O Ζιλμπέρτο Σίλβα ανακοίνωσε ουσιαστικά, μέσω του twitter του, το «αντίο» του από τον Παναθηναϊκό. «Ναι, θα γυρίσω μόλις ολοκληρωθεί το συμβόλαιό μου τον Ιούνιο», είπε ο Βραζιλιάνος όταν ρωτήθηκε αν πρόκειται να επιστρέψει στην πατρίδα του (έχει δεχτεί πρόταση από την Οργανωτική Επιτροπή του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2014, ώστε να γίνει ένα από τα μέλη της) και οι φίλοι του Παναθηναϊκού θα έχουν την ευκαιρία να τον παρακολουθήσουν από κοντά ή από την τηλεόραση σε 12 ματς. Τόσα απομένουν μέχρι και τη λήξη των πλέι οφ. Σκέφτομαι να ζητήσω μια υπογεγραμμένη φανέλα του. Το έχω κάνει μόνο με τον Κριστόφ και τον Ρενέ. Διότι δεν είναι πολλοί οι παίκτες που νιώθεις ότι τιμούν τον Παναθηναϊκό μόνο και μόνο με την παρουσία τους εντός ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ αγωνιστικού χώρου. Με αφορμή το «αντίο» του Ζιλμπέρτο, ένιωσα την ανάγκη να ξεφύγω για λίγο από τη μιζέρια και τη βρόμα των ημερών. Και να γράψω για τους δικούς μου αγαπημένους ξένους παίκτες που έχουν φορέσει την πράσινη φανέλα από το 1998, όταν άρχισα να παρακολουθώ πιο στενά λόγω επαγγέλματος την ομάδα. Δεν πρόκειται για λίστα αξιολόγησης με βάση την ποιότητα ή την προσφορά καθενός. Το ξεκαθαρίζω: είναι οι δικοί μου αγαπημένοι. Εξαιρώ τον εκτός... συναγωνισμού Κριστόφ Βαζέχα και ξεκινώ.
1. Ρενέ Χένρικσεν: Μου έμαθε ποδόσφαιρο μέσα από τις συζητήσεις μας για τεχνικά θέματα, προσανατολισμό στο παιχνίδι, ρυθμό ματς, τακτική, αντιμετώπιση και πλάνο αγώνα. Η αδυναμία μου. Δεν θα ξεχάσω τι μου έλεγε μετά τη Ριζούπολη, την Τούμπα με το γκολ του Ολιζαντέμπε, τα ευρωπαϊκά ματς. Οι φανέλες του (Παναθηναϊκός-Εθνική Δανίας) θα είναι για πάντα μαζί μου. Ευγενής, με ομαδικό πνεύμα, άνθρωπος άλλης εποχής, με μυαλό μπροστά από την εποχή του.
2. Εμάνουελ Ολιζαντέμπε: Αξέχαστα τα πάντα. Περισσότερο η συνέντευξη που μου είχε δώσει με τη σύζυγό του Μπεάτα για το «Active» λίγες ημέρες μετά το νταμπλ. Οι περισσότεροι θυμούνται τα τρία γκολ στην Τούμπα, στον Κορυδαλλό και στον Πύργο. Και την ατάκα του Γιάννη Γκούμα: «Ο Θεός είναι μαύρος». Θεωρώ πιο συγκλονιστική τη στιγμή της Τούμπας, επειδή είχα μάθει ότι στα αποδυτήρια μερικοί είχαν δακρύσει. Αλλά δεν ξεχνώ και τα ευρωπαϊκά του. Όπως με τον… Ζοσέ:http://www.youtube.com/watch?v=_aO4pTUls4A. Ο «Μανόλης» συνέδεσε άρρηκτα το όνομά του με τον πληρέστερο Παναθηναϊκό της τελευταίας 15ετίας (σεζόν 2002-2003) και θα μπορούσε να κάνει σπουδαία καριέρα αν άντεχαν τα γόνατά του.
3. Ζιλμπέρτο Σίλβα: Συμβολίζει στο δικό μου μυαλό την ποδοσφαιρική ζωή του Πολυμετοχικού Παναθηναϊκού από το 2008 ως σήμερα. Ένας παίκτης για τον οποίο δικαιούνται να αισθάνονται υπερήφανοι οι οπαδοί του Παναθηναϊκού και οι συμπαίκτες του, ένας σπουδαίος χαρακτήρας. Ένας μέσος με τον οποίο ο Παναθηναϊκός κατάφερε να κάνει σπουδαίες νίκες στην Ευρώπη, που διαφήμισε την ομάδα παγκοσμίως, που «έσπασε» την παράδοση σύμφωνα με την οποία στον Παναθηναϊκό ταιριάζουν Αργεντινοί και στον Ολυμπιακό Βραζιλιάνοι.
