Ο Μπατίστ απών.... Ο Περπέρογλου στα πιτς με άγνωστο χρόνο επιστροφής... Ο Διαμαντίδης ...παρκαρισμένος πια και ο Καλάθης με ...μαυρισμένο μάτι. Ε, αυτή δεν είναι ομάδα, είναι νοσοκομείο και φαίνεται ότι αυτή η κατάρα (στην οποία τόσες φορές έχω αναφερθεί, ακούραστα) δε λέει να πάψει να έχει στο κατώπι τον Παναθηναϊκό.
Είναι αυτονόητο λοιπόν, ότι η ευχή “υγεία” έχει εξαιρετική σημασία για τους πράσινους, που δε λένε ν'αγιάσουν.
Η ήττα από την Εφές στο Αμπντί Ιπεκτσί δεν ήταν σημαντική, αν αναλογιστούμε επιπλέον ότι στο τελευταίο δεκάλεπτο ο Δημήτρης Διαμαντίδης ήταν απών... Ηταν πολύ σημαντικός ο αγώνας όμως... Εδωσε στον Ομπράντοβιτς την ευκαιρία να δει τους παίκτες του απέναντι σε έναν εξαιρετικό αντίπαλο και να δοκιμάσει την ομάδα του σε ένα ματς που επί 35 λεπτά ήταν κλειστό.
Συμπεράσματα δε βγαίνουν ακόμα... Επειδή είναι νωρίς κι επειδή οι προϋποθέσεις είναι τέτοιες λόγω απουσιών, που δεν ευνοούν συμπεράσματα.
Θα σταθώ όμως, στην εικόνα που παράγουν δύο παίκτες, από τους οποίους ο Παναθηναϊκός φέτος θα έχει απαιτήσει. Τον Λόγκαν και τον Σμιθ, τα παιδιά που ήρθαν να αντικαταστήσουν τους πρωταθλητές Ευρώπης, Νίκολας και Φώτση αντίστοιχα.
Δεν παρεκκλίνω ούτε πόντο από το post που είχα γράψει προ καιρού, όταν η λίστα των φόργουορντ περιελάμβανε δύο ονόματα: Τον Μόρις και τον Σμιθ! Είχα αναφέρει τότε ο πρώην φόργουορντ του Πανελληνίου είναι καλύτερη επιλογή από τον πιτσιρικά του ντραφτ. Επιμένω!
Θα πρέπει όμως να αποδειχτεί και στο παρκέ τούτο. Μέχρι στιγμής, ο Σμιθ, σε μία ομάδα που είναι αμοντάριστη ακόμα, χωρίς χημεία και με πολύ μεγάλη διαδρομή να διανύσει ακόμα μέχρι να θεωρηθεί έτοιμη, δεν έχει καταφέρει να έρθει στο επίπεδο που θα ήθελε ακόμα και ο ίδιος. Πολλές φορές στη διάρκεια του ματς μοιάζει να είναι μπερδεμένος, αλλά αυτό είναι λογικό, διότι ο Ομπράντοβιτς δεν είναι σαν κανέναν άλλον από τους προπονητές που είχε στην καριέρα του. Πρέπει όμως και ο ίδιος να προσπαθήσει περισσότερο, να κατανοήσει όσο γίνεται πιο γρήγορα τις αρχές και τις απαιτήσεις του Ομπράντοβιτς... Ο Σμιθ υστερεί πάρα πολύ αμυντικά, στα ριμπάουντ και στην περιφερειακή απειλή σε σχέση με τον Φώτση, έχει κάτι όμως, που ο Μπάτμαν δεν το ξεδίπλωσε ποτέ. Το παιχνίδι με τη μπάλα στο παρκέ. Ο Αμερικάνος έχει την ικανότητα να ντριμπλάρει και να περάσει τον παίκτη του, αν αυτός πλησιάσει κι αυτό είναι τεράστιο όπλο για κάθε ομάδα όταν το 4άρι μπορεί να το εκτελέσει. Από την άλλη μεριά, θα πρέπει να μάθει ο παίκτης, πότε πρέπει να ξεκινά τέτοιες προσπάθειες, πότε να εκτελεί για τρεις και το κυριότερο να κινείται μακριά από την μπάλα ακριβώς με τον τρόπο που του έχει ζητήσει ο κόουτς. Το ευχάριστο είναι ότι οι πληροφορίες αναφέρουν πως ο Αμερικάνος “στρίβει” κι αργά ή γρήγορα θα αντιληφθεί το ρόλο του. Θα πρέπει να το κάνει όμως! Και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο!
