Την Δευτέρα, ο «Ζοτς» συμπλήρωσε 20 χρόνια από όταν πρωτοκάθισε στον πάγκο μιας ομάδας ως προπονητής, ξεκινώντας μια πορεία που μάλλον ούτε ο ίδιος φανταζόταν. Μια μυθική «διαδρομή» για την ακρίβεια γιατί μόνο έτσι μπορεί να χαρακτηριστεί η δουλειά αυτού του εξαιρετικού προπονητή και ανθρώπου.
Είναι μοναδικός στο είδος και αυτά που έχει πετύχει πολύ δύσκολα θα βρεθεί άλλος συνάδελφός του για να τα πετύχει. Μπορεί σαν παίκτης να μην… μάγεψε και να ήταν απλά… καλός αλλά σαν προπονητής υπήρξε μέγιστος.
Βεβαίως, η απίστευτη πορεία του συνεχίζεται ακάθεκτη, όμως νιώθω ότι πολλοί άνθρωποι πρέπει να του πούμε ένα τεράστιο ευχαριστώ. Είτε πρόκειται για παίκτες, προπονητές, δημοσιογράφους ή απλούς φιλάθλους του μπάσκετ, όλοι πρέπει να τον ευχαριστήσουμε θερμά για αυτά τα 20 χρόνια και να αναμένουμε και τα επόμενα.
Στόχος μου, σε καμία περίπτωση δεν είναι να αγιοποιήσω τον Σέρβο κόουτς αλλά είναι γεγονός πως αν δεν ήταν αυτός τότε το ελληνικό αλλά και το ευρωπαϊκό μπάσκετ θα ήταν φτωχότερο. Δεν θα ήταν υπερβολή δε, αν λέγαμε ότι αν δεν ήταν ο Ομπράνοβιτς τότε το ελληνικό μπάσκετ θα ήταν σε πολύ χειρότερη θέση. Και αυτό όχι μόνο για τους ευρωπαϊκούς τίτλους στην Ελλάδα αλλά κυρίως γιατί στα 11 από τα 20 χρόνια της προπονητικής του καριέρας, στα οποία βρίσκεται στον Παναθηναϊκό, κατάφερε να «ανεβάσει» πολλά επίπεδα το ελληνικό μπάσκετ για πολλούς λόγους.
Έφερε στη χώρα μας, παίκτες μεγάλης αξίας, αξιοποίησε και έκανε να «λάμψουν» παίκτες όπως ο υπέροχος και μοναδικός Δημήτρης Διαμαντίδης, «ανάγκασε» τους Έλληνες συναδέλφους του να γίνουν καλύτεροι και επίσης έφερε τον κόσμο στα γήπεδα. Αυτοί είναι μερικοί από τους λόγους που τον κάνουν τόσο ξεχωριστό και που πρέπει όλοι μας να του πούμε ένα τεράστιο ευχαριστώ γιατί είμαστε πολύ τυχεροί που τα περισσότερα από αυτά τα 20 χρόνια της προπονητικής του καριέρας τα αξιοποίησε στην Ελλάδα και μάλιστα με τον καλύτερο τρόπο.
Σε ευχαριστούμε πολύ κόουτς ! Να’σαι καλά και για τα επόμενα 20…
Μίρκα Μπούρα
