Έγραφε τις προάλλες ο Γιάννης Σκόκας ότι βαρέθηκε τις δικαιολογίες. Κι εγώ το ίδιο. Αλλά περισσότερο από τις δικαιολογίες, βαρέθηκα τις γκρίνιες.
Με τα μυαλά που κουβαλάμε στον πλανήτη Παναθηναϊκό, έχουμε κάνει τη γκρίνια ένα με το πετσί μας. Όταν ανοίγεις το λεξικό και πας στη λέξη «γκρίνια», το μάτι σου πρώτα πέφτει στο φόντο που έχει ένα πράσινο τριφύλλι και μετά στον ορισμό που δίνει ο συγγραφέας.
Ναι, ναι, το καταλαβαίνω ότι κανείς δεν μπορεί να είναι ευχαριστημένος από την εικόνα που έχει δείξει η ομάδα μέχρι τώρα. Άλλα περιμέναμε με βάση τα κυβικά και τις προδιαγραφές της κι άλλα έχουμε δει μέχρι στιγμής να βγαίνουν στο χορτάρι. Ειδικά όταν μια νέα προσπάθεια γεννά μεγάλες προσδοκίες, είναι λογικό να στραβώνουν τα μούτρα όταν για κάποιους λόγους τα πράγματα δεν πηγαίνουν τόσο καλά όσο τα περιμέναμε.
Το να πεις καμιά κουβέντα παραπάνω, είναι μέσα στη ζωή του ποδοσφαίρου. Βοηθάει κιόλας να τσιτώνεται η ομάδα και να μη γλαρώνει το μάτι των παικτών. Όταν όμως οι μια-δυο κουβέντες γίνονται τρεις και χίλιες δεκατρείς, τότε αρχίζει το πραγματικό πρόβλημα. Άμα αρχίζουν να δουλεύουν τα λεπίδια της απαξίωσης και της αμφισβήτησης, ελάχιστοι μπορούν να γλιτώσουν. Η γόνιμη έκφραση της δυσαρέσκειας μετατρέπεται σε ένα τεράστιο βάρος, ένα δάκτυλο που μπαίνει συνέχεια στην πληγή, την ματώνει και δεν την αφήνει να κλείσει.
Καλό είναι ο κόσμος να στέλνει μηνύματα με πολλαπλούς παραλήπτες. Να δείχνει με τη στάση του ότι έχει απαιτήσεις και δεν συμβιβάζεται με χάντρες και καθρεφτάκια. Το ίδιο κακό, όμως, είναι όταν το παρακάνει και χάνει εντελώς το μέτρο. Όταν για πράγματα που μπορεί να συμβούν και στις καλύτερες οικογένειες στο χώρο του ποδοσφαίρου, οι αντιδράσεις φτάνουν στα όρια του πανικού και της ηττοπάθειας.
Η δυσαρέσκεια του κόσμου μοιάζει πολύ με το μαχαίρι : πολύ χρήσιμο όταν ξέρεις να το χρησιμοποιήσεις και πολύ επικίνδυνο όταν το μεταχειρίζεσαι αλόγιστα. Με πολύ συχνό φαινόμενο να το στρέφεις στον εαυτό σου και να χύνεις το δικό σου αίμα. Έτσι ακριβώς λειτουργεί και η πίεση του κόσμου όταν δεν έχει μέτρο. Αντί να βοηθήσει να λυθεί ο κόμπος, συνήθως έρχεται να βγάλει τα μάτια σου.
Με όλα αυτά, δε λέω να περάσουμε στην άλλη άκρη και να αντιδρούμε όπως οι γαύροι. «Πετάει ο γάιδαρος;» τους ρωτάνε. «Μόνο πετάει; Έχει και δίπλωμα πιλότου» τους απαντούν εκείνοι. Το να αντιδράς ψύχραιμα, λογικά και ποδοσφαιρικά σε μια δύσκολη στιγμή, είναι σοφό. Όχι όμως και να φτάνεις με μια δρασκελιά στην απέναντι άκρη. Βγάζει γλώσσα τώρα ποιος; Η 5η ομάδα του περυσινού πρωταθλήματος που έμεινε έξω από τη Μακάμπι Τελ Αβίβ και στο επόμενο επίσημο παιχνίδι της, έχασε 2-1 από τον αποδεκατισμένο Ηρακλή;
Από τότε μέχρι τώρα, μεσολάβησαν έξι επίσημα ματς, όλα νικηφόρα. Τα τέσσερα στην έδρα τους και μόνο τα δύο εκτός. Τα τρία με τους νεοφώτιστους, τα άλλα δύο με ομάδες που ήταν πέρυσι κάτω από τη 10η θέση και το τελευταίο, το θεωρητικά πιο δυνατό, κόντρα στον Αρη που μια εβδομάδα νωρίτερα είχε φάει τέσσερα μέσα στην έδρα του από την ΑΕΚ και τρεις μέρες αργότερα αποκλείστηκε από τα Τρίκαλα στο Κύπελλο.
Αν τους ακούσεις, νομίζεις ότι έχουν την καλύτερη ομάδα του κόσμου. Ότι κατάπιαν τη Μπαρτσελόνα, την Ίντερ και τη Μάντσεστερ. Ότι κόντρα στα. θηρία έχουν παίξει μπάλα που βγάζει μάτια. Ποιοι; Αυτοί που την άλλη εβδομάδα έχουν τα τρίμηνα από το Τελ Αβίβ, αυτοί που αποκλείστηκαν από τη φάση των. 148 του Γιουρόπα Λιγκ ούτε καν με τα κοντομάνικα, αλλά με τα μαγιό και τα μπουρνούζια!
Όχι, δεν λέω να γίνουμε σαν κι αυτούς και να μοιάζουμε διπλώματα πιλότου σε γαϊδάρους. Αλλά να μη φτάνουμε στα άλλα άκρα, ρε γαμώτο. Να μην κάνουμε την τρίχα τριχιά κάθε φορά, ούτε να μεγαλώνουμε τη λακκούβα κάθε φορά που πέφτουμε μέσα. Θα κάνει πολύ καλό σε όλους στην ομάδα αν φύγει η αρνητική αύρα, φύγει η γκρίνια, φύγει η μιζέρια, φύγει και η απαξίωση. Μπορούμε να φτιάξουμε ένα καλύτερο κλίμα, μια σχέση δύναμης και εμπιστοσύνης; Φυσικά και μπορούμε. Πώς; Μα είναι τόσο απλό: Χαμογελάτε, είναι μεταδοτικό!
(leoforos)
