Αλλά αυτή είναι η μία πλευρά της αναξιοπρέπειας που έκαναν χθες οι λιμανίσιοι. Η άλλη εκθέτει ανεπανόρθωτα τους ίδιους τους γαύρους. Για την ακρίβεια, τους κάνει ρόμπες στα μάτια των όσων νοημόνων φιλάθλων τους. Όταν από τη στιγμή που ο Μάντζαρης έφυγε από τα γραφεία, μέχρι χθες που βγάλανε στη φόρα τα ποσά που έδινε ο γαύρος και αυτά που ήθελε ο παίκτης, οι υπάλληλοι έλεγαν «είμαστε κοντά, θα τα βρούμε κ.λπ.», τότε, αν δεν έχουν χάσει την αίσθηση του μέτρου, απλά πούλαγαν παραμύθι στον κόσμο εν γνώσει τους. Ό,τι κάνουν πάντα δηλαδή. Γιατί, αν τα 750.000 ευρώ διαφορά είναι… κοντά, τότε δεν ξέρω πραγματικά τι σημαίνει «κοντά» και τι «μακριά».
Ανεξάρτητα με το τι θα γίνει τελικά, ο Μάντζαρης για ένα πράγμα πρέπει να νιώθει δικαιωμένος. Ότι, πολύ πριν η κακή η μοίρα τον οδηγήσει στους λιμανίσιους, η απόφασή του ήταν η σωστή. Παναθηναϊκός ήταν το παλικάρι. Ήταν είπα. Είναι…
Πρασινοφρουρός