4. Έκι Γκονζάλες: Μεγάλος παίκτης, με άδοξο τέλος στον Παναθηναϊκό. Ηγέτης, τσαμπουκάς πέρα από τα όρια, περισσότερο «οκτάρι» για μένα παρά «δεκάρι». Πολλοί νόμιζαν ότι ήταν «παρτάκιας», αλλά στην πραγματικότητα ήταν team player. Να ΄ναι καλά. Θυμηθείτε αυτό: http://www.youtube.com/watch?v=v_1R3rP3H08
5. Γκόραν Βλάοβιτς: Απίστευτος τύπος, πολύ cool, με ωραίες απόψεις για τη ζωή και το ποδόσφαιρο. Ο παίκτης που έχει συνδεθεί στο μυαλό μου για την ημέρα που καθιερώθηκαν τα «όλε-όλε» στον ελληνικό αθλητισμό (Σάλκε-Παναθηναϊκός 0-2) και θα μπορούσε να γράψει Ιστορία. Τότε, στη Βαρκελώνη...: http://www.youtube.com/watch?v=rbZYgQDarGs
6. Μάρκους Μινχ: Ό,τι του έλειπε σε... εμφάνιση, το είχε σε μυαλό. Ο πιο «μπαλάτος» αριστερός μπακ της δεκαετίας στον Παναθηναϊκό, ίσως μαζί με τον Πέρσι Ολιβάρες.
7. Πάολο Σόουζα: Η παρακαταθήκη που άφησε στην ομάδα ήταν μεγαλύτερη από την προσφορά του! Διότι φεύγοντας ο Πάολο είχε αφήσει πίσω του μια ενωμένη ομάδα, η οποία κόντεψε να φτάσει σε πρωτάθλημα και ημιτελικό του Κυπέλλου UEFA. Και ένας από τους λόγους ήταν ότι ορισμένοι 25άρηδες-27άρηδες, τότε, Έλληνες παίκτες κατάλαβαν όταν έφυγε ο Σόουζα ότι δεν… ευθυνόταν εκείνος επειδή έπαιρνε τα δεκαπλάσια και τα εικοσαπλάσια από τους ίδιους. Και διότι αντιλήφθηκαν ότι με την οποιουδήποτε τύπου «mafia» μια ομάδα δεν μπορεί να προχωρήσει. Και διότι κατάλαβαν πόσα έμαθαν από τον Πάολο για το ποδόσφαιρο και πόσα περισσότερα θα μπορούσαν να είχαν μάθει, αν για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν τον είχαν στο περιθώριο λόγω και του τότε προπονητικού διδύμου… Τζέντλεμαν, γενναιόδωρος, μυαλωμένος, με διαλυμένη μέση, κάτοχος δύο Τσάμπιονς Λιγκ (με Γιούβε και Ντόρτμουντ) που θα μπορούσε να προσφέρει περισσότερα.
8. Γιαν Μικάελσεν: Το πρότυπο του παίκτη με ταλέντο στο «7» και μυαλό στο «10». Τον γούσταρα γιατί ήταν έξυπνος, μαχητικός, ομαδικός, γιατί μαζί του είδα την καλύτερη δεξιά πτέρυγα του Παναθηναϊκού από την εποχή του Σαραβάκου, γιατί ορισμένες φορές οι αφανείς ήρωες είναι σημαντικότεροι από τους αστέρες που έχουν σκαμπανεβάσματα.
9. Τζιμπρίλ Σισέ: Με διαφορά ο κορυφαίος ξένος φορ που έχει πατήσει στα ελληνικά γήπεδα. Με ενοχλεί ορισμένες φορές ο ατομισμός του, με ενθουσιάζει το νεύρο, το πείσμα, η εκρηκτικότητα, το σουτ του. Αλησμόνητα τρία ματς: με τη Λάρισα, τη Ρόμα και το εφετινό με τον Ολυμπιακό. Ο Τεν Κάτε ακόμη ψάχνει πώς θα τον… αξιοποιήσει.
10. Αντρέας Ίβανσιτς: Παίκτης για μεγάλα ματς. Που ήθελε εμπιστοσύνη από τον προπονητή του. Καταπληκτικός στα στημένα, «άλλης εποχής» μέσος. Πιο... ρομαντικής.
