Ήταν 22 Απριλίου του 2008, σαν σήμερα, καλή ώρα, που γράφονται τούτες οι αράδες.Ημέρα Ανάστασης για την πλειονότητα του κόσμου του Παναθηναϊκού. Ημέρα που ο Γιάννης Βαρδινογιάννης άνοιγε τις πύλες της Παιανίας και ανακοίνωνε το «άνοιγμα» της ΠΑΕ Παναθηναϊκός σε επιχειρηματίες και εφοπλιστές που ενδιαφέρονται να προσφέρουν στο σύλλογο. Αυτή η ημερομηνία-σταθμός που ο Παναθηναϊκός της οικογένειας Βαρδινογιάννη έδινε τη σκυτάλη στη νέα εποχή της πολυμετοχικότητας, μία εποχή με σημαντικά ΕΠΙΤΕΥΓΜΑΤΑ, μα και με ανοιχτές «ΠΛΗΓΕΣ» που δύσκολα γιατρεύονται. Η Ανάσταση και η σταύρωση μαζί.
Το σίγουρο είναι ότι η πολυμετοχικότητα ξεκίνησε με μεγάλα όνειρα, με προσδοκίες «εκτόξευσης» και αίσθημα «απελευθέρωσης», αλλά δεν κράτησε παρά μόλις τρία, «κουτσά» και αυτά, χρόνια. Τα οικονομικά προβλήματα που άφησε στο πέρασμά της μοιάζουν με ανοιχτές πληγές που δύσκολα επουλώνονται. Πληγές που προήλθαν κατά κύριο λόγο από την αποχώρηση του Ανδρέα Βγενόπουλου, ο οποίος είναι πλέον σαφές ότι δεν υπολόγισε σωστά τα οικονομικά δεδομένα και τα παρεπόμενα της κρίσης της χώρας μας και το σχέδιό του (βλέπε επιθετική εξαγορά της ΠΑΕ) όχι μόνο δεν ολοκληρώθηκε, αλλά άφησε-δημιούργησε ταυτοχρόνως τεράστιο κόστος συντήρησης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Ωστόσο, θα είναι αφελής όποιος παραγνωρίσει ότι, όπως σε όλα τα πράγματα στη ζωή υπάρχουν θετικά και αρνητικά, έτσι και επί των ημερών της πολυμετοχικότητας, ο Παναθηναϊκός ως σύλλογος και ο κόσμος του δεν βίωσε μεγάλες στιγμές. Όπως επίσης βίωσε και «πουλήματα» με «πισώπλατες μαχαιριές», αλλά και «ανέκδοτα», με πρόσωπα δίχως περγαμηνές σε θέσεις-κλειδιά της ομάδας...
Η συσπείρωση του κόσμου της ομάδας και η μετάλλαξη του Παναθηναϊκού από τη... συρρίκνωση και το «κλειστό κλαμπ» που είχε καταντήσει, σε ομάδα όλων των Παναθηναϊκών (με ορισμένες ίσως εξαιρέσεις που δυστυχώς υφίστανται για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα...) δεν ήταν και τόσο απλή υπόθεση όσο ίσως να φαίνεται σήμερα τρία χρόνια μετά...
Η προστασία του συλλόγου από το παρασκήνιο που επί σειρά ετών έτρωγε τις σάρκες του «τριφυλλιού», η -κακήν κακώς- αποπομπή του Γκαγκάτση, η κατάκτηση του νταμπλ, με ξεκάθαρη ανωτερότητα έναντι όλων των αντιπάλων όπως και το 2004.
Η πορεία της πρώτης χρονιάς στην Ευρώπη με τα διπλά στο Μιλάνο επί της Ιντερ και στη Βρέμη επί της Βέρντερ και την εν γένει πορεία στο Τσάμπιονς Λιγκ, το επιβλητικό διπλό της επόμενης χρονιάς στη Ρώμη. Αλλά και τους παίκτες πρώτης γραμμής, που φόρεσαν τη φανέλα με το τριφύλλι, όπως ο Σισέ, ο Ζιλμπέρτο, ο Λέτο...
Ταυτόχρονα είδαμε και χρυσοπληρωμένα «παλτά» περιωπής (Μελίσσης, Ροντρίγκο Σόουζα, Βαβζίνιακ κλπ), βιώσαμε και τις απίστευτες κόντρες των μετόχων, τις λυκοφιλίες τους και τα μαχαιρώματά τους, είδαμε να γίνονται επικοινωνιακές «μάχες» με... θήραμα το Σύλλογο, βρίσκαμε στα γραφεία μας τα πρακτικά των Δ.Σ. Είδαμε να μην θέλει κανείς να γίνεται πρόεδρος, τον Βαρδινογιάννη να χαρίζει και να μην θέλει κανείς να πάρει τσάμπα την πλειοψηφία των μετοχών. Τον Κωνσταντόπουλο να διαδέχεται τον Πατέρα και να μιλάει για τον Συνασπισμό, ε.... συγνώμη, τον Παναθηναϊκό στο ντεμπούτο του. Είδαμε τους Αμπράμοβιτς να «λακίζουν», να επιστρέφουν, να ξαναφεύγουν και να βρίσκουν τη μία δικαιολογία μετά την άλλη. Εν πολλοίς, τα είδαμε όλα! Στα τρία χρόνια της πολυμετοχικότητας ο Παναθηναϊκός βίωσε τη σταύρωση και την Ανάσταση μαζί. Δύο σε ένα. Ομως κανείς σύλλογος δεν «ζει» τρία χρόνια. Έχει παρελθόν, παρόν και μέλλον. Και ο Παναθηναϊκός είναι πολύ μεγάλος για να μη σταθεί ξανά στα ποδάρια του...
Πηγή: onsports.gr
