Η χρησιμότητα κάθε στελέχους σε μια εταιρεία έχει να κάνει και με τις συνθήκες που είναι διαμορφωμένες την περίοδο που αυτό ασκεί τα καθήκοντά του. Πιθανότατα λοιπόν υπό άλλες συνθήκες ο Δημήτρης Γόντικας να ήταν πολύ πιο χρήσιμος στον Παναθηναϊκό και να το ένιωθε και ο ίδιος. Να έπαιζε μόνο τον ρόλο του μάνατζερ της εταιρείας και όχι του πολυτεχνίτη, ο οποίος με μαθηματική ακρίβεια οδηγείται στο να γίνει… ερημοσπίτης αφού, πέρα από τις όποιες δικές του ικανότητες, το περιβάλλον δεν τον ευνοεί ιδιαίτερα.
Οσο καλοπληρωμένη και αν είναι η θέση του (και υποθέτω ότι αυτή την εποχή πρέπει να παίρνει και βαρέα-ανθυγιεινά), δεν θα ήθελα να ήμουν σε αυτήν όταν χθες έπρεπε να πάει στην Παιανία και να τα… ψάλει στους παίκτες. Εχω ξαναγράψει πως αυτό το θέμα με το «ψάλσιμο» είναι ιδιαίτερα γραφικό τις περισσότερες φορές. Καταλαβαίνω την οργή ενός προπονητή στη διάρκεια του αγώνα, το να μπει στα αποδυτήρια και να πλακώσει τα μπινελίκια όταν βλέπει χάλια μαύρα μέσα στο γήπεδο ή και την έκρηξή του σε μια προπόνηση. Αλλά ο παράγοντας που πάει μια-δυο μέρες μετά να τρίξει τα δόντια και η επίσκεψή του προαναγγέλλεται από τα ΜΜΕ ως ο Αρμαγεδδών που θα οδηγήσει τους παίκτες να λερώσουν το σλιπάκι τους, έχει καταντήσει σαν τον λύκο με τα τρία γουρουνάκια.
Φανταστείτε τώρα αυτός ο παράγοντας να μην είναι και το αφεντικό της ομάδας, αλλά κάποιος που «πρέπει» να κάνει τη δουλειά για να αποδείξει ότι το μαγαζί διοικείται. Καλύτερα να τους έστελνε ένα SMS, αν θέλετε την άποψή μου, για να γλιτώσουν και τη βενζίνη στην ΠΑΕ.
Δεν δικαιολογώ τους παίκτες, αν δεν δίνουν σημασία στον Γόντικα, πόσο μάλλον αν δεν δίνουν σημασία στον Παναθηναϊκό. Μπορώ όμως να τους καταλάβω. Καμιά δεκαριά από αυτούς είναι σίγουροι, από το κλίμα που εισπράττουν, ότι δεν θα είναι στην Παιανία τη νέα σεζόν και αισθάνονται ότι είναι σε μια παρατημένη ομάδα. Οι συνθήκες είναι ιδανικές για να αποφασίσουν ότι… δεν τους εμπνέει ούτε ο προπονητής τους και να γίνουν πολύ πιο κακομαθημένοι απ’ όσο είναι ήδη οι παίκτες (κυρίως) των μεγάλων ομάδων.
Αυτοί έχουν λοιπόν τις ευθύνες τους και είναι φανερές. Αλλά ο Παναθηναϊκός, μέχρι να αλλάξουν τα πράγματα εντυπωσιακά στη μετοχική του σύνθεση, έχει και μετόχους. Αρα έχει και μεγαλομέτοχο! Εχουμε όλοι πλέον ως δεδομένο ότι κανένας από αυτούς δεν θέλει να ασχοληθεί με την ομάδα, αλλά επιτρέψτε μου να πω ότι αυτό δεν είναι καθόλου λογικό. Σε αυτή τη φάση η ομάδα δεν θέλει χρήματα, αλλά κουράγιο για να μη νιώθουν οι παίκτες (κακομαθημένοι ή όχι, αυτοί πρέπει να κάνουν τη δουλειά) ξεκρέμαστοι. Αυτό δεν κοστίζει τίποτα, ούτε στον Τζίγκερ, ούτε στον Βγενόπουλο, τον Γιαννακόπουλο, τον Πατέρα ή όποιον άλλον θα είχε την ευγενή καλοσύνη να εμφανιστεί για να υπερασπίσει αυτό που έχει δηλώσει ότι αγαπάει και τιμάει.
Ισως όλοι αυτοί φοβούνται πως η οποιαδήποτε εμφάνισή τους κοντά στην ομάδα μπορεί να προκαλέσει και την απαίτηση του κόσμου για συμμετοχή. Αρα και… για χρήμα. Είναι εντυπωσιακό όμως τόσο σημαντικοί παράγοντες να έχουν αυτή την ανησυχία. Μάλλον θα έπρεπε να μετρήσουν καλύτερα τα λόγια του κόσμου που λέει ότι η διάλυση του Παναθηναϊκού και ο περιορισμός του σε ένα πολύ μικρότερο (και πολύ πιο φθηνό ρόστερ) βολεύει καλύτερα. Μπορεί όλα αυτά να είναι θεωρίες συνωμοσίας, αλλά η ουσία είναι ότι κανένας δεν κόπτεται να αποδείξει το αντίθετο.
exedra.gr