11. Γιόσου Σαριέγκι: Τον γουστάρω γιατί ήταν και είναι μόνιμη πηγή θετικής ενέργειας στα αποδυτήρια, δίνει πάντα αυτό που μπορεί (με τα καλά και τα στραβά του), δεν έχει δημιουργήσει ποτέ πρόβλημα και διότι από δυο-τρεις συνεντεύξεις του έχω καταλήξει ότι είναι από τους λίγους που θα έκανα παρέα εκτός γηπέδων. Α! Και γι' αυτό: http://www.youtube.com/watch?v=nBT1-CRb6NM
12. Μαρσέλο Μάτος: Τον συμπάθησα από την πρώτη στιγμή για τον τρόπο παιχνιδιού του. Τον πόνεσα όταν έμαθα για το πρόβλημά του. Ακόμη πιστεύω ότι είναι ο πιο μοντέρνος αμυντικός χαφ που έχει περάσει από τον Παναθηναϊκό τα τελευταία πέντε χρόνια.
13. Λουτσιάν Σανμαρτεάν: Αξέχαστο το γκολ στη Νέα Σμύρνη (http://www.youtube.com/watch?v=fL8TmU_QK4c), η ασίστ στον Κωνσταντίνου (http://www.youtube.com/watch?v=Td2DkdmfA2U) και τα «μαγικά» του στην αρχή της σεζόν 2003-2004 μέχρι να τραυματιστεί και να αποκτηθεί ο Έκι. Απίστευτο ταλέντο, με μικρά κίνητρα όμως και μια απίστευτη ατυχία για ποδοσφαιριστή: με εκ γενετής διπλή επιγονατίδα.
Υ.Γ. Υπάρχει και ένας... αναπληρωματικός. Ο «Πέτρος» Εμπέντε. Αγαπημένος για τον τρόπο που χόρευε στο κλαμπ (αν δεν τον έχει δει κάποιος, δεν μπορεί να καταλάβει!). Για το πώς έβαζε το «κολονάτο» ποτήρι (με ποτό, όχι άδειο!) στην τσέπη του τζιν, κουνιόταν στον ρυθμό του r 'n' b και -ταυτόχρονα!- έκανε και καμάκι. Ένας απίστευτος τύπος, μια «ψυχούλα», του οποίου οι θρυλικές ιστορίες που μοιραζόταν με τους παίκτες στα δωμάτια έχουν γράψει Ιστορία στην Παιανία και θα μνημονεύονται για πολλά χρόνια. Ποτέ δεν του είπε κάποιος ότι τους «δούλευε». Όταν τις αφηγούνταν, όλοι τον άκουγαν προσεκτικά, μέχρι να... λυθούν και να δακρύσουν από τα γέλια. Ο ένας και μοναδικός «Πέτρος» είχε αφηγηθεί πολλές ιστορίες πλασμένες από τη φαντασία του, παρουσιάζοντάς τες ως πραγματικές στους συμπαίκτες του. Κορυφαία όλων ήταν εκείνη στην οποία τον μικρό Εμπέντε έχει καταπιεί βόας, αλλά εκείνος μέσα στο στομάχι του φιδιού βγάζει τον σουγιά, ξεσκίζει τα σωθικά του ζώου και σώζει τη ζωή του! Εμένα, όμως, άλλη είναι η λατρεμένη μου. Θα προσπαθήσω να την περιγράψω όσο καλύτερα, πιο συνοπτικά και πιστά μπορώ: «Πέτρο ήταν βόλτα με φίλους στο ζούγκλα. Ξαφνικά έρχονται γκορίλα. Όχι ένα γκορίλα, πολλοί. Και παίρνουν Πέτρο μαζί, στη σπηλιά. Γκορίλα νόμιζαν Πέτρο είναι μικρό γκορίλα. Πήραν εμένα μαζί τους ψηλά, στη σπηλιά. Πέτρο δεν φοβήθηκε. Περίμενε πώς να φύγκει από σπηλιά. Ντεν ήταν εύκολο. Αλλά ένα απόγκεμα Πέτρο βγκαίνει έξω, κάνει «ουουουουου» (χτυπάει με τα δύο του χέρια το στήθος του), περιμένω λίγκο. Γκορίλα νομίζουν ότι Πέτρο είναι μεγκάλο γκορίλα και άφησαν να φύγει». Α! Έχει κάνει ένα φανταστικό ματς: με τη Ζαπορίζια στην Ουκρανία!
Γιάννης Σερέτης-Leoforos
