Γιατί έπρεπε να φτάσουμε στην τέταρτη αγωνιστική των πλέι οφ για να γίνει το αυτονόητο; Γιατί έπρεπε να γίνει ο χαμός του χαμού για να κερδίσει η ομάδα ένα μάτς; Έπρεπε να ξενερώσει όλος ο κόσμος και να τον απομακρύνετε απο το γήπεδο για να κάνετε τα βασικά; Ειλικρινά μερικά πράγματα είναι ανεξήγητα σε αυτή την ομάδα.
Σαν να γύρισε ο διακόπτης από το off στο on και ο Παναθηναϊκός να πήρε μπρος. Προσωπική μου άποψη; Το 3-0 απέναντι στο Βόλο είναι η περίτρανη απόδειξη, ότι οι παίκτες έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης για το χάλι που παρουσίασε η ομάδα σε όλη τη διάρκεια των πλέι οφ αλλά και σε προηγούμενα ματς που δεν μπορούσαν να κερδίσουν. Δεν μπορώ να δεχθώ, ότι οι παίκτες του Παναθηναϊκού έτρεξαν και δεν .περπάταγαν επειδή βγήκε ο Γόντικας και τους έκανε παρατηρήσεις, ούτε γιατί τους έκραξε ο κόσμος αλλά και ούτε γιατί βγήκαν οι «μέτοχοι» και είπαν πως βάζουν τα λεφτά τους. Ίδια διοικητική αβεβαιότητα υπήρχε και τότε, ίδια υπάρχει και τώρα.
Η διαφορά ήταν μεγάλη αγωνιστικά. O Παναθηναϊκός ήταν ομάδα και όχι σκορποχώρι στον αγωνιστικό χώρο. Αν εξαιρέσουμε το πρώτο 20λεπτο του ματς, που η εικόνα ήταν πάνω κάτω ίδια, οι παίκτες θυμήθηκαν τον καλό τους εαυτό και με συνδυασμό αποτελεσμάτων πλέον μπαίνουν ξανά στο κόλπο της πρωτιάς των πλέι οφ. Ένα πράγμα που «έβγαζε μάτι» ήταν οτι ο Παναθηναϊκός ήταν ομάδα και στους πανηγυρισμούς(μετά από καιρό), όπως φάνηκε στο γκολ του Σισέ, που πήγε στον πάγκο και αγκάλιασε τον Φερέιρα και τους άλλους παίκτες και έγιναν όλοι ένα κουβάρι. Οι παίκτες του «Τριφυλλιού» όσοι έπαιξαν έτρωγαν σίδερα και δεν περπάταγαν. Απλά είναι τα πράγματα.
Χθές λοιπόν στο ΟΑΚΑ είδαμε μετά απο καιρό οργανωμένο ποδόσφαιρο. Το κέντρο της ομάδας λειτούργησε πολύ καλά, τόσο στο δημιουργικό (τα δυο από τα τρία γκολ προήλθαν από χαφ), όσο και στο ανασταλτικό κομμάτι. Τα άκρα της ομάδας δούλεψαν επίσης σωστά και είναι χαρακτηριστικό ότι διατηρήθηκε το μηδέν για πρώτη φορά, μετά τις 10 Απριλίου(!!!) Στον αγωνιστικό χώρο υπήρχε το πάθος και η δύναμη. Έβλεπε κανείς στους παίχτες ότι είχαν το μάτι που γυάλιζε και δεν παρουσιάστηκαν υπνωτισμένοι στο γήπεδο όπως στα προηγούμενα παιχνίδια.
Σίγουρα όμως δεν είναι και για πολλά πανηγύρια το 3-0 επι των Μπέων. Η πραγματικότητα είναι πως οι παίκτες έκαναν την υποχρέωση τους απέναντι στη φανέλα που φοράνε και στον (λιγοστό χθές) κόσμο της ομάδας. Κάτι που μετά την κλοπή στο Καραϊσκάκη το είχαν ξεχάσει για τα καλά. Όπως γράφω και στη αρχή του άρθρου, γιατί έπρεπε να φτάσουμε ως εδώ; Αν μιλούσαμε για παίκτες της πλάκας δεν θα είχε ούτε ο κόσμος απαιτήσεις. Απαιτήσεις που οι ίδιοι παίκτες τις δημιουργήσαν μιας και έχουν αποδείξει πως μπορούν πολλά πράγματα και όταν τους βλέπεις να τα έχουν φορτώσει στον κόκορα και να ψάχνουν για ανόητες διακαιολογίες εκεί είναι που σε τρελαίνει.
Τώρα που είπα για δικιολογίες, αυτό το μάτς ας επέλεγαν οι παίκτες της ομάδας να κάνουν τα παραπονά τους. Γιατί το λέω αυτό; Σε ενα μάτς που έχεις κερδίσει και έχοντας παίξει καλά ίσως να ακουστείς και πιο σοβάρα και απο τον κόσμο αλλά και απο αυτούς τους οποίους είναι οι αποδέκτες. Όχι στο παιχνίδι που ήσουν τραγικός και έχασες με κάτω τα χέρια.
Όταν λοιπόν οι παίκτες θέλουν, μπορούν να παίξουν καλά και κερδίσουν όποιο αντίπαλο θέλουν. Ας σταματήσουν λοιπόν να ψάχνουν για δικαιολογίες, έστω και τώρα στο παραπέντε να τελειώσουν την υπόθεση πλέι οφ. Άλλωστε το είδαμε και χθές.... it's so simple όπως λένε και στο χωριό μου....
Υ. Γ 1 Δεν βρέθηκα χθές στο γήπεδο αλλά άκουσα πως τον Αχιλλέα της καρδιάς μας τον υποδέχθηκαν με τιμές αρχηγού κράτους...
Υ. Γ 2 Ο κόσμος της ομάδας έδειξε και πάλι να είναι χωρισμένος σε στρατόπεδα και να τρώγεται μεταξύ του. Αποδοκιμασίες στα αντιβαρδινογιαννικά συνθήματα οι μεν, «έξω οι τσάτσοι του Βαρδινογιάννη» οι δε.
Υ. Γ 3 54-242 ΠΑΟ, ας γίνει μια καθημερινή μας συνήθεια ένα sms για την «Μάνα του λόχου»
