Το καθένα μόνο του κι όλα τα παραπάνω μαζί συνετέλεσαν -άλλο λιγότερο, άλλο περισσότερο- σ' αυτό το αλγεινό θέαμα που παρουσίασε ο Παναθηναϊκός στη ρεβάνς με την Καμπάλα, οδηγώντας το βράδυ της Πέμπτης τον σύλλογο στην πιο ντροπιαστική σελίδα της 55χρονης παρουσίας του στα Κύπελλα Ευρώπης
Σύμφωνοι, στο ποδόσφαιρο όλα γίνονται και παρόμοιες κρίσεις έχει ξαναπεράσει αρκετές φορές ο Παναθηναϊκός στο κοντινό και μακρινό παρελθόν του. Χαστούκι, ωστόσο, σαν κι αυτό που δέχθηκαν οι «πράσινοι» (και) απ' την τρίτη ομάδα του Αζερμπαϊτζάν.
Και υπάρχουν πλέον συγκεκριμένες ευθύνες που θα πρέπει να αναζητηθούν, διότι οι δικαιολογίες (μαζί με την ανοχή) στέρεψαν, οι «συμπτώσεις» είναι επαναλαμβανόμενες και η διοικητική πυραμίδα της ομάδας οφείλει να κάνει άμεσα ένα σκληρό ξεκαθάρισμα, εφόσον υπάρχει διάθεση να (δια)σωθεί η εφετινή σεζόν και να διεκδικήσει η ομάδα τους ελληνικούς στόχους της
Ο ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ
Λάθη, δικαιολογίες και το «ευθύνομαι εγώ»
Ποιες είναι οι κυριότερες ευθύνες του Γιάννη Αναστασίου, έπειτα από 28 μήνες στον πάγκο του Παναθηναϊκού; Σύμφωνοι, παρέλαβε καμένη γη, έφτιαξε σιγά σιγά μια ομάδα που (με πενιχρά εφόδια στην αρχή) ξεκίνησε να παίζει ορθολογικά, βελτίωσε παίκτες και «ζωντάνεψε» άλλους που ήρθαν με «τραυματισμένο» ηθικό για να ανορθώσουν την καριέρα τους. Ομως το πρώτο και βασικό λάθος σ' αυτά τα δύο και κάτι χρόνια είναι το γεγονός ότι δεν μπόρεσε σε καμία στιγμή να διορθώσει και να περάσει τη σωστή νοοτροπία στους παίκτες του. Τη νοοτροπία του νικητή. Το ένστικτο της ομάδας που όταν έχει την ευκαιρία θα «σκοτώνει» τον αντίπαλό της. Διότι εδώ και δύο χρόνια, με το πρόσχημα ότι «η ομάδα χτίζεται», υπήρχε διαρκώς μια μακαριότητα και μια λογική του «κερδίζω-χάνω, όλα καλά, δεν τρέχει τίποτα». Το πέπλο της στήριξης από κόσμο, διοίκηση και εν πολλοίς απ' τα ΜΜΕ από ένα σημείο και μετά γύρισε μπούμερανγκ, όμως άπαντες εξακολουθούσαν να ζουν σ' ένα «συννεφάκι», μαθημένοι στη λογική πως «οκέι και που δεν νικήσαμε, κοιτάμε το επόμενο ματς και δεν έγινε και τίποτα».
Σε μια σεζόν όμως που εξαρχής είχε οριοθετηθεί ως η χρονιά της διεκδίκησης και της επιστροφής στις glory days, αυτή ακριβώς η νοοτροπία θα έπρεπε να έχει ξεριζωθεί απ' τον περασμένο Μάιο. Διότι δεν νοείται έπειτα από δύο χρόνια ο Αναστασίου να μιλάει μετά από ανεπιτυχή αποτελέσματα γι' αυτές τις περίφημες λεπτομέρειες που πάντα λείπουν για να πάρει η ομάδα του αυτό που θέλει στο γήπεδο. Διότι δεν επιτρέπεται έπειτα από εκατοντάδες ώρες δουλειάς (διότι, διάολε, το οξύμωρο είναι ότι δουλεύουν πολύ στο Κορωπί) να μην έχει βρει λύσεις για το «εύκολο γκολ» και τις «στιγμές αδράνειας στην άμυνα που μας κοστίζουν» που χρησιμοποιούνται διαρκώς σαν καραμέλα δικαιολογίας, μαζί με τη χιλιοφορεμένη ατάκα «συνεχίζουμε τη δουλειά».