Από την άλλη πλευρά, ο Λόγκαν μετά τα φιλικά που τον έχουμε παρακολουθήσει, μου δίνει την αίσθηση ότι είναι ένας εξαιρετικός spot shoter, με διάθεση, αλλά κι ένας παίκτης που μπορεί να αγωνιστεί μόνο ως εκτελεστής. Ελάχιστα ως δημιουργός. Κι σε κάποιες φάσεις δημιουργήσει, θα εκμεταλλευτεί τους χώρους για να εκτελέσει ο ίδιος. Οχι γιατί δεν θέλει να πασάρει, αλλά γιατί προφανώς μέχρι τώρα δεν το είχε στο μυαλό του, άρα δεν το έχει εξασκήσει. Ο Λόγκαν θα είναι βαρόμετρο για τον φετινό Παναθηναϊκό. Παίζοντας όμως, σε θέση “2”, πρέπει να μάθει να δημιουργεί για τον συμπαίκτη του. Να βλέπει τον ανοιχτό παίκτη και να του πασάρει. Δεν αρκεί να προσπαθεί! Πρέπει η μπάλα να φτάνει σε αυτόν. Επίσης δεν είναι τόσο εκρηκτικός όσο ο Νίκολας, ούτε τόσο καλός σουτέρ μετά από ντρίμπλα (δεν το έχει δείξει ακόμα τουλάχιστον). Στην άμυνα χρειάζεται τεράστια βελτίωση για να μπει στο πνεύμα της ομάδας...
Εν κατακλείδι... Και οι δύο παίκτες πρέπει να αντιληφθούν ότι έχουν στα χέρια τους μία χρυσή ευκαιρία, αναγνωρίζοντας ότι η φιλοσοφία του Παναθηναϊκού είναι τελείως διαφορετική από όσες είχαν γνωρίσει μέχρι τώρα. Οφείλουν να προσπαθήσουν πάρα πολύ!
Σε ομαδικό επίπεδο, είναι λίγα τα πράγματα που έχουμε να πούμε.. Η άμυνα για ακόμα μία φορά ήταν κακή, αλλά είναι βέβαιο, ότι θα βελτιώνεται όσο περνούν οι ημέρες. Αρκεί όμως να επιστρέψουν και τα υπόλοιπα παιδιά, οι τραυματίες για να δουλέψει κάποια στιγμή ο Παναθηναίκός ως ομάδα...
Κι επειδή μιλάμε για άμυνα, να αναφέρουμε κάτι τελευταίο... Για να λειτουργήσει το καλύτερο αμυντικό ομαδικό πλάνο, για να έχει αποτέλεσμα η πιο καλή αμυντική σκέψη που μπορεί να έχει ένας προπονητής υπάρχει ένα στοιχείο που απαιτείται: Ο εγωισμός!
Η άμυνα είναι ομαδική, ακριβώς διότι όλοι είναι διατεθειμένοι και αποφασισμένοι να καλύψουν την αδυναμία του συμπαίκτη τους.
Αδυναμία δικαιολογείται. Οχι όμως κατά κράτος ήττα. Με λίγα λόγια, αν δεν υπάρχει τεράστια προσπάθεια από κάθε παίκτη να κερδίσει το ένας εναντίον ενός, καμία ομαδική άμυνα δε μπορεί να λειτουργήσει... Οσο καλή κι αν είναι.
Απέναντι στην Εφές, οι παίκτες του Παναθηναϊκού έχασαν πολλές προσωπικές μάχες. Επέστρεψαν στους αντιπάλους τους να τους κερδίσουν στο ένας εναντίον ενός και μάλιστα με πολύ εύκολο τρόπο. Αυτό δε χρειάζονται ούτε πολλά φιλικά, ούτε πολλή προπόνηση για να το εμπεδώσεις. Η το έχεις ή δεν το έχεις. Κι αν σημειώνω κάτι αρνητικό στον Παναθηναϊκό μέχρι τώρα είναι ότι χάνει εύκολα προσωπικές μάχες. Για τις οποίες δε φταίει, ούτε ο προπονητής, ούτε το πλάνο. Φταίνει ο εγωισμός που έχει κάθε παίκτης μέσα του. Ολοι διαθέτουν εγωισμό πρωταθλητή Ευρώπης. Είναι κρίμα να βγάζουν κάτι άλλο στο παρκέ.
