Πρωτοπόρο προπονητή χαρακτήρισαν, όσοι γνώρισαν τον Τόμισλαβ Ίβιτς κατά τη σύντομη (μα πολύ σύντομη) θητεία του στον Παναθηναϊκό. «Πρωτοπόρο» είχαν χαρακτηρίσει παλαιότερα και τον Ίβιτσα Όσιμ.
Σε όλους αυτούς, βεβαίως, αναγνωρίζουμε την πρωτοπορία, αφού περάσουν κάποια χρόνια. Γιατί στην εποχή τους, τους λέμε αποτυχημένους. Και με αυτή τη ρετσινιά τους ξαποστέλνουμε.
Ο Ίβιτς άντεξε στην Παιανία 102 μέρες. Μετά βίας πρόλαβε την . παρέλαση. Αυτός, που κατά δήλωση του Γιώργου Βαρδινογιάννη θα οδηγούσε τον Παναθηναϊκό στην κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.
Ο Όσιμ ήταν πιο τυχερός. Έμεινε στον Παναθηναϊκό σχεδόν δυο χρόνια. Αλλά κι αυτός έφυγε νύχτα, με τα αυτιά του να βουίζουν από τους αναθεματισμούς της εξέδρας μετά το 0-0 στη Ριζούπολη.
Γιατί οι πρωτοπόροι τεχνικοί δεν στεριώνουν στη χώρα μας; Η απάντηση είναι απλή. Επειδή δεν τους θέλουν τα. αποτελέσματα. Κι όταν δεν τους θέλουν τα αποτελέσματα, δεν τους θέλει κανείς.
Ούτε οι παίκτες, ούτε οι παράγοντες, ούτε οι οπαδοί. Όλοι αυτοί ζούνε μόνο για το σήμερα και επιδιώκουν την εφήμερη δόξα. Λογικό είναι να μη ταιριάζουν τα χνώτα τους με τους προπονητές, που κοιτάζουν το αύριο.
Οι καινοτομίες, για να διδαχθούν και να αφομοιωθούν χρειάζονται χρόνο. Και ο χρόνος δεν περισσεύει για κανένα προπονητή, πόσω μάλλον για τον προπονητή, που επιχειρεί να κάνει ριζικές αλλαγές.
«Κενά δαιμόνια» ήταν για παίκτες και οπαδούς, όσα δίδασκε το 1986 ο «αιρετικός» Ίβιτς. Μοιραία, λοιπόν, κατέληξε εκεί που κατέληγαν όλοι οι αιρετικοί τα παλιά χρόνια. Στην «πυρά».
Ο άνθρωπος ήθελε να βάλει στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού νέες τακτικές, το 3-4-3 και το 3-5-2. Υπολόγιζε όμως χωρίς το υλικό που είχε στα χέρια του αλλά κυρίως δίχως τη νοοτροπία του Έλληνα ποδοσφαιριστή.
Ο οποίος, ως γνωστόν, απεχθάνεται τα ζόρικα κόλπα στις προπονήσεις και θέλει να κερδίζει άκοπα. Και είναι αλήθεια ότι ο Παναθηναϊκός των αστέρων, είχε κερδίσει πολύ άκοπα το νταμπλ την προηγούμενη σεζόν.
Ενώ με τα πλάνα του Ιβιτς δεν μπορούσε να σταυρώσει νίκη στο ξεκίνημα του πρωταθλήματος. Πώς να το χωνέψει ο άλλος, ο οποίος καλά-καλά δεν είχε «ξεμεθύσει» από το 4-0 επί του Ολυμπιακού στον τελικό του Κυπέλλου;
Έτσι η. επανάσταση απέτυχε. Αντίθετα είχε πετύχει 23 χρόνια πριν, όταν το. λάβαρο της σήκωνε ο Στέφαν Μπόμπεκ. Ο γεννημένος στο Ζάγκρεμπ τεχνικός άλλαξε όλη τη φιλοσοφία στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού.
Για να περάσει το πρωτοποριακό για την εποχή του σύστημα 4-3-3 χρειάστηκε να συγκρουστεί με τους μισούς σχεδόν παίκτες. Είχε όμως τον χρόνο και την στήριξη, που απαιτούν όλες οι ανατροπές. Και νίκησε.
Ο Μπόμπεκ οδήγησε τον Παναθηναϊκό στο αήττητο πρωτάθλημα 1963-64 και έβαλε τις βάσεις για την ομάδα που έφτασε το 1971 στο Γουέμπλεϊ.
Στα χνάρια του πήγε να βαδίσει και ο Όσιμ όταν ανέλαβε την ομάδα το 1992. Ο Βόσνιος είχε τον χρόνο, που δεν είχε ο Ίβιτς για να δουλέψει και να παρουσιάσει αποτελέσματα.
Έβαλε πράγματι τη σφραγίδα του στο παιχνίδι της ομάδας, η οποία επί των ημερών του απέκτησε καλή κυκλοφορία της μπάλας, πρέσινγκ σε όλο το γήπεδο, συλλογικό πνεύμα και αυτοματισμούς.
Αποτελέσματα όμως -με την έννοια της κατάκτησης πρωταθλήματος- δεν πήρε και από ένα σημείο και μετά κουράστηκε να συγκρούεται με το κατεστημένο και παραιτήθηκε από κάθε προσπάθεια.
