“Είναι λύση η “εταιρία λαϊκής βάσης” για τον Παναθηναϊκό;”. Ιδού η απορία! Ορισμένοι απαντούν “βέβαια”, άλλοι “με τίποτα”, ελάχιστοι ωστόσο είναι σε θέση να γνωρίζουν τι ακριβώς σημαίνει “εταιρία λαϊκής βάσης” για ένα σύλλογο.
Η πλειονότητα του κόσμου πιστεύει ότι ο απλός φίλαθλος που αγαπάει την ομάδα του “βγαίνει μπροστά” και αποτελεί τον βασικό χρηματοδότη της. Συμπέρασμα που είναι εντελώς αβάσιμο και δεν προκύπτει από ΠΟΥΘΕΝΑ. Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν είναι αυτή η έννοια της ”λαϊκής βάσης” σε κανένα ευρωπαϊκό μοντέλο. Ούτε στο γερμανικό, ούτε στο ισπανικό.
“Λαϊκή βάση” είναι να έχει ο απλός κόσμος το δικαίωμα να εκλέγει και να ΕΛΕΓΧΕΙ τα μέλη του Δ.Σ. και τον πρόεδρο της ομάδας του και να τον ψηφίζει κάθε 1ή 2 χρόνια. Να έχει ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ στο σύλλογο και να συνεισφέρει ένα επιπλέον ποσό στα έσοδά του μέσω ετήσιων συνδρομών (από τα μέλη). Να δίνει μία “έξτρα ένεση” που μπορεί να είναι (μάξιμουμ) σε ποσοστό 20% επί των συνολικών εσόδων. Πουθενά ο κόσμος δεν είναι ο βασικός χρηματοδότης και πουθενά δεν κλήθηκε να καλύψει τα ταμειακά ελλείμματα των μετόχων του συλλόγου του! Για να ξέρουμε τι λέμε...
Στο γερμανικό μοντέλο (που έχουν όλες οι ομάδες της Γερμανίας, διότι είναι κοινή πολιτική η οποία αποφασίστηκε από τη θέσπιση της Μπουντεσλίγκα το 1963 στο καταστατικό λειτουργίας του γερμανικού πρωταθλήματος, όπου υπάρχει κοινή λειτουργία διοίκησης των ομάδων), το γερμανικό κράτος απαγορεύει σε κάποιον επενδυτή (φυσικό πρόσωπο ή εταιρία) να έχει πάνω από το 49%. Ιδιοκτησία άρα είναι τα μέλη του συλλόγου που αποφασίζουν για το ποιοι και πως θα διαχειρίζονται τα έσοδα της ομάδας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Δεν υπάρχουν μετοχές για τον κόσμο, αλλά οπαδοί-μέλη. Και όποιος γίνει μέλος έχει λόγο σε ό,τι έχει να κάνει με τη διοίκηση του συλλόγου, όχι όμως με το ποδοσφαιρικό τμήμα και απλώς συμμετέχει οικονομικά μέσω ετήσιας συνδρομής. Για να γίνει δε μέλος πρέπει να εγκριθεί (πρέπει να μένει στη χώρα, κατά προτίμηση στην πόλη και να αποδείξει την οικονομική του αυτοτέλεια)!
Στο ισπανικό μοντέλο οι πρόεδροι μοιάζουν με... πρωθυπουργοί, τα μέλη του Δ.Σ. με βουλευτές, οι σύλλογοι με κράτη και τα μέλη με πολίτες-ψηφοφόρους!
Στην Ισπανία μέχρι το 1990 όλες οι ομάδες ήταν “λαϊκής βάσης”. Πλέον “αντέχουν” μόλις τέσσερις (Μπαρτσελόνα, Ρεάλ Μαδρίτης, Αθλέτικ Μπιλμπάο και Οσασούνα). Δεν υπάρχουν μέτοχοι, αλλά μέλη, που λειτουργούν ανάλογα με το καταστατικό του εκάστοτε συλλόγου. Μπαρτσελόνα και Ρεάλ έχουν τη δυνατότητα να αντλούν τεράστια έσοδα από τηλεοπτικά, διαφημίσεις και εισιτήρια διαρκείας (πέραν της ετήσιας συνδρομής). Και αυτά τα ποσά τα διαχειρίζονται οι εκλεγμένοι (πρόεδρος-μέλη Δ.Σ.) από το “λαό”.
Στη χώρα μας ανάλογο μοντέλο έχει πράξει μόνο ο Αρης, με τη Λέσχη Φίλων Αρη, η οποία είναι ο κάτοχος των μετοχών της ΠΑΕ και απαριθμεί περίπου 9.000 μέλη. Η Λέσχη είναι “ανοιχτή” και τα μέλη της δίνουν ετήσια συνδρομή (100, 500 και 1.000 ευρώ) και έχουν τη δυνατότητα συμμετοχής με μία ψήφο στις εκλογές για την ανάδειξη της διοίκησης τόσο της Λέσχης Φίλων Αρη όσο και της ΠΑΕ Αρης (ανεξαρτήτως του ποσού της συνδρομής). Η Λέσχη Φίλων Αρη ελέγχει, αξιολογεί και εκλέγει, μέσω μυστικής ψηφοφορίας, τη διοίκηση της ΠΑΕ.
Στον ΠΑΟΚ ο Ζαγοράκης προσπάθησε να κάνει τον κόσμο μέτοχο, μέσω αυξήσεων μετοχικού κεφαλαίου. Στην πρώτη αύξηση μάζεψε χρήματα, στις άλλες τρεις αυξήσεις όμως “μηδέν εις το πηλίκον”, με συνέπεια την παρούσα φάση να είναι με "δεμένα" τα χέρια...
Πηγή: onsports.gr
Αν σας αρέσει η δουλειά μας και θέλετε να συνεχίσουμε να είμαστε μαζί σας κάντε κλικ σε μια διαφήμιση
