Δεν μπορώ να φανταστώ ούτε μία ποδοσφαιρικά πολιτισμένη χώρα σ’ ολόκληρο τον κόσμο όπου θα υπήρχε τόσο μίζερη ανάλυση μιας φάσης σαν κι αυτής του Καρνέζη. Δεν το συζητάμε για οπαδούς της ίδιας της ομάδας του. Ούτε καν οι αντίπαλοι οπαδοί δεν θα τολμούσαν να ξεστομίσουν τέτοιες βαριές λέξεις για έναν ποδοσφαιριστή που χρειάζεται να πάρει μια απόφαση μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου και τελικά αποφασίζει να «θυσιαστεί» για να μη δεχθεί γκολ η ομάδα του.Η μπάλα παίρνει, φυσικά, και τους κάμποσους αγαπημένους μου συναδέλφους, οι οποίοι με ύφος χιλίων καρδιναλίων προγράφουν, ξεγράφουν και προτρέπουν να σταματήσουν «εδώ και τώρα» καριέρες ποδοσφαιριστών, με την ίδια ευκολία που αλλάζουν κανάλι στην ΤV με το τηλεκοντρόλ. Ωραία κι εύκολα τα λένε, αλλά αν τολμήσει κανείς να πει κάτι για τη δική τους καριέρα, πετάνε νύχια και βαράνε στο ψαχνό γιατί τους θίξανε και δεν κάνει.
Το θέμα μας δεν είναι αν ήταν σωστή ή λανθασμένη η απόφαση του Καρνέζη. Για μένα ήταν 100% σωστή. Δουλειά του τερματοφύλακα είναι να σώζει με κάθε κόστος το γκολ και εν προκειμένω ο Καρνέζης έσωσε ένα σίγουρο και όχι πιθανό γκολ, θυσιάζοντας τη συμμετοχή του σε ένα παιχνίδι έπειτα από οκτώ ολόκληρους μήνες. Αν δεν είναι αυτό ο ορισμός της αυτοθυσίας, τι άλλο θα μπορούσε να είναι;
Επειδή έχει τύχει να παίξω ερασιτεχνικά τη θέση για κάποια χρόνια, δεν μπορώ να φανταστώ ούτε έναν σοβαρό τερματοφύλακα που να μην έκανε ό,τι έκανε ο Καρνέζης. Από τον Τσεχ μέχρι τον Καπίνο, είμαι σίγουρος ότι θα τα άπλωναν τα ρημάδια τα χέρια τους για να βρούνε την μπάλα κι ας ήξεραν ότι εκείνη την ώρα πατούσαν εκτός περιοχής και θα έπαιρναν κόκκινη. Είναι το ένστικτο του τερματοφύλακα τέτοιο, που μόνο ένας υπναράς ή ένας μεγάλος παρτάκιας θα έβλεπε την μπάλα να περνά χωρίς να απλώσει το χέρι για να τη σταματήσει.
Τώρα να καθόμαστε να συζητάμε αν έπρεπε να κάνει έξοδο ο Καρνέζης ή γιατί δεν βρήκε την μπάλα με το κεφάλι, είναι ανώφελο. Έτσι βγήκε η φάση και έτσι έγινε. Αν έμενε κάτω από τα δοκάρια και δεν έβγαινε, θα τον κράζαμε που δεν βγήκε. Αφού βγήκε και δεν την πρόλαβε με το κεφάλι, όπως ήταν δύσκολο να συμβεί εκεί που πήγε η μπάλα, στο τσίμπημα του Επστάιν έπρεπε να αντιδράσει και καλώς αντέδρασε. Πιο έμπειροι (υπάρχουν πολλοί τέτοιοι) ή πολύ πιο γρήγοροι (στο ελληνικό πρωτάθλημα ελάχιστοι) τερματοφύλακες ίσως προλάβαιναν την μπάλα, αλλά δεν θα αποφάσιζαν διαφορετικά αν δεν την έφταναν πρώτοι.
Το θέμα μας, όμως, δεν είναι αυτό. Έστω ότι έκανε λάθος ο Καρνέζης και κακώς αποβλήθηκε. Είναι δυνατόν να χύνεται τόσο δηλητήριο; Είναι δυνατόν να γράφονται τόσες αθλιότητες και να γίνεται η περιφορά τους ανεμπόδιστα μέσω του Ίντερνετ; Αυτό δεν είναι κριτική, ξέσκισμα είναι. Δηλητήριο που έχει τρυπώσει για τα καλά στην εξέδρα και δημιουργεί συμπεριφορές απίστευτες και έξω από τη λογική που οφείλει να έχει κάποιος που αγαπάει την ομάδα του.