Ο Όσιμ έφυγε αλλά η ομάδα, που άφησε πίσω του, με οδηγό τον Χουάν Ρότσα, κυριάρχησε για δυο χρόνια στην Ελλάδα και έφτασε μια ανάσα από τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ.
Ίβιτς και Όσιμ άφησαν κληρονομιά στον Παναθηναϊκό και πήραν σαν αντάλλαγμα έναν τίτλο. Του πρωτοπόρου.
Ο Ίβιτς άντεξε στην Παιανία 102 μέρες. Μετά βίας πρόλαβε την . παρέλαση. Αυτός, που κατά δήλωση του Γιώργου Βαρδινογιάννη θα οδηγούσε τον Παναθηναϊκό στην κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.
Ο Όσιμ ήταν πιο τυχερός. Έμεινε στον Παναθηναϊκό σχεδόν δυο χρόνια. Αλλά κι αυτός έφυγε νύχτα, με τα αυτιά του να βουίζουν από τους αναθεματισμούς της εξέδρας μετά το 0-0 στη Ριζούπολη.
Γιατί οι πρωτοπόροι τεχνικοί δεν στεριώνουν στη χώρα μας; Η απάντηση είναι απλή. Επειδή δεν τους θέλουν τα. αποτελέσματα. Κι όταν δεν τους θέλουν τα αποτελέσματα, δεν τους θέλει κανείς.
Ούτε οι παίκτες, ούτε οι παράγοντες, ούτε οι οπαδοί. Όλοι αυτοί ζούνε μόνο για το σήμερα και επιδιώκουν την εφήμερη δόξα. Λογικό είναι να μη ταιριάζουν τα χνώτα τους με τους προπονητές, που κοιτάζουν το αύριο.
Οι καινοτομίες, για να διδαχθούν και να αφομοιωθούν χρειάζονται χρόνο. Και ο χρόνος δεν περισσεύει για κανένα προπονητή, πόσω μάλλον για τον προπονητή, που επιχειρεί να κάνει ριζικές αλλαγές.
«Κενά δαιμόνια» ήταν για παίκτες και οπαδούς, όσα δίδασκε το 1986 ο «αιρετικός» Ίβιτς. Μοιραία, λοιπόν, κατέληξε εκεί που κατέληγαν όλοι οι αιρετικοί τα παλιά χρόνια. Στην «πυρά».
Ο άνθρωπος ήθελε να βάλει στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού νέες τακτικές, το 3-4-3 και το 3-5-2. Υπολόγιζε όμως χωρίς το υλικό που είχε στα χέρια του αλλά κυρίως δίχως τη νοοτροπία του Έλληνα ποδοσφαιριστή.
Ο οποίος, ως γνωστόν, απεχθάνεται τα ζόρικα κόλπα στις προπονήσεις και θέλει να κερδίζει άκοπα. Και είναι αλήθεια ότι ο Παναθηναϊκός των αστέρων, είχε κερδίσει πολύ άκοπα το νταμπλ την προηγούμενη σεζόν.
Ενώ με τα πλάνα του Ιβιτς δεν μπορούσε να σταυρώσει νίκη στο ξεκίνημα του πρωταθλήματος. Πώς να το χωνέψει ο άλλος, ο οποίος καλά-καλά δεν είχε «ξεμεθύσει» από το 4-0 επί του Ολυμπιακού στον τελικό του Κυπέλλου;
Έτσι η. επανάσταση απέτυχε. Αντίθετα είχε πετύχει 23 χρόνια πριν, όταν το. λάβαρο της σήκωνε ο Στέφαν Μπόμπεκ. Ο γεννημένος στο Ζάγκρεμπ τεχνικός άλλαξε όλη τη φιλοσοφία στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού.
Για να περάσει το πρωτοποριακό για την εποχή του σύστημα 4-3-3 χρειάστηκε να συγκρουστεί με τους μισούς σχεδόν παίκτες. Είχε όμως τον χρόνο και την στήριξη, που απαιτούν όλες οι ανατροπές. Και νίκησε.
Ο Μπόμπεκ οδήγησε τον Παναθηναϊκό στο αήττητο πρωτάθλημα 1963-64 και έβαλε τις βάσεις για την ομάδα που έφτασε το 1971 στο Γουέμπλεϊ.
Στα χνάρια του πήγε να βαδίσει και ο Όσιμ όταν ανέλαβε την ομάδα το 1992. Ο Βόσνιος είχε τον χρόνο, που δεν είχε ο Ίβιτς για να δουλέψει και να παρουσιάσει αποτελέσματα.
Έβαλε πράγματι τη σφραγίδα του στο παιχνίδι της ομάδας, η οποία επί των ημερών του απέκτησε καλή κυκλοφορία της μπάλας, πρέσινγκ σε όλο το γήπεδο, συλλογικό πνεύμα και αυτοματισμούς.
Αποτελέσματα όμως -με την έννοια της κατάκτησης πρωταθλήματος- δεν πήρε και από ένα σημείο και μετά κουράστηκε να συγκρούεται με το κατεστημένο και παραιτήθηκε από κάθε προσπάθεια.
Ο Όσιμ έφυγε αλλά η ομάδα, που άφησε πίσω του, με οδηγό τον Χουάν Ρότσα, κυριάρχησε για δυο χρόνια στην Ελλάδα και έφτασε μια ανάσα από τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ.
Ίβιτς και Όσιμ άφησαν κληρονομιά στον Παναθηναϊκό και πήραν σαν αντάλλαγμα έναν τίτλο. Του πρωτοπόρου.
OnSports
