Πλάκα-πλάκα εκεί που λέγαμε στην αρχή της χρονιάς ότι το έμψυχο δυναμικό του Παναθηναϊκού έχει τρανταχτά κενά και η πλειοψηφία τουλάχιστον εξέφραζε την ανησυχία της για το αν θα αντέξει η ομάδα στον πρωταθλητισμό και το "μαραθώνιο", έχουμε φτάσει στο σημείο να λέμε πώς θα μπορέσουν να χωρέσουν στην 11άδα όσοι παίκτες λείπουν! Εάν ήμασταν προπονητές θα λέγαμε την "κλισέ" φράση "ευχάριστος πονοκέφαλος" και θα καθαρίζαμε.
Αλλά και που δεν είμαστε δεν σημαίνει ότι δεν "πονοκεφαλιάζουμε" ευχάριστα βέβαια για το "πως θα χωρέσουν παίκτες όπως ο Νίνης και ο Χριστοδουλόπουλος;".
Ή, για να το πάω πιο σωστά, πώς θα χωρέσουν ο Νίνης, ο Χριστοδουλόπουλος, ο Βιτόλο, ο Ρούντολφ, ο Καραγκούνης, ο Τοτσέ, ο Πετρόπουλος και όσοι άλλοι μπορεί ο καθένας από μας να πιστεύει ότι έχουν την ποιότητα να βρίσκονται στα βασικά πλάνα του προπονητή του Παναθηναϊκού.
Ετσι όπως είναι τώρα τα πράγματα πιστεύω ότι εάν πάμε σε 1 εκατομμύριο Παναθηναϊκούς και τους πούμε να γράψουν σε ένα χαρτάκι την 11άδα που πρέπει να παίζει η ομάδα, θα είναι τόσο πολλές οι διαφορετικές 11άδες που θα μαζευτούν, που θα χαθεί... η μπάλα.
Δεν το λέω τυχαία.
Κάποτε, μας το είχε κάνει ο Σουμ. "Γράψτε", μας είχε πει, σε 4-5 συναδέλφους που καθόμασταν μαζί του σε μία αποστολή στο εξωτερικό και συζητάγαμε για την ομάδα, "την ενδεκάδα που πιστεύετε ότι πρέπει να παίξει στο ματς".
Στη αρχή γελάσαμε, είπαμε "εμείς δεν είμαστε προπονητές" και άλλα τέτοια παρεμφερή για να το αποφύγουμε, αλλά τελικά μας έπεισε και το κάναμε. Οταν, δε, άνοιξε τα χαρτάκια μας, καμία 11άδα δεν ήταν ίδια με κάποιου άλλου!
Μάλιστα, στη συνέχεια του είχαμε κάνει και τη σχετική πλάκα, αφού τον είδαμε χαρούμενο που κατέδειξε τη δυσκολία (ενός μέρους) της δουλειάς του, που του ζητήσαμε "γράψε τώρα και εσύ τη δική σου 11άδα, για να την έχουμε αύριο στις εφημερίδες!". Δεν την έγραψε βέβαια, αλλά τουλάχιστον του τη "βγήκαμε" και εμείς κατά κάποιο τρόπο...
Εν πάση περιπτώσει, "πολιτική" για παίκτες που θα "πρέπει" να αγωνίζονται στην 11άδα της ομάδας δεν έκανα και ούτε θα κάνω ποτέ. Ακόμα και για παιδιά με τα οποία ήμουν ή είμαι φίλος. Διότι υπάρχουν και τέτοια και όποιος το κρύβει λέει ψέματα. Ανθρωποι είμαστε, δεν είμαστε ρομπότ.
Με κάποιους "κολλάς" και τους γουστάρεις, θέλεις να πηγαίνουν καλά, τους μιλάς για να τους "ντοπάρεις" ή να τους "προσγειώσεις". Χαίρεσαι μαζί τους και λυπάσαι, ανάλογα.
Εάν όμως αυτό επηρεάζει τη δουλειά σου και κατ' επέκταση την κρίση σου, τότε δεν είναι σωστός απέναντι στον κόσμο και κυρίως απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό.
Για συγκεκριμένα ματς, κατά καιρούς, έχω αναφέρει τη γνώμη μου, με τη δική μου ποδοσφαιρική λογική και θεώρηση των πραγμάτων. Στα πρώτα ευρωπαϊκά ματς τα φετινά για παράδειγμα. Αλλά ότι πρέπει να παίζει σώνει και καλά στην 11άδα ο "τάδε" δεν το έκανα και δεν θα το κάνω ποτέ.
Και για να πω τη "μαύρη" αλήθεια μου μου τη δίνει στα νεύρα όταν διακρίνω "αβάντες" ή επιλεκτικό "κράξιμο" από συναδέλφους μου κατά καιρούς. Τέλος πάντων "κριτής" του καθένα είναι ο εαυτός του, ας μην το παίζω "τιμητής".
Συμπερασματικά: μη χαλάτε το κεφάλι σας άδικα με τέτοιες έγνοιες. Κανείς από μας δεν έχει πλήρη εικόνα, ούτε φυσικά εμείς που ασχολούμαστε τόσες ώρες με τον Παναθηναϊκό (το πολύ να γνωρίζουμε το 30% όσων γίνονται, όσο καλοί κι αν μπορεί να είμαστε στη δουλειά μας), για το τι γίνεται στις προπονήσεις, στη συμπεριφορά, στη "χημεία" των παικτών μεταξύ τους, σε όλες τις επιμέρους λεπτομέρειες γενικότερα.
Πόσο μάλλον για να κρίνουμε και μάλιστα με απόλυτο υφάκι "ξερόλα". Αυτό που πρέπει να μας ενδιαφέρει είναι η εικόνα της ομάδας στο γήπεδο. Αυτό είναι το ζητούμενο: να πηγαίνεις στο γήπεδο και να ευχαριστιέσαι, να σε "γεμίζει" αυτό που βλέπεις. Και η αίσθησή μου είναι ότι αυτό θα γίνεται φέτος με πολύ μεγαλύτερη συχνότητα απ' ό,τι γινόταν τα πρόσφατα χρόνια. Αυτό φρονώ πως είναι το υγιές.
Κ. Μανωλιουδάκης-sportaction
Επιμέλεια: Newspao.gr team Στηρίξτε το site μας κάνοντας κλικ στις παρακάτω διαφημίσεις κάθε φορά που διαβάζετε μια είδηση.
