Αναλυτικά τα όσα είπε:
-Yπέγραψες στον Παναθηναϊκό και λίγο αργότερα κλήθηκες στην Εθνική Ομάδα για πρώτη φορά. Την ίδια ημέρα είχε και κλήρωση του ΤΖΟΚΕΡ, αλλά τουλάχιστον γνωρίζουμε πως δεν το έπιασες εσύ, αφού είχε ΤΖΑΚ-ΠΟΤ...
Είχε απ' όλα η ημέρα, ναι.
-Ήταν η καλύτερη ημέρα της καριέρας σου μέχρι την επόμενη;
Μέχρι την επόμενη, καλά το 'πες, ναι. Έτσι είναι, πιστεύω.
-Έφυγες απ' τον Πανιώνιο και πήγες στον Παναθηναϊκό. Οι ομαδικοί στόχοι γνωρίζουμε ποιοι είναι. Οι προσωπικοί;
Οι προσωπικοί στόχοι για εμένα είναι να βελτιώνομαι κάθε ημέρα. Πιστεύω είναι το πιο βασικό πράγμα στην καριέρα κάθε αθλητή. Από ημέρα σε ημέρα να γίνεται καλύτερος, κι ως άνθρωπος, κι ως αθλητής, να μαθαίνει πράγματα, να παίρνει εμπειρίες, να ωριμάζει. Αυτοί είναι, πιστεύω, οι προσωπικοί μου στόχοι.
-Ο Πανιώνιος τερμάτισε στην 3η θέση για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. Πώς είναι να ηγείσαι μίας ομάδος;
Δεν είναι εύκολο, αλλά, εντάξει, συνηθίζεις. Απ' την αρχή της χρονιάς, όταν θέτει η ομάδα τους στόχους της, θέτεις κι εσύ τους δικούς σου, τους προσωπικούς. Από μήνα σε μήνα, όσο περνάει ο καιρός, προσπαθείς να καταφέρεις τους στόχους σου κι από εκεί και πέρα το να είσαι ηγέτης μίας ομάδος είναι κάτι πολύ ωραίο και παίρνεις τα πάντα πάνω σου.
-Τη μεταβίβαση απ' τον Πανιώνιο στον Παναθηναϊκό την έχεις σκεφτεί καθόλου; Τουλάχιστον από αγωνιστικής απόψεως...
Ναι, αμέ. Κι αγωνιστικά, κι εξωαγωνιστικά την έχω σκεφτεί.
-Θα είναι εύκολη, δύσκολη;
Εύκολη. Για εμένα εύκολη θα είναι, αρκεί να κάνω αυτά που έχω σκεφτεί κι εγώ. Είναι πολλά πράγματα που έχω σκεφτεί μέσα μου.
-Συνήθως οι αντίπαλοι παίκτες που χειροκροτούνται είναι όλοι όσοι έχουν προσφέρει. Εσύ, πριν μετεγγραφείς στον Παναθηναϊκό, βίωσες αυτό το συναίσθημα. Πώς αισθάνθηκες με τη φανέλα του Πανιωνίου;
Είναι κάτι πολύ ωραίο, κατ' αρχήν. Αλλά από εκεί και πέρα δε σταματάω εκεί. Οπότε, ας ελπίσω να με χειροκροτούν κι ως παίκτη του Παναθηναϊκού.
-Έπειτα εκείνη την αναμέτρηση στο Ο.Α.Κ.Α. ο Πανιώνιος συνέχισε ξανά μέχρι την 3η θέση της Α1. Είναι το ταβάνι για οποιαδήποτε ομάδα, πλην Παναθηναϊκού κι Ολυμπιακού, οι οποίοι βρίσκονται σε άλλο επίπεδο;
Καλώς ή κακώς είναι ένα άτυπο Πρωτάθλημα για εμάς το ότι κατακτήσαμε την 3η θέση. Από εκεί και πέρα ταβάνι δε γνωρίζω αν υπάρχει για τον Πανιώνιο. Το ταβάνι το θέτει το ίδιο το σωματείο. Καλώς ή κακώς υπάρχουν δύο μεγάλες ομάδες στην Ελλάδα. Πλέον είμαι μέρος μίας εκ των δύο. Μάλλον η 3η θέση είναι το ταβάνι, ναι.
-Πέρυσι ο Παναθηναϊκός άρχισε δύσκολα τη χρονιά. Τότε θα ήταν πιο εύκολο ή πιο δύσκολο να υπογράψεις; Θα το τολμούσες σε μία μεταβατική περίοδο ή ποτέ δε λες «όχι» στον Παναθηναϊκό;
Πέρυσι είναι που θα έλεγα πιο σίγουρα το «ναι», γιατί η στηρίζεται η ομάδα πάνω σ' αυτούς που λένε «ναι» και παίρνουν πρωτοβουλία κινήσεων για να έρθουν σε μία τέτοια ομάδα. Πιστεύω πολύ στον εαυτό μου. Δε θα έλεγα «όχι». Ήταν μία μεταβατική σεζόν, η οποία άρχισε από πέρυσι τον Σεπτέμβρη και θα ήταν για εμένα μία παραπάνω πρόκληση. Τώρα είναι λίγο πιο εύκολα τα πράγματα για πολλούς και ποτέ δε θα έλεγα «όχι». Είναι μία κίνηση δική μου, την οποία θεωρώ δεδομένη.