Τι άκουσε ο Καρνέζης; Περίπου τα ίδια που άκουγαν ο Γκαλίνοβιτς και ο Τζόρβας. Μιλάμε για εξευτελισμό που αγγίζει τα όρια του μίσους. Τα παραμυθάκια του στιλ «ο Παναθηναϊκός είναι μεγάλη ομάδα και πρέπει οι παίκτες να αντέχουν στην πίεση» τα ακούω βερεσέ. Υπάρχουν πολύ μεγαλύτερες ομάδες από τον Παναθηναϊκό στην Ευρώπη και τέτοια αρρώστια δεν υπάρχει πουθενά. Τους παίκτες τούς σέβονται ακόμα και στα λάθη τους. Και ποια πίεση; Δεν είναι αυτό πίεση. Αυτό είναι μίσος, είναι αρρώστια, αντιδράσεις που υπερβαίνουν κατά πολύ τα όρια.
Πανηγυρίζουν όλοι τώρα για τον Καπίνο. Με τέτοια μυαλά, στην πρώτη-δεύτερη γκέλα (γιατί ποιος είναι αυτός για να μην κάνει;) θα το ξεσκίσουν το παιδί. Τότε θα θυμηθούν ότι είναι πολύ μικρός για τη θέση, ότι κατάγεται από την Αλβανία, ότι χαμογελάει περίεργα και έτυχε να τον δουν μια φορά να παίζει με κόκκινα παπούτσια. Και μην πει κανείς ότι ακούει άγνωστες λέξεις, γιατί θα τον μαλώσω.
Έπειτα είναι κι ο Γιούρκας. Με συγχωρείτε, τι διάολο έκανε τόσο λάθος στο παιχνίδι για να τα ακούσει τόσο χοντρά; Για παίκτη που είχε ξεχάσει πότε ήταν η τελευταία φορά που έπαιξε, μια χαρά τα πήγε. Κράτησε τη θέση του και παρότι τον «σημάδεψε» ο Ατρόμητος και υπερφόρτωσε την πλευρά του, δεν εκτέθηκε κι ας μην είχε μεγάλες βοήθειες από τον Κουίνσι ή τον Λέτο που έπαιζαν εναλλάξ μπροστά του.
Προς Θεού, παίκτης του Παναθηναϊκού είναι, δεν έπαιζε με κόκκινη φανέλα. Είναι τρόπος αυτός να στηριχθεί και να παίξει ακόμα καλύτερα την επόμενη φορά; Είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς ότι με τέτοιους κανιβαλισμούς βοηθάει τον Παναθηναϊκό και τους παίκτες του; Μιλάμε για άρρωστες καταστάσεις. Καρνέζης, Σεϊταρίδης, Κατσουράνης, Τοτσέ, Σαριέγκι και Βύντρα, αντιμετωπίστηκαν λες και ήταν πράκτορες του Μαρινάκη που ήλθαν σκόπιμα να βλάψουν την Πανάθα. Δεν γίνεται να «σκοτώνεις» έτσι τους παίκτες και να απαιτείς μετά να «πεθαίνουν» για την ομάδα.
Δυστυχώς εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε. Εκατό χρόνια πίσω είμαστε σε επίπεδο νοοτροπίας και συμπεριφοράς. Μια ζωή στα άκρα, λες και μ’ αυτόν τον τρόπο αποδεικνύεις πόσο πολύ αγαπάς την ομάδα. Λάθος κύριοι. Και έξω τις αγαπάνε τις ομάδες τους και πολύ περισσότερο απ’ όσο μπορείτε να φανταστείτε, αλλά ξέρουν να το δείχνουν χωρίς να εξευτελίζουν παίκτες, προπονητές, καριέρες και προσωπικότητες. Και η λέξη ΣΕΒΑΣΜΟΣ γράφεται με κεφαλαία στο λεξικό τους.
Τρύπα στο κεφάλι έχουμε εμείς εδώ και μπαίνει πολύς αέρας. Βαλκανιστάν είμαστε ακόμα, εν έτει 2011. Και δεν φτιάξαμε, δυστυχώς, ένα βαλκανιζατέρ για να κλείνουμε τις τρύπες και να κρατάμε τα μυαλά μας μέσα στο κεφάλι μας. Είναι και ο δρόμος κακοτράχαλος στην Ελλάδα, με τόσες πολλές λακκούβες. Σου στρίβει η βίδα με όλα αυτά που βλέπεις, αλλά όταν χάνεται το μέτρο, τέτοιες συμπεριφορές δεν είναι η λύση του προβλήματος παρά ένα ακόμη μέρος του.
Xρήστος Κοντός
Επιμέλεια: Newspao.gr team
Αν σας αρέσει η δουλειά μας και θέλετε να συνεχίσουμε να είμαστε μαζί σας ακόμη πιο δυναμικά, κάντε κλικ σε μια διαφήμιση από κάτω!
