Αν το πρόβλημα του Παναθηναϊκού ήταν μόνο ο –εκτός τόπου και χρόνου– Ζεσουάλδο Φερέιρα και οι –αδύναμοι σωματικά και ψυχολογικά– ποδοσφαιριστές του, τότε θα ‘ταν απλά τα πράγματα. Θα έδιωχνε τον Πορτογάλο και έναν ικανό αριθμό παικτών το καλοκαίρι, θα έπαιρνε κάποιους άλλους, καλύτερους ή «φρεσκότερους», στη θέση τους και θα ξανάβρισκε την υγειά του.Δυστυχώς, όμως, για τον παρατημένο και παραιτημένο Παναθηναϊκό, το λιγότερο που πρέπει να τον απασχολεί τούτη την εποχή είναι το ρόστερ και ο προπονητής του. Διότι αυτό που του λείπει περισσότερο από καθετί άλλο είναι η ηγεσία. Το συγκεκριμένο (τεράστιο) έλλειμμα πληρώνει φέτος, ειδικά από το Καραϊσκάκη και μετά. Τόσο μέσα όσο και έξω από τον αγωνιστικό χώρο.
Δεν είναι μόνο η τραγική εικόνα που παρουσιάζει ως ομάδα στα παιχνίδια του από τον Φλεβάρη έως τώρα. Είναι και η ελαφρότητα, για να το θέσω κομψά, με την οποία τον αντιμετωπίζουν οι διαιτητές, οι οποίοι δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να τον «ρίξουν» στο μοίρασμα των «κουκουτσιών», τη στιγμή που δεν υπάρχει κανείς στην «πράσινη» ΠΑΕ να βάλει, έστω, μια φωνή. Από τα «μαγικά» του Καλόπουλου και του Τρύφωνα στο Καραϊσκάκη μέχρι και προχθές, ο Παναθηναϊκός αντιμετωπίζεται διαρκώς από τους διαιτητές σαν φτωχός συγγενής. Να συνέβαινε μια, δυο φορές, θα το ‘λεγες και τυχαίο. Οταν συμβαίνει κάθε λίγο και λιγάκι, προφανώς δεν είναι σύμπτωση...
Τρεις αγώνες έχει δώσει, για παράδειγμα, στα πλέι οφ και στους τρεις τον έχουν «περιποιηθεί». Στην Τούμπα, ο Σιδηρόπουλος δεν είδε τη σκαριά του Γκαρσία στον Νίνη στο 45’ και δεν τον απέβαλε (με το ματς ακόμη στο 0-0). Οπως δεν είδε και το χέρι του Ουρουγουανού στο χτύπημα φάουλ του Νίνη στο 72’ και δεν έδωσε το πέναλτι (με το σκορ στο 1-0). Στο ΟΑΚΑ, στο παιχνίδι με την ΑΕΚ, ο Τσινιάρης δεν είδε την ανατροπή του Σισέ από τον Μανωλά στο 34’ και δεν του έδωσε το πέναλτι (με το σκορ στο 1-1). Και στον Βόλο, ο βοηθός διαιτητή Γκάγκας δεν είδε ότι ο Μαρτίν βρισκόταν σε θέση οφσάιντ όταν σημείωσε το (τελικό) 2-1. Είδατε ή ακούσατε να ασχοληθεί κανείς με αυτό το… 3 στα 3; Στο ντούκου πέρασαν όλα. Φανταστείτε τώρα να είχε… πρόεδρο η ΠΑΕ Παναθηναϊκός τον… Πατέρα, ας πούμε, τι θα είχε γίνει στην αντίστοιχη περίπτωση και βγάλτε συμπεράσματα…
Οταν, όμως, ο Παναθηναϊκός έχει τέτοια χάλια αγωνιστικά, όταν χάνει με 2-1 από τον Ολυμπιακό Βόλου και είναι και… ευχαριστημένος (γιατί θα μπορούσε να είχε χάσει και με 5-1), όταν βλέπει ορισμένους παίκτες του να μην μπαίνουν καν στον κόπο να ιδρώσουν τη φανέλα, όταν κάποιοι ποδοσφαιριστές του δείχνουν να σκέφτονται ήδη την… επόμενη ομάδα τους, όταν δεν έχει καν διοίκηση (διότι ο άνθρωπος - ορχήστρα Γόντικας δεν μπορεί να λογίζεται ως τέτοια, κι ας είναι ο μόνος που το παλεύει πραγματικά, εφόσον η σχέση του με την ΠΑΕ είναι καθαρά υπαλληλική) για να τον προστατέψει, να τραβήξει αυτιά, να βάλει σε μια τάξη στα αποδυτήρια και να διώξει από εκεί μέσα την ανασφάλεια, τότε δεν έχει άλλη επιλογή από το να περιμένει το προδιαγεγραμμένο, επώδυνο τέλος του.
