Σαράντα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την σπουδαιότερη επιτυχία ελληνικής ομάδας στα Ευρωπαϊκά Κύπελλα. Ο τεράστιος Παναθηναϊκός του Φέρεντς Πούσκας πατούσε τον Ερυθρό Αστέρα μέσα στην κατάμεστη Λεωφόρο με 3-0 και πετύχαινε μια ιστορική ανατροπή (είχε χάσει 4-1 στο πρώτο ματς), παίρνοντας ταυτόχρονα το εισιτήριο για τον τελικό του Γουέμπλεϊ.
Στιγμές χαραγμένες για πάντα στο μυαλό, που κάνουν κάθε «πράσινο» φίλαθλο να ανατριχιάζει και να νιώθει περήφανος που γεννήθηκε και μεγάλωσε μέσα σε αυτή την Παναθηναϊκή ιδέα. Ειδικά όταν ακούει τα λόγια του τεράστιου δάσκαλου Γιάννη Διακογιάννη: «Ο Καμάρας, γκολ, το γκολ του Καμάρα, το τρίτο γκολ του Αριστείδη του Καμάρα», τη στιγμή που ο άσος του «τριφυλλιού» ολοκλήρωνε την επική ανατροπή.
Ακολούθησαν κι άλλες μεγάλες πορείες του Παναθηναϊκού στην Ευρώπη, που θα ζήλευαν πολλά από τα επονομαζόμενα μεγαθήρια του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, την ώρα που όλοι οι άλλοι ελληνικοί σύλλογοι απλά μας… διασκέδαζαν με τα «κατορθώματά» τους εκτός συνόρων.
Τέτοιες μέρες λοιπόν κάθε Παναθηναϊκός πρέπει να νιώθει περήφανος γιατί ξέρει πως μόνο αυτός έχει ζήσει τέτοιες στιγμές και ξέρει πως είναι να φτάνεις στο κορυφαίο σημείο σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Είναι αυτό όμως το μοναδικό συναίσθημα που κατακλύζει τους οπαδούς του Παναθηναϊκού αυτή την εποχή; Ή μήπως αυτό το ταξίδι στις υπέροχες «πράσινες» αναμνήσεις σε γεμίζει ταυτόχρονα και μελαγχολία; Γιατί όντως είναι λυπηρό να βλέπεις αυτόν τον τεράστιο σύλλογο, που πολλάκις έχει ξεφύγει από τα στενά όρια της Ελλάδας και έχει αποδείξει ότι μπορεί να σταθεί στα πόδια του και στην Ευρώπη, να «πολεμάει» να βρει τα βήματά του. Να προσπαθεί να μην πουλήσει όλους τους παίκτες του, να εξοικονομήσει χρήματα όπως μπορεί και να «τρώγεται» εσωτερικά, χωρισμένος σε διάφορα «στρατόπεδα».
Και αυτή την κατάσταση κανείς Παναθηναϊκός δεν την είχε ζήσει ποτέ! Το μόνο που έκανε ήταν να έχει ψηλά το κεφάλι τέτοιες μέρες, γνωρίζοντας πως διαφέρει από τους υπόλοιπους…
Ηλίας Λαλιώτης από Theplayer.gr
