Ο Νίκος Γκάλης ανήκει στην κατηγορία εκείνων των αθλητών που συνέχισαν να απασχολούν την κοινή γνώμη διά της απουσίας τους μετά το τέλος της αθλητικής καριέρας. Κι όχι εκουσίως… Νιώθεις δηλαδή την ανάγκη πάντοτε να τον μνημονεύεις, να ανασύρεις από το αρχείο και τη μνήμη σου στιγμές που αποκάλυπταν ότι ήταν μπροστά από την εποχή του. Αυτή είναι και η βασική διαφορά στις καταχρηστικές και μάλλον αδόκιμες συγκρίσεις με τους μεγάλους αθλητές της επόμενης και μεθεπόμενης γενιάς που ευλογήθηκαν να απολαύσουν τίτλους πολλαπλάσιους από ό,τι εκείνος. Η αφετηρία ήταν διαφορετική. Η Ελλάδα του Γκάλη ήταν μια άλλη Ελλάδα από εκείνη που είχαμε συνηθίσει να ζούμε και ένα κόλπο, καλάθι ή μια ντρίπλα του αρκούσε για να σου αλλάξει την διάθεση.
Πριν από είκοσι χρόνια, τέτοια εποχή στις 30 Σεπτεμβρίου 1995 είχε δημοσιεύσει τη γραπτή δήλωσή του με την οποία ανακοίνωνε ότι σταματούσε το μπάσκετ. Με τη φράση μεταξύ άλλων ότι «τη ζωή πρέπει να την παίρνουμε όπως έρχεται αν θέλουμε να είμαστε ευτυχισμένοι». Πριν από λίγες ημέρες ο Παναθηναϊκός τιμούσε θρυλικούς παίκτες του όπως Διαμαντίδη, Φώτση, Αλβέρτη, Μποντίρογκα, Βράνκοβιτς υπό το δακρυσμένο βλέμμα του δημιουργού, αιμοδότη του συλλόγου Παύλου Γιαννακόπουλου.
Η ιστορία του Γκάλη θα μπορούσε να έχει διαφορετικό τέλος αν εγωισμοί παρακάμπτονταν και οι γνώμες μυστικοσυμβούλων εκείνης της εποχής, κυρίως του Νικ, δεν λαμβάνονταν υπόψη. Η ουσία είναι ότι ο Παύλος Γιαννακόπουλος από εκείνη την ημέρα αποφάσισε να αλλάξει ρότα, διάθεση και τακτική ως προς το μανατζάρισμα της ομάδας η οποία δικαιώθηκε με την επιλογή του Ομπράντοβιτς και την εξ ολοκλήρου από μέρους του διαχείριση του ρόστερ.
Ο Γκάλης από την εποχή που αγωνιζόταν ήταν ακριβοθώρητος. Δεν είχε ατζέντη να διαπραγματευτεί το συμβόλαιό του, να κλείνει συνεντεύξεις, ή να καλλιεργεί τις δημόσιες σχέσεις του. Μόνος του διαπραγματευόταν, ελάχιστα μιλούσε στον Τύπο δεν ήταν εξωστρεφής με αποτέλεσμα ο μύθος γύρω από τον αθλητή να μεγεθύνεται ακόμη και καθ’ υπερβολή. Στην πραγματικότητα όσοι τον γνώριζαν θα μπορούσαν να μαρτυρήσουν ότι επρόκειτο για άνθρωπο που μετρούσε το λόγο του όπως ο παπάς το πρόσφορο αλλά όταν τον έδινε, τον τηρούσε απαρεγκλίτως.
Στα χρόνια που ακολούθησαν εκείνης της μνημειώδους γραπτής δήλωσής του στις 29 Σεπτεμβρίου 1995, ο Γκάλης δεν ασχολήθηκε ποτέ ουσιαστικά ξανά με το μπάσκετ. Κάθε χρόνο οι αρχειολάτρες αναζητούσαν αφορμές για να τον μνημονεύουν γιατί πάντοτε και οποιαδήποτε ημερομηνία κάτι θα ανακάλυπταν που θα παρέπεμπε σε ένα κατόρθωμα, ένα ρεκόρ πόντων, μια επέτειο θριάμβου ή κάποια 40άρα επί πανίσχυρου αντιπάλου.
Ο Γκάλης «πουλούσε» εν τη απουσία του, αλλά ο Αρης δεν το «εκμεταλλεύτηκε» ούτε αυτό. Με δική του βεβαίως υπαιτιότητα. Όχι από σνομπισμό ή αλαζονεία αλλά από χαρακτήρα και στάση ζωής. Δεν έγινε προπονητής, απεχθανόταν το παραγοντιλίκι, ουδεμία σχέση είχε με την πολιτική, το life style τον απωθούσε, οι επισκέψεις στο γήπεδο ήταν μετρημένες στα δάχτυλα ενός χεριού.
Εδώ και δυο χρόνια επιχειρήθηκε από τη διοίκηση της ΚΑΕ Αρης η ενεργοποίησή του, ως μια προσπάθεια κεφαλαιοποίησης του μεγέθους του. Προηγήθηκε η αξέχαστη βραδιά της 7ης Μαϊου 2013 όταν ένας ακόμη …μύθος καταρρίφθηκε παρακολουθώντας τον «γκάγκστερ» να δακρύζει από συγκίνηση: Ναι, ο Γκάλης μπορεί (και) να κλάψει… Ακολούθησε το πρώτο διεθνές τουρνουά που φέρει το όνομά του με την παρουσία ομάδων όπως ο Παναθηναϊκός και η ΤΣΣΚΑ Μόσχας και εφέτος αυτό το Σ/Κ το δεύτερο. Λέγεται ότι η ανάμειξή του στην ΚΑΕ Αρης, έστω με τον τρόπο που πλασαρίστηκε, υπήρξε καταλυτική στην προσέλκυση του νέου ιδιοκτήτη Νίκου Λάσκαρη ο οποίος δείχνει ότι και ιστορία γνωρίζει και φίλος του αθλήματος είναι για να αξιοποιήσει στο μέγιστο βαθμό το κεφάλαιο Γκάλης στον Αρη.
Πολλοί λένε ότι ο τρόπος με τον οποίο ο Γκάλης σταμάτησε το μπάσκετ ήταν άδικος και αταίριαστος για την καριέρα του. Δε θα άλλαζαν πολλά επί τοις ουσίας. Οι Παναθηναϊκοί εξακολουθούν να τον λατρεύουν. Οι Αρειανοί τον έχουν σαν Θεό τους. Η κοινή γνώμη τον αποθεώνει… Οι μαύρες σκιές όπου υπήρξαν παρακάμφθηκαν είτε συγχωρέθηκαν μπροστά στο μέγεθός του. Τι περισσότερο μπορεί να θέλει ένας αθλητής από την ζωή του όσο μεγάλος κι αν είναι;
Κι όλα αυτά χωρίς ο ίδιος να κουνήσει το δακτυλάκι του, ή να εκμαιεύσει τη δημοσιότητά του τα τελευταία είκοσι χρόνια. Οσο κι αν δεν ιντριγκάρει ίσως τελικώς εκείνη η δήλωση να ήταν και το μότο που τον ακολούθησε: Τη ζωή πρέπει να την παίρνουμε όπως έρχεται αν θέλουμε να είμαστε ευτυχισμένοι… Και δε χρειάστηκε να κάνει κάτι για να την αλλάξει...