-Επί χρόνια οι δύο «αιώνιοι» στηρίζονται ως επί το πλείστον σε Έλληνες παίκτες, τους οποίους αποκτούν απ' τις υπόλοιπες ομάδες. Είναι λίγο παράξενη η διαδρομή, δεδομένου ότι, από πλευράς εξέλιξης, έπειτα τον Πανιώνιο το επόμενο βήμα ήταν Παναθηναϊκός ή Ολυμπιακός;
Από πλευράς εξέλιξης μιλάμε για το μεγαλύτερο επίπεδο. Ας μη κρυβόμαστε. Αυτές οι δύο ομάδες έχουν 9 ευρωπαϊκά, 6 ο Παναθηναϊκός και 3 ο Ολυμπιακός. Είναι το υψηλότερο σημείο σε όλη την Ευρώπη. Είναι επιθυμία κάθε αθλητή, πιστεύω, να φτάσει σ' αυτό το επίπεδο.
-Το εξωτερικό ως εμπειρία δε σε απασχόλησε ποτέ;
Όχι, η επιλογή μου είναι αυτή και τη στηρίζω 100%. Δηλαδή είναι κάτι που το έχω σκεφτεί καλά και κάτι που θα συνεχίσω να στηρίζω καθόλη την καριέρα μου.
-Πιο παλιά σε έχουμε δει και με το #16 στον Πανιώνιο, προφανώς επειδή το #12 ήταν πιασμένο. Έκτοτε πώς έκατσε κι έμεινες το #12; Σημαίνει κάτι;
Απλώς είναι ένας αριθμός που για πολλούς και διάφορους λόγους μού κάνει το «κλικ» κι ήθελα να ταυτιστώ μ' αυτό στον Πανιώνιο. Ήταν επιλογή μου. Είναι το αγαπημένο μου νούμερο, ας πούμε. Έχω γεννηθεί 12:25, το #25 δε μπορούσα να το πάρω, το #12 μπορούσα να το πάρω.
-Αν ο Κώστας Τσαρτσαρής συνέχιζε, δε θα υπήρχε η δυνατότητα να το πάρεις στον Παναθηναϊκό...
Δεν πειράζει.
-Οπότε τώρα στο άφησε. Βαριά κληρονομιά το #12;
Θα τον ρωτήσω. Αλλά εννοείται είναι βαριά. Μη λέμε βλακείες. Είναι μία «σημαία» του Παναθηναϊκού για εμένα. Είναι μεγάλος παίκτης, μεγάλη προσωπικότητα, μεγάλος αθλητής. Δηλαδή, άμα αποφασίσω κι εγώ κι ο ίδιος να πάρω το #12 στον Παναθηναϊκό και μου δοθεί η ευκαιρία θα είναι κάτι πολύ μεγάλο για εμένα.
-Βλέποντας το «αντίο» του και υπογράφοντας στην ομάδα λίγες ημέρες αργότερα, σε βάθος χρόνου «ζηλεύεις» μία τέτοια στιγμή, φαντάζεσαι κάτι ανάλογο για τον εαυτό σου, έστω κι αν είναι πολύ νωρίς ακόμα;
Κι εγώ όταν είδα τον τελευταίο αγώνα του Τσαρτσαρή κι έτσι όπως το παρουσίασαν, με το video κι όλα αυτά, μπορώ να πω ότι συγκινήθηκα κι εγώ ως αθλητής. Είναι κάτι πολύ ωραίο να λήγει η καριέρα κάποιου αθλητή τόσο ψηλά. Δεν ξέρω αν άλλος στη θέση του θα τελείωνε εδώ την καριέρα του. Δε ζηλεύω αρνητικά, ζηλεύω θετικά, γιατί είναι μία στιγμή που πιστεύω όλοι όσοι ασχολούνται με ένα άθλημα, ειδικά με ένα ομαδικό άθλημα, θα ήθελαν να ζήσουν. Ένα μεγάλο «μπράβο». Είναι πρότυπό μου.
-Υπάρχει συνέντευξη που να μη σε έχουν ρωτήσει για τον πατέρα σου;
Δεν υπάρχει, όχι.
-Στο Facebook έχεις μπει καθόλου αυτές τις ημέρες;
Ναι, αμέ.
-Διαβάζεις όλα τα σχόλια;
Ναι, όλα.
-Πώς τα δέχεσαι;
Θετικά.
-Δε σε αγγίζουν;
-Όχι, όχι.
-Οι ομάδες κάνουν μετεγγραφές παικτών. Πιστεύεις ότι ως αθλητισμός χρειαζόμαστε και μετεγγραφή... παιδείας;
Δεν είμαι σε θέση να κρίνω τι λένε και τι γράφουν οι πολλοί. Η θέση μου είναι να αγωνίζομαι, να παίζω μπάσκετ και να εκπροσωπώ την ομάδα στην οποία είμαι. Αν καλώς ή κακώς κάποιοι θέλουν να πουν τη γνώμη τους τόσο ελεύθερα, ας την πουν. Τέλος πάντων, δεν έχω κάτι να πω γι' αυτό το θέμα. Δε με αγγίζει καθόλου.
-Εγώ ρωτάω επειδή πρέπει να ρωτήσω. Εσύ χρειάζεται να απαντήσεις; Ή καλύτερα να απαντάς στο παρκέ;
Όχι, όχι, όχι, δεν υπάρχει λόγος να απαντήσω. Γιατί να το κάνω όλο αυτό; Κερδίζω κάτι μ' αυτό; Νομίζω ότι όποια συζήτηση κι αν αποφάσιζα να ανοίξω, πιστεύω θα έβρισκα ένα αδιέξοδο, γιατί η γνώμη ενός, στο Facebook για παράδειγμα, πάντα θα έχει συνέχεια. Οπότε γιατί να αρχίσω κάτι που ποτέ δεν τελειώνει;