Διότι δεν υπάρχει κεφαλή στον σύλλογο, δεν υπάρχουν μέτοχοι, δεν υπάρχει αφεντικό, δεν υπάρχει πρόεδρος και καθοδηγητής για να επιβάλει ισορροπίες, να θεσπίσει κανόνες, να εμπνεύσει σεβασμό στους ποδοσφαιριστές, αλλά και στους διαιτητές.
Ετσι, έχει καταντήσει η χαρά του Μπέου (που μετράει 3 στα 3 κόντρα στους Πράσινους), αφού –μοιραία– οι παίκτες του έχουν αφεθεί να λειτουργούν ανεύθυνα και χαλαρά, έχοντας κρυφτεί πίσω από την αβεβαιότητα που προκαλεί το διοικητικό - ιδιοκτησιακό χάος, ο προπονητής του έχει μείνει μόνος κι έρημος και έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά και η διαιτησία δεν τον λογαριάζει.
Ολα, λοιπόν, αρχίζουν και τελειώνουν στην εξαφάνιση των μετόχων του ΠΑΟ, στο απροσμέτρητο κενό εξουσίας που τον ταλαιπωρεί. Ο κίνδυνος να χάσει το τρένο της Ευρώπης, θα ήταν –όσο σοκαριστικό κι αν ακούγεται– το μικρότερο κακό που θα μπορούσε να του συμβεί αν υπήρχε η προοπτική, έστω, να προκύψει μία ισχυρή διοικητική ομάδα μέσα στις επόμενες εβδομάδες.
Και ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε πέρυσι, ντάλα καλοκαίρι, από την Ευρώπη, αλλά επί της ουσίας δεν έπαθε και τίποτε. Του δόθηκε η ευχέρεια να αναδιοργανωθεί και να ανασυντάξει τις δυνάμεις του και το τέλος της σεζόν τον βρήκε πρωταθλητή. Και, μάλιστα, διά περιπάτου. Για να φτάσει βέβαια από το σοκ του ευρωπαϊκού αποκλεισμού στη δημιουργία μιας θεαματικής και συγκροτημένης ομάδας και στην άμεση κατάκτηση του τίτλου, χρειάστηκε να… μεσολαβήσει ο Βαγγέλης Μαρινάκης. Αν δεν υπήρχε αυτός, αν ο Ολυμπιακός δεν είχε αλλάξει χέρια, το πιθανότερο είναι ότι θα τερμάτιζε και τη φετινή περίοδο όπως ακριβώς είχε τερματίσει και την περσινή: παραπαίοντας. Αλλά η παρουσία ενός ισχυρού αφεντικού, του Μαρινάκη, που πήρε γρήγορες αποφάσεις, έβαλε πολλά λεφτά, έκανε μεταγραφές και έφερε τον Βαλβέρδε, άλλαξε μονομιάς τον ρου της «ερυθρόλευκης» ιστορίας.
Στον Παναθηναϊκό, ωστόσο, δεν φαίνεται κανείς «Μαρινάκης» στον ορίζοντα. Ούτε καν ένας δεύτερος… Γόντικας.
exedra.gr
