Τρεις ημέρες μετά τη «διδασκαλία ήθους» στο «Γ. Καραϊσκάκης» και τα απόνερα του ντέρμπι παραμένουν ανέγγιχτα στο πλατύσκαλο του ελληνικού ποδοσφαίρου...Υπάρχει άραγε κανένας πρόθυμος να τα σκουπίσει; Να καθαρίσει το σπορ από τα κούφια λόγια και την ανέξοδη ηθικολογία των ηθικών αυτουργών; Όχι, αυτό είναι μάλλον ξεκάθαρο πια. Ο λόγος; Προφανής μέχρι και σε πεντάχρονο. Ο πρόσκαιρος εξουσιαστής και ο εξουσιαζόμενος κουβαλούν ακριβώς τα ίδια μυαλά. Μπορεί να διαφέρει η αισθητική κάθε φορά, αλλά το αποτέλεσμα παραμένει ίδιο και απαράλλαχτο.
Ο Τζιμπρίλ Σισέ το κατάλαβε κομματάκι αργά. Παρόλα αυτά δεν έχασε χρόνο και με το αίμα να βράζει ανακοίνωσε ότι θα βάλει ένα τέλος στην ελληνική περιπέτεια, την οποία στο μέλλον θα θυμάται περισσότερο σαν ένα σαφάρι στην άγρια πλευρά της ποδοσφαιρικής ζούγκλας, παρά σαν την ευκαιρία που γέννησε το ποδοσφαιρικό come back του...
Τις προάλλες επικοινώνησε μαζί του ένας άνθρωπος του εγχώριου life style, με τον οποίο ο Γάλλος διατηρεί καλή, σχεδόν φιλική επαφή. Τον πήρε από ενδιαφέρον μετά τα όσα συνέβησαν στο Φάληρο, έστω κι αν δεν δίνει δεκάρα για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Συζήτησαν για λίγη ώρα το τι σκέφτεται να κάνει και πως αισθάνεται. Απ’ όσα του είπε ο Σισέ μια φράση του έμεινε χαραγμένη.
«Ξέρω ότι καμιά φορά αυτά που συμβαίνουν είναι μέρος του παιχνιδιού («It’s part of the game»), όμως τώρα παραέγινε («It’s getting too much»). Δεν είμαι 20 ετών πια, έχω οικογένεια και παιδιά. Δεν μπορώ να ρισκάρω άλλο».
Έπειτα από αυτό δεν χρειάζεται να ειπωθεί κάτι παραπάνω. Γιατί πλέον το θέμα δεν είναι αν θα μείνει ή θα φύγει ο Γάλλος, αλλά ότι σε λίγο θα φοβούνται να πάνε στο γήπεδο όχι μόνο οι απλοί φίλαθλοι, αλλά και κάποιοι άλλοι που είναι όσο να το πεις πιο χρήσιμοι για το σπορ: οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές...
onsports