Διότι δεν γίνεται πια ο Παναθηναϊκός να βγάζει -στα περισσότερα παιχνίδια του- χαρακτήρα «soft» ομάδας που παγώνει και πελαγώνει όταν δέχεται πρώτη γκολ. Διότι απαγορεύεται στον οποιονδήποτε να μπαίνει στο γήπεδο με την Καμπάλα και την κάθε Καμπάλα με χαλαρή νοοτροπία του «έλα μωρέ, τους "έχω", και να φάω ένα γκολ, θα το "γυρίσω" μετά». Γιατί μετά (τις περισσότερες φορές) τρέχει και δεν φτάνει Για όλα τα παραπάνω η κύρια ευθύνη έχει το ονοματεπώνυμο «Γιάννης Αναστασίου». Επειδή σε ελάχιστες περιπτώσεις επί των ημερών του έτριξε δόντια και επιχείρησε να βάλει ο ίδιος τις διαχωριστικές γραμμές. Γιατί απέφευγε να παίρνει τον ρόλο του «κακού» και γιατί μετά από δύο χρόνια και κάτι από τα χείλη του ακούστηκαν -μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού- οι λέξεις «ΕΥΘΥΝΟΜΑΙ ΕΓΩ». Διότι στο κάτω κάτω της γραφής, κόουτς, αυτή η ομάδα είναι η «δική» σου ομάδα, απ' την κορυφή ως τα νύχια
ΟΙ ΠΑΙΚΤΕΣ
Η «ασυλία» και η χαλάρωση
Απ' όλο αυτό βεβαίως δεν είναι άμοιροι ευθυνών και οι ποδοσφαιριστές, πολλοί εκ των οποίων καλόμαθαν στην απόλυτη ασυλία που υπήρξε με αποτέλεσμα να χαλαρώσουν (αντί να βελτιωθούν) η νοοτροπία και ο επαγγελματισμός τους. Είναι ανεπίτρεπτο και απαράδεκτο την επομένη του αποκλεισμού από την Μπριζ να μιλάει στο ποδοσφαιρικό τμήμα ο τεχνικός διευθυντής (Λεωνίδας Βόκολος) προσπαθώντας να συσπειρώσει την ομάδα με ατάκες όπως «είμαστε όλοι σε μια πολύ δύσκολη κατάσταση, όμως μόνο ενωμένοι και με σωστή στάση θα το ξεπεράσουμε» και δύο 24ωρα αργότερα, στο ρεπό που έδωσε στην ομάδα ο Αναστασίου: Ο Στιλ να φεύγει στην Αγγλία (όχι εδώ δίπλα) δίχως να ενημερώνει ή να ζητάει άδεια από κανέναν. Οι Δώνης, Κουτρουμπής να φεύγουν μονοήμερη στη Σάμο, να ανεβάζουν φωτογραφίες με τα ποτήρια δίπλα και ο δεύτερος να ανταλλάσσει ύβρεις με οπαδούς που του την έλεγαν.
Ο «Τριάντα» να ξενυχτάει μέχρι πρωίας σε κλαμπ στον Κάλαμο λίγα 24ωρα πριν απ' τη ρεβάνς με την Μπριζ, προκαλώντας την έκρηξη του προπονητή του μπροστά σε όλη την ομάδα, όταν ο τελευταίος το έμαθε με μικρή καθυστέρηση (και κάποιοι παίκτες την ίδια ώρα να ψάχνουν πώς «έσπασε» το θέμα στα μίντια). Ο ακριβοπληρωμένος Σάντσεθ, που έχει κάνει την εγκληματική βλακεία της χρονιάς, με την ηλίθια αποβολή του στο πρώτο ματς με την Μπριζ, να πηγαίνει στην παραλία και να τραβάει selfie την ώρα που κάνει κανόε καγιάκ (!) σαν να είναι όλα καλά και στο Instagram να τον κράζει (ξανά) ο κόσμος. Δικαίωμά του τού Ισπανού να πάει όπου θέλει και να κάνει ό,τι θέλει στο ρεπό του, αλλά θα έπρεπε κάποιος να του δώσει να καταλάβει πως όταν «βράζει» το σύμπαν, καλό θα ήταν να μη δίνει δικαιώματα.
Οπως επίσης είναι τουλάχιστον κουτοπόνηρο αμέσως μετά το φιλικό με τη Σοσιεδάδ να βάζει ο Στιλ χέρι στον προπονητή του λέγοντας πως «χάσαμε με 3-0, αλλά είμαι χαρούμενος που όσο έπαιξα κράτησα το 0-0» και πως «α, εγώ ήμουν πανέτοιμος για να παίξω από το φιλικό με την Ουντινέζε», διότι αυτό δείχνει άνθρωπο που κοιτάει την πάρτη του κι έχει μάθει ήδη πώς να «κάνει παιχνίδι» με τα ΜΜΕ. Οπως επίσης δεν επιτρέπεται οι Μπεργκ και Ταυλαρίδης να βάζουν «χέρι» σε όλους και παράλληλα στο κάθε λάθος μέσα στο γήπεδο ο ένας παίκτης να ρίχνει την ευθύνη στον άλλον, αντί να κοιτάζουν πώς θα το ξεπεράσουν ΟΛΟΙ μαζί.
