εγκατάλειψη του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού.Aναλυτικά το άρθρο του:
Ξημερώματα Δευτέρας λίγο πριν από τις δύο. Επειδή όλοι μας έχουμε «αδυναμίες» είπα να μην πάω για ύπνο. Βγαίνοντας λοιπόν από το γραφείο, «καβάλησα» το σμαρτάκι μου, πήρα την Αττική Οδό και την έκανα για αεροδρόμιο.
Βλέπετε είχα δει και το τελευταίο μισάωρο (δεν άντεξα για παραπάνω) του ΠΑΟΚ-Παναθηναϊκός και έψαχνα για λίγο «οξυγόνο». Σαν αυτό δηλαδή που κάθε χρόνο τέτοιες μέρες μάς μοιράζει ο Εξάστερος. Ε, τι το ‘θελα; Χειρότερα έγιναν τα πράγματα…
Με εξαίρεση το εικοσάλεπτο που βγήκε το πούλμαν και έγινε η νύχτα μέρα για το «ευχαριστώ» στους εξάκις πρωταθλητές Ευρώπης, το τρίωρο που έμεινα στο «Βενιζέλος» κύλησε με ατελείωτη συζήτηση για μπάλα, για μπάλα και ξανά για μπάλα. Τα «γιατί;» και τα «τι κάνουμε;» έδιναν και έπαιρναν. Παρέα με τη μελαγχολία.
Οι… έντεκα στους δέκα που έμπαιναν στην κουβέντα γι’ αυτό συζητάγανε, εκεί βρισκόταν η μεγάλη τους κάψα. Καταλαβαίνετε τι θέλω να πω; Έχεις πάρεις λίγες ώρες πριν το έκτο σου ευρωπαϊκό στο μπάσκετ και κοντεύεις να το ξεχάσεις. Δεν κλείνεις μάτι επειδή κάποιοι πάνε να σου κάνουν την ομάδα από μοντέλο, σαν αυτό που είπε ο Δώνης μετά τον τελικό. Και δεν χωνεύεται με τίποτα.
Τα τελευταία χρόνια έγινε τεράστια προσπάθεια για να συσπειρωθεί ξανά ο κόσμος γύρω από την ομάδα. Κι αυτό ήταν ένα από τα μεγάλα κέρδη της πολυμετοχικότητας. Φάνηκε από τα ρεκόρ στα διαρκείας που έσπαγαν το ένα μετά το άλλο, από τη θετική αύρα που γύρισε ξανά στην κερκίδα, από την επιστροφή ανθρώπων που είχαν ρίξει μαύρη πέτρα και δεν ήθελαν ούτε να ακούνε για το ποδόσφαιρο. Τα ζήσατε, τα ζήσαμε, τα απολαύσαμε.
Και όλα αυτά τα παραπάνω δεν είναι παλιά. Είναι φρέσκα και δεν γίνεται να ξεχαστούν τόσο εύκολα. Ο κόσμος του Παναθηναϊκού είδε και πάλι ότι η ζωή (στο γήπεδο) είναι ωραία, γι’ αυτό και κοντεύει να σαλτάρει βλέποντας να χάνονται τα… κεκτημένα. Δεν αντέχει άλλη μιζέρια, δεν αντέχει να βλέπει παγωμένα και αδιάφορα αυτό που λατρεύει σαν τη ζωή του την ίδια.
Και να σας πω και κάτι άλλο; Ίσως τα πράγματα να ήταν πιο απλά (γι’ αυτούς που τα έκαναν) αν δεν είχε προηγηθεί η πολυμετοχικότητα. Διότι πριν από τρία χρόνια οι περισσότεροι φίλαθλοι μονάχα φαντάζονταν πόσο καλύτερη (ποδοσφαιρικά) θα μπορούσε να γίνει η ζωή τους. Τώρα που το είδαν και στην πράξη, δεν θα το συγχωρέσουν με τίποτα σε αυτούς που τους το στερούν ξανά.
Αν τις τελευταίες εβδομάδες λέμε ότι το αγωνιστικό κομμάτι της ομάδας θυμίζει παιδική χαρά, τότε τι αλήθεια μπορούμε να πούμε για το διοικητικό; Εκεί κι αν… τα παιδία παίζει. Μιλάμε ότι συμβαίνουν απίστευτα και αδιανόητα πράγματα. Πάρε τον έναν και χτύπα τον άλλον.
Δεν είμαι απόλυτα σίγουρος αν όλα αυτά είναι ένα καπρίτσιο, ένα πόκερ και όποιος αντέξει ή κάτι άλλο, γι’ αυτό και κρατώ στάση αναμονής. Εκείνο που ξέρω και εκείνο που βλέπω, είναι ότι ο κόσμος της ομάδας αρχίζει να φτάνει και πάλι στα όριά του. Και αυτό δεν το θέλει ούτε ο Θεός ο ίδιος…
Για να μην πλατειάζουμε και… κουραζόμαστε: Χρόνος έχει χαθεί, αλλά χρόνος υπάρχει. Κάποια στιγμή λοιπόν ας τα βάλουν κάτω και ας συζητήσουν ώστε να βρεθεί η λύση. Δεν μπορεί να μη θέλει να ασχοληθεί κανείς. Δεν το πιστεύω. Όπως φυσικά δεν μπορεί και να χρεοκοπήσει ο Παναθηναϊκός. Αυτό κι αν είναι ανέκδοτο…
Με πρώτο και καλύτερο τον Βαρδινογιάννη που –πουλώντας τρέλα και μοιράζοντας επικοινωνιακό «σανό»– σέρνει το χορό της διάλυσης, ας καθίσουν σαν «μεγάλα παιδιά» να δουν επιτέλους τι θα γίνει. Η παρτίδα σαφώς και σώζεται και καμία μάχη δεν χάνεται πριν τη δώσεις. Ας παρατήσουν τα επιχειρήματα της πλάκας και ας πολεμήσουν. Έχουν κουράσει επικίνδυνα αυτές οι συμπεριφορές…
Και μέχρι τότε ας δούνε και αυτοί που φταίνε λιγότερο, δηλαδή οι ποδοσφαιριστές, τι γίνεται με το δικό τους «θέμα». Σίγουρα δεν θα τους πει κανείς μπράβο αν βγούνε δεύτεροι, αλλά ΠΡΕΠΕΙ να το κάνουν. Ετσι για να μην αισθάνονται μαλάκες και εκείνοι που πήγαν στην Παιανία να τους αποθεώσουν για το διπλό στο Καραϊσκάκη. Το βράδυ της Πέμπτης είναι μια καλή ευκαιρία για την πρώτη συγγνώμη για όσα ακολούθησαν από το Καραϊσκάκη και μετά…