Είναι αυτονόητο λοιπόν, ότι η ευχή “υγεία” έχει εξαιρετική σημασία για τους πράσινους, που δε λένε ν'αγιάσουν.
Η ήττα από την Εφές στο Αμπντί Ιπεκτσί δεν ήταν σημαντική, αν αναλογιστούμε επιπλέον ότι στο τελευταίο δεκάλεπτο ο Δημήτρης Διαμαντίδης ήταν απών... Ηταν πολύ σημαντικός ο αγώνας όμως... Εδωσε στον Ομπράντοβιτς την ευκαιρία να δει τους παίκτες του απέναντι σε έναν εξαιρετικό αντίπαλο και να δοκιμάσει την ομάδα του σε ένα ματς που επί 35 λεπτά ήταν κλειστό.
Συμπεράσματα δε βγαίνουν ακόμα... Επειδή είναι νωρίς κι επειδή οι προϋποθέσεις είναι τέτοιες λόγω απουσιών, που δεν ευνοούν συμπεράσματα.
Θα σταθώ όμως, στην εικόνα που παράγουν δύο παίκτες, από τους οποίους ο Παναθηναϊκός φέτος θα έχει απαιτήσει. Τον Λόγκαν και τον Σμιθ, τα παιδιά που ήρθαν να αντικαταστήσουν τους πρωταθλητές Ευρώπης, Νίκολας και Φώτση αντίστοιχα.
Δεν παρεκκλίνω ούτε πόντο από το post που είχα γράψει προ καιρού, όταν η λίστα των φόργουορντ περιελάμβανε δύο ονόματα: Τον Μόρις και τον Σμιθ! Είχα αναφέρει τότε ο πρώην φόργουορντ του Πανελληνίου είναι καλύτερη επιλογή από τον πιτσιρικά του ντραφτ. Επιμένω!
Θα πρέπει όμως να αποδειχτεί και στο παρκέ τούτο. Μέχρι στιγμής, ο Σμιθ, σε μία ομάδα που είναι αμοντάριστη ακόμα, χωρίς χημεία και με πολύ μεγάλη διαδρομή να διανύσει ακόμα μέχρι να θεωρηθεί έτοιμη, δεν έχει καταφέρει να έρθει στο επίπεδο που θα ήθελε ακόμα και ο ίδιος. Πολλές φορές στη διάρκεια του ματς μοιάζει να είναι μπερδεμένος, αλλά αυτό είναι λογικό, διότι ο Ομπράντοβιτς δεν είναι σαν κανέναν άλλον από τους προπονητές που είχε στην καριέρα του. Πρέπει όμως και ο ίδιος να προσπαθήσει περισσότερο, να κατανοήσει όσο γίνεται πιο γρήγορα τις αρχές και τις απαιτήσεις του Ομπράντοβιτς... Ο Σμιθ υστερεί πάρα πολύ αμυντικά, στα ριμπάουντ και στην περιφερειακή απειλή σε σχέση με τον Φώτση, έχει κάτι όμως, που ο Μπάτμαν δεν το ξεδίπλωσε ποτέ. Το παιχνίδι με τη μπάλα στο παρκέ. Ο Αμερικάνος έχει την ικανότητα να ντριμπλάρει και να περάσει τον παίκτη του, αν αυτός πλησιάσει κι αυτό είναι τεράστιο όπλο για κάθε ομάδα όταν το 4άρι μπορεί να το εκτελέσει. Από την άλλη μεριά, θα πρέπει να μάθει ο παίκτης, πότε πρέπει να ξεκινά τέτοιες προσπάθειες, πότε να εκτελεί για τρεις και το κυριότερο να κινείται μακριά από την μπάλα ακριβώς με τον τρόπο που του έχει ζητήσει ο κόουτς. Το ευχάριστο είναι ότι οι πληροφορίες αναφέρουν πως ο Αμερικάνος “στρίβει” κι αργά ή γρήγορα θα αντιληφθεί το ρόλο του. Θα πρέπει να το κάνει όμως! Και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο!