Τα συγκεκριμένα παραδείγματα δεν έχουν να κάνουν με «στοχοποιήσεις» κι ούτε βεβαίως ΜΟΝΟ οι παραπάνω «φταίνε» για όλα όσα έγιναν. Θα ήταν τουλάχιστον χαζό να ισχυριστεί κανείς κάτι τέτοιο, διότι σχεδόν όλοι στο ποδοσφαιρικό τμήμα έχουν από ένα αντίστοιχο «αντιπαράδειγμα». Ομως όλα μαζί καταδεικνύουν το συνολικό έλλειμμα νοοτροπίας, που δεν μπορεί να κρυφτεί κάτω από το χαλάκι.
ΔΙΟΙΚΗΣΗ
Κάποιος να αναλάβει το μαστίγιο
Σε αυτό το έλλειμμα νοοτροπίας έχει βεβαίως τεράστια ευθύνη και η διοίκηση του Παναθηναϊκού. Γιατί μετά την αποχώρηση του Νίκου Νταμπίζα ουδείς επιχείρησε να κρατήσει το μαστίγιο στα αποδυτήρια, με αποτέλεσμα η «χαλάρωση» -και τα συνεπακόλουθά της- να πολλαπλασιάζεται καθημερινά. Σίγουρα κι επί Νταμπίζα υπήρχαν μικροπαραπτώματα και λανθασμένες συμπεριφορές, αλλά τελείωναν εν τη γενέσει τους. Στο ξεκίνημα της πρώτης σεζόν (2013-14), μετά από ένα ματς στη Λεωφόρο όπου οι Πράνιτς, Νάνο και Αμπεΐντ είχαν καθίσει τρία λεπτά πάνω απ' την μπάλα για το ποιος θα το πρωτοχτυπήσει, ο τότε τεχνικός διευθυντής του Παναθηναϊκού είχε καλέσει την επομένη και τους τρεις στο γραφείο του και μοίρασε από 1.000 ευρώ πρόστιμο στον καθένα, με την υποσημείωση πως «όποιος το επαναλάβει, θα πάρει πόδι». Κι αυτά δεν επισημαίνονται ως «αγιογραφία» του Νταμπίζα, ο οποίος χώρισε για πολλούς και διάφορους λόγους τον δρόμο του με τον Παναθηναϊκό και πλέον αποτελεί παρελθόν. Αλλά δείχνουν πως αυτήν τη στιγμή λείπει το πρόσωπο που θα παίξει τον ρόλο του «κακού» στα αποδυτήρια.
Ο Γιάννης Αλαφούζος ελέω μενταλιτέ και φιλοσοφίας δεν θέλει και δεν μπορεί να κάνει τον «μπαμπούλα». Ο Γιάννης Αναστασίου έχει επιλέξει μια διαφορετική προσέγγιση και πλέον το μπαλάκι πέφτει στους Τάκη Φύσσα και Λεωνίδα Βόκολο, οι οποίοι έως τώρα ήταν απόλυτα σωστοί στη στάση τους απ' τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο παίκτη της ομάδας. Αλλά πλέον ήρθε η ώρα να πάρουν και το μαστίγιο για να μπουν κάποια πράγματα στη θέση τους. Η δε χθεσινή ομιλία «φωτιά» του Φύσσα προς παίκτες και προπονητή στα αποδυτήρια ήταν ένα πρώτο δείγμα γραφής πως από τούδε και στο εξής τα λουριά θα σφίξουν για όλους
Ενα «τριφύλλι» γεμάτο πληγές
Οι «πληγές» που άνοιξαν στο «τριφύλλι» μετά την Μπριζ πολλαπλασιάστηκαν κι έγιναν ακόμη πιο βαθιές μετά το απίστευτο κάζο απ' την Καμπάλα. Στο οικονομικό, στην ψυχολογία, στη βαθμολογία, στο πρεστίζ, στις σχέσεις ομάδας-κόσμου και έφεραν τον Παναθηναϊκό απ' το ξεκίνημα κιόλας της σεζόν με την πλάτη στον τοίχο. Η δε διαχείριση από τούδε και στο εξής θα είναι το μεγαλύτερο «στοίχημα», προκειμένου το όλο οικοδόμημα να σταθεί στα πόδια του και να μπορέσει να βρει τον τρόπο για να διεκδικήσει τους εγχώριους στόχους του.
