Ο Γιάννης Σερέτης γράφει για το τελευταίο παιχνίδι που θα δώσουν σήμερα με την πράσινη φανέλα τρεις παίκτες του Παναθηναϊκού.Αναλυτικά το άρθρο του:
• Ό, τι κι αν συμβεί απόψε, το ματς με την ΑΕΚ δεν θα μείνει στην Ιστορία για το αν ο Παναθηναϊκός θα παίξει στο Champions ή στο Europa League. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί που θυμούνται το τελευταίο ματς των πλέι οφ του 2008, όταν, στα σπάργανα της πολυμετοχικότητας, ο Παναθηναϊκός είχε εξασφαλίσει την πρωτιά που τελικά χάρισε στον ίδιο και στους φίλους του (χάρη στην ομάδα του... Πεσέιρο, τον «νέο» τότε Ζιλμπέρτο Σίλβα και τον πάντα μεστό, σοβαρό και μελετημένο στην Ευρώπη –εν αντιθέσει με αρκετά ματς πρωταθλήματος– Χενκ τεν Κάτε) αξέχαστες ευρωπαϊκές βραδιές με Βέρντερ, Ίντερ, Ανόρθωση, Βιγιαρεάλ σε ένα επιπλέον συναρπαστικό με τις χαρές και τις λύπες του ευρωπαϊκό ταξίδι...
• Αυτό που θα θυμόμαστε από το σημερινό ματς είναι ο τελευταίος χορός. Όχι των «περαστικών». Του Γκαρσία, του Μπουμσόνγκ, του Γκοβού. Ο τελευταίος χορός τριών παικτών οι οποίοι, με διαφορετικό τρόπο ο καθένας, σημάδεψαν την εποχή της πολυμετοχικότητας. Ύστερα από πολλά χρόνια, όταν πια ο Παναθηναϊκός θα έχει περάσει από τα μεταβατικά στάδια και έχει καταλήξει σε απάνεμο λιμάνι, οι τρεις που θα θυμούνται με νοσταλγία οι φίλοι του Παναθηναϊκού απ΄ αυτή την περίοδο, δίνουν σήμερα το τελευταίο παιχνίδι τους με την πράσινη φανέλα: Ζιλμπέρτο Σίλβα, Τζιμπρίλ Σισέ, Σεμπαστιάν Λέτο.
• Όπως πίστευα ότι ο Παναθηναϊκός άργησε να συζητήσει με τον Ζιλμπέρτο για το «+1» που ήθελε ο Γόντικας (δεν είχε και μεγάλα περιθώρια εδώ που τα λέμε με όσα συνέβησαν από τον Γενάρη, αλλά από την άλλη πλευρά, ο Λουκάς Βύντρα –σωστά– έχει ήδη ανανεώσει το συμβόλαιό του...) και ότι δεν υπήρχε περίπτωση παραμονής του Βραζιλιάνου, έτσι θεωρώ ότι βάσει της ανάλυσης των δεδομένων, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να παραμείνουν στην Παιανία ο Τζιμπρίλ και ο Αργεντινός. Ο Γάλλος ψάχνει για ομάδα και περιμένει προτάσεις, ο Λέτο ξέρει εδώ και πολύ καιρό πως θα πωληθεί σίγουρα (ίσως γι’ αυτό και το θέμα του Αμπντούν είναι τόσο «προχωρημένο»).
• Tι καλό και τι κακό κρατάω από τους τρεις; Θα μπορούσε ο καθένας να γράψει... μισό βιβλίο και ίσως θα ήταν ενδιαφέρον να καταθέσουν την άποψή τους και οι αναγνώστες του leoforos.gr για τους τρεις παίκτες οι οποίοι κατά τη γνώμη μου έκαναν τη διαφορά (μαζί με τον Κατσουράνη πέρυσι) από όλες τις «πολυμετοχικές» μεταγραφές.