Από την άλλη πλευρά, ο Λόγκαν μετά τα φιλικά που τον έχουμε παρακολουθήσει, μου δίνει την αίσθηση ότι είναι ένας εξαιρετικός spot shoter, με διάθεση, αλλά κι ένας παίκτης που μπορεί να αγωνιστεί μόνο ως εκτελεστής. Ελάχιστα ως δημιουργός. Κι σε κάποιες φάσεις δημιουργήσει, θα εκμεταλλευτεί τους χώρους για να εκτελέσει ο ίδιος. Οχι γιατί δεν θέλει να πασάρει, αλλά γιατί προφανώς μέχρι τώρα δεν το είχε στο μυαλό του, άρα δεν το έχει εξασκήσει. Ο Λόγκαν θα είναι βαρόμετρο για τον φετινό Παναθηναϊκό. Παίζοντας όμως, σε θέση “2”, πρέπει να μάθει να δημιουργεί για τον συμπαίκτη του. Να βλέπει τον ανοιχτό παίκτη και να του πασάρει. Δεν αρκεί να προσπαθεί! Πρέπει η μπάλα να φτάνει σε αυτόν. Επίσης δεν είναι τόσο εκρηκτικός όσο ο Νίκολας, ούτε τόσο καλός σουτέρ μετά από ντρίμπλα (δεν το έχει δείξει ακόμα τουλάχιστον). Στην άμυνα χρειάζεται τεράστια βελτίωση για να μπει στο πνεύμα της ομάδας...
Εν κατακλείδι... Και οι δύο παίκτες πρέπει να αντιληφθούν ότι έχουν στα χέρια τους μία χρυσή ευκαιρία, αναγνωρίζοντας ότι η φιλοσοφία του Παναθηναϊκού είναι τελείως διαφορετική από όσες είχαν γνωρίσει μέχρι τώρα. Οφείλουν να προσπαθήσουν πάρα πολύ!
Σε ομαδικό επίπεδο, είναι λίγα τα πράγματα που έχουμε να πούμε.. Η άμυνα για ακόμα μία φορά ήταν κακή, αλλά είναι βέβαιο, ότι θα βελτιώνεται όσο περνούν οι ημέρες. Αρκεί όμως να επιστρέψουν και τα υπόλοιπα παιδιά, οι τραυματίες για να δουλέψει κάποια στιγμή ο Παναθηναίκός ως ομάδα...
Κι επειδή μιλάμε για άμυνα, να αναφέρουμε κάτι τελευταίο... Για να λειτουργήσει το καλύτερο αμυντικό ομαδικό πλάνο, για να έχει αποτέλεσμα η πιο καλή αμυντική σκέψη που μπορεί να έχει ένας προπονητής υπάρχει ένα στοιχείο που απαιτείται: Ο εγωισμός!
Η άμυνα είναι ομαδική, ακριβώς διότι όλοι είναι διατεθειμένοι και αποφασισμένοι να καλύψουν την αδυναμία του συμπαίκτη τους.
Αδυναμία δικαιολογείται. Οχι όμως κατά κράτος ήττα. Με λίγα λόγια, αν δεν υπάρχει τεράστια προσπάθεια από κάθε παίκτη να κερδίσει το ένας εναντίον ενός, καμία ομαδική άμυνα δε μπορεί να λειτουργήσει... Οσο καλή κι αν είναι.
Απέναντι στην Εφές, οι παίκτες του Παναθηναϊκού έχασαν πολλές προσωπικές μάχες. Επέστρεψαν στους αντιπάλους τους να τους κερδίσουν στο ένας εναντίον ενός και μάλιστα με πολύ εύκολο τρόπο. Αυτό δε χρειάζονται ούτε πολλά φιλικά, ούτε πολλή προπόνηση για να το εμπεδώσεις. Η το έχεις ή δεν το έχεις. Κι αν σημειώνω κάτι αρνητικό στον Παναθηναϊκό μέχρι τώρα είναι ότι χάνει εύκολα προσωπικές μάχες. Για τις οποίες δε φταίει, ούτε ο προπονητής, ούτε το πλάνο. Φταίνει ο εγωισμός που έχει κάθε παίκτης μέσα του. Ολοι διαθέτουν εγωισμό πρωταθλητή Ευρώπης. Είναι κρίμα να βγάζουν κάτι άλλο στο παρκέ.
πηγη:leoforos
Αν σας αρέσει η δουλειά μας και θέλετε να συνεχίσουμε να είμαστε μαζί σας ακόμη πιο δυναμικά, κάντε κλικ σε μια διαφήμιση από κάτω!