1. Οικονομικό κλακάζ
Η μεγάλη αύξηση των μπόνους απ' την UEFA (50% στο Champions League και περίπου 30% στο Europa League) ήταν ένας απ' τους κύριους λόγους που ο Γιάννης Αλαφούζος αποφάσισε να πάρει το ρίσκο το εφετινό καλοκαίρι, διπλασιάζοντας σχεδόν το μπάτζετ της ομάδας (από τα 6,9 εκατ., λίγο πιο πάνω απ' τα 12 εκατ.), με την απόκτηση του Εσιέν, του Σάντσεθ και του Αμπεΐντ. Ως εκ τούτου η συνολική ζημιά που υπέστη ο Παναθηναϊκός με τον διπλό αποκλεισμό του απ' τα Κύπελλα Ευρώπης ήταν τεράστια, καθώς ξεπερνάει μίνιμουμ τα 7,2 εκατ. ευρώ. Ειδικά τα 4,2 εκατ. ευρώ των ομίλων του Europa League ήταν προϋπολογισμένα κι ως εκ τούτου πλέον θα πρέπει να καλυφθούν από αλλού. Ο ίδιος ο Αλαφούζος ήταν πολύ ψύχραιμος (και) γι' αυτό το θέμα χθες, τονίζοντας στους συνεργάτες του πως «έχουμε περάσει και χειρότερα και θα τα καταφέρουμε και τώρα». Το πιο πιθανό είναι πως το μεγαλύτερο μέρος (αν όχι όλα) θα καλυφθεί σταδιακά από τον ίδιο μέσα στη χρονιά. Αλλά απ' την άλλη είναι δεδομένο πως προμηνύεται μια δύσκολη και «πιεσμένη» σεζόν ως προς το οικονομικό και δεν αποκλείεται για πρώτη φορά να υπάρξουν καθυστερήσεις στις πληρωμές...
2. Μηδενική ανοχή απ' την κερκίδα
Ο κόσμος στήριξε τους «πράσινους» μ' όλες του τις δυνάμεις σ' αυτήν τη δύσκολη διετία. Ακόμη και μετά από «σκληρές» ήττες ήταν κοντά στην ομάδα και χειροκρότησε τους παίκτες, φέτος έκανε ρεκόρ διαρκείας στη Λεωφόρο (πάνω από 8.300 κάρτες) αλλά πλέον η υπομονή του εξαντλήθηκε. Και το φινάλε του αγώνα με την Καμπάλα έδειξε πως η ανοχή προς όλους θα είναι μηδενική. Πρώτα για τον Γιάννη Αναστασίου, ο οποίος θα πρέπει να διαχειριστεί και την αντίδραση της κερκίδας στα αμέσως επόμενα εντός έδρας ματς του Παναθηναϊκού, για να «γυρίσει» το χαρτί Δύσκολες καταστάσεις και πίεση που δεν είχε συναντήσει τα δύο τελευταία χρόνια η ομάδα. Και στη μέση μια σχέση που για να ξανακολλήσει ή έστω για να ξαναβρεί την ηρεμία της χρειάζεται νίκες και μόνο νίκες. Και χρόνο...
3. «Βουτιά» στην UEFA
Το 2006 ο Παναθηναϊκός ξεκινούσε την ευρωπαϊκή του σεζόν απ' το Νο 19 στο UEFA Club Ranking, όντας πανίσχυρος στις ευρω-κληρώσεις του και με ένα όνομα που προκαλούσε σεβασμό παντού. Εννέα χρόνια μετά και ειδικά μετά την απίστευτη κατάρρευση της τελευταίας τραγικής πενταετίας, οι «πράσινοι» έχουν κατρακυλήσει ήδη στο Νο 113 (14.340 βαθμοί), θα δουν τον Αστέρα Τρίπολης να τους ξεπερνά στο τέλος της εφετινής σεζόν (!) και βάσει των κάκιστων συντελεστών των προηγούμενων ετών, στις αρχές της επόμενης χρονιάς το «τριφύλλι» μπορεί να είναι κοντά στο Νο 140, κάνοντας απίστευτα δύσκολη τη ζωή του στις επόμενες κληρώσεις. Το χειρότερο όλων, εντούτοις, είναι πως οι συνεχόμενες «σφαλιάρες» στα ευρωπαϊκά Κύπελλα έχουν πλέον αλλοιώσει το DNA του συλλόγου, που τα τελευταία χρόνια έχει δει κάθε πικραμένο να γελάει εις βάρος του. Ζημιώνοντας το πρεστίζ του συλλόγου και σκορπίζοντας θλίψη στον κόσμο του που αλλιώς είχε γνωρίσει τον Panathinaikos...