• Σύντομα λοιπόν, με προσπάθεια για έμφαση στα «ξεχωριστά» στοιχεία τους. Ζιλμπέρτο Σίλβα: μετά τον Ρενέ Χένρικσεν, δεν έχει περάσει άλλος παίκτης από τον Παναθηναϊκό που να απολαμβάνει τέτοιας καθολικής εκτίμησης, τέτοιου απόλυτου σεβασμού από όλους τους συμπαίκτες, όλους τους οπαδούς (και των άλλων ομάδων), όλους τους διοικούντες, όλους τους δημοσιογράφους. Εν αντιθέσει, μάλιστα, με τον Ρενέ (που επίσης είχε πάρει περιβραχιόνιο) ήταν παρεμβατικός σε ορισμένες κρίσεις, όχι όμως όσο χρειαζόταν και έπρεπε κατά τη γνώμη μου. Όχι πως δεν το ήθελε. Η προσωπικότητα και η... κοσμοθεωρία του ήταν ιδανικές για κάπτεν. Αλλά δεν του έδωσε η ίδια η ομάδα αυτό το προνόμιο, παρότι ήταν φανερό από την πρώτη χρονιά ότι είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη όλων. Είχε αρκετές κακές βραδιές, αλλά έδωσε οντότητα και ισορροπία στη μεσαία γραμμή, δεν είχε τραυματισμούς, τίμησε τα χρήματα που πήρε (πιο ακριβοπληρωμένος παίκτης της ομάδας), δίδαξε ήθος, μυαλωμένο παιχνίδι, επαγγελματισμό (δεν πηγαίνουν πολλοί γυμναστήριο στα ρεπό τους, ειδικά στην ηλικία του και με τη φήμη του, αγωνιζόμενοι στην Ελλαδίτσα). Δεν μας αντιμετώπισε ποτέ ως «Ψωροκώσταινα» και αυτό ήταν το μυστικό της επιτυχίας του. Κορυφαία ματς: ο τελικός του Κυπέλλου με τον Άρη και το εφετινό 2-3 με την ΑΕΚ στο Κύπελλο.
• Τζιμπρίλ Σισέ: Τον έκανε να ξεχωρίζει η δίψα του για γκολ, η τρέλα του, το πάθος του. Μου το έλεγε τις προάλλες ο Εμάνουελ Ολιζαντέμπε: «Ο Σισέ έχει την ίδια θέληση να σκοράρει με τον Πανσερραϊκό και με την Μπαρτσελόνα. Εγώ δεν το είχα αυτό». Μου την «έσπαγε» η γκρίνια του προς τους συμπαίκτες του (όχι διότι ήταν άστοχες οι παρατηρήσεις, αλλά γιατί μετέδιδε εκνευρισμό στην ομάδα). Κράτησε όρθιο τον Παναθηναϊκό σε δύσκολες στιγμές, ήταν το σύμβολο του νταμπλ, έκανε «προσωπολάτρη» τον φίλο της ομάδας που δεν το... έχει στο οπαδικό DNA του (τέτοια τρέλα μόνο για τον «Μανόλη» το καλοκαίρι του 2004 μπορώ να θυμηθώ στα τελευταία δέκα χρόνια και παλαιότερα με τον «Μητσάρα», σε εποχές που το ποδόσφαιρο ήταν πολύ πιο «αγνό»). Ο ποδοσφαιρικός εγωισμός του και ο χαρακτήρας του τον έκαναν παικταρά πολύ ανώτερο του επιπέδου του ελληνικού πρωταθλήματος. Φορ με τέτοια έκρηξη δεν έχει περάσει (και δύσκολα θα ξαναπεράσει) από το ελληνικό πρωτάθλημα, σταρ σαν τον Τζιμπρίλ υπάρχουν ελάχιστοι σε όλη την Ευρώπη. Θα μπορούσε να είναι πιο ομαδικός και ήταν σε ορισμένα ματς όπου έδειξε πλήρης σέντερ φορ. Δεν θα ξεχάσω: ότι ο Τεν Κάτε στην αρχή δεν τον γούσταρε και τον δοκίμαζε ως δεξιό χαφ εξτρέμ. Καλύτερα ματς: εφέτος με Ολυμπιακό, ΑΕΚ στο Κύπελλο και η ρεβάνς στη Ρώμη, όπου θα μπορούσε να πετύχει «καρέ» αν ήταν εύστοχος!
• Σεμπαστιάν Λέτο: Τον κατηγορούν πολλοί για τον ατομισμό του, αλλά όταν ο Παναθηναϊκός είχε δουλέψει στους αυτοματισμούς (περυσινή κληρονομιά της δουλειάς του Τεν Κάτε) ήταν ομαδικότατος. Μόνο στο επιθετικό κομμάτι του αγώνα, γιατί αμυντικά ήταν συνεπής μόνο όταν γούσταρε. Και όταν γούσταρε ήταν και αποτελεσματικός! Φοβερά πνευμόνια, εκρηκτικός συνδυασμός δύναμης-τεχνικής, πολλές φορές μόνο με φάουλ μπορούσαν να τον σταματήσουν. Κατάφερε να τον «τιθασεύσει» μόνο ο Νιόπλιας, διότι το ταμπεραμέντο του είναι (και) πρόβλημα. Υπερβολικά τα χρήματα που είχαν δοθεί για τη μεταγραφή του. Όλοι θα θυμούνται το γκολ-κούπα με τον Άρη, αλλά αν κάποιος βάλει στο DVD το β΄ μέρος του εφετινού «κάλυπτα και εγώ τον Κατσουράνη» θα δει τον πιο πληθωρικό Λέτο που εμφανίστηκε στην Ελλάδα (όχι για το γκολ, που είχε δόση τύχης, αλλά για το one man show και τα «άντερά» του!).
Πηγή: leoforos.gr
