Κι από αυτές τις δύο (Ρεάλ, Μακάμπι), μόνο η ομάδα του λαού έφτασε «άφθαρτη» και χωρίς να περάσει… δύσκολα κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Για αυτό και ίσως να είναι «πίσω» από τους άλλους, διότι συνήθως οι ομάδες που περνούν τις οριακές στιγμές τους παρουσιάζονται πιο «θωρακισμένες» την ώρα της κρίσης.
Η Σιένα «μεταμορφώθηκε» μετά το κάζο στο ΣΕΦ, ο Παναθηναϊκός τα… χρειάστηκε μετά την ήττα από τη Λιέτουβος Ρίτας κι οι Μαδριλένοι απλά δεν έχουν παίξει μπάσκετ ως τώρα. Για αυτό και κατά τη γνώμη μου η ομάδα της Μαδρίτης είναι η πιο επικίνδυνη, διότι πρέπει πάντα ο αντίπαλος να φυλάγεται από τις ομάδες που δεν παίζουν καλά και κερδίζουν. Σημαίνει κάτι αυτό.
Παναθηναϊκός: Στη Βαρκελώνη φαντάζει ως το μεγάλο φαβορί, τίτλο που κέρδισε μετά τι ς σπουδαίες εμφανίσεις κόντρα στη Μπαρτσελόνα. Είναι το αγρίμι που σκότωσε το «λιοντάρι» και κέρδισε το σεβασμό στη ζούγκλα.
Η τριπλέτα Ομπράντοβιτς-Διαμαντίδης-Μπατίστ αποτελεί διαχρονικά τον άξονα των επιτυχιών. Οι «πράσινοι» είναι ξεκούραστοι (το χρωστάνε στο… ανύπαρκτο ελληνικό πρωτάθλημα), φρέσκοι και χωρίς προβλήματα.
Σε ότι αφορά το δημιουργικό κομμάτι το «τριφύλλι» ποντάρει πολλά στην ικανότητα του Νίκολας να σουτάρει μετά από ντρίμπλα και να αξιοποιεί (με όλες τις επιλογές) το σκριν στη μπάλα, στη δύναμη των Σάτο-Περπέρογλου με πλάτη στο καλάθι, αλλά και ενδεχομένως τους ξεκούραστους πόντους που μπορούν να δώσουν εκ… περιτροπής οι Βουγιούκας, Τσαρτσαρής και Μάριτς μες στη ρακέτα.
Όσο για τις επιλογές στην άμυνα; Μετά την εισαγωγή του «box and one» στην Ευρωλίγκα, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για τις εμπνεύσεις του Ομπράντοβιτς. Καθοριστικό σημείο θα είναι ο περιορισμός του Χέρστον, που στη σειρά με τον Ολυμπιακό γινόταν η… λύση για ένα εύκολο καλάθι μες στη ρακέτα.
Σε αυτό το κομμάτι οι δύο ομάδες μοιάζουν, διαθέτουν δηλαδή περιφερειακούς που παίζουν με επαφές, πηγαίνουν τον αντίπαλο κοντά στο καλάθι και απειλούν από όλες τις αποστάσεις και με διαφορετικούς τρόπους.
Σιένα: Η Σιένα αναμένεται να είναι διαφορετική από ότι στη σειρά με τον Ολυμπιακό. Κι αυτό γιατί προστέθηκε στο ρόστερ ο Μπο ΜακΚάλεμπ, ο MVP της ομάδας μέχρι τον τραυματισμό του. Κόντρα στον Ολυμπιακό έπαιξε ελάχιστα και ουσιαστικά ήταν non-factor.
Ο καλός ΜακΚάλεμπ (το αν θα είναι σε φόρμα είναι άγνωστο) αλλάζει πολύ το παιχνίδι της Σιένα καθώς έχει την ικανότητα είτε με ένας-εναντίον-ενός, είτε με με πικ-εν-ρολ να «τρυπήσει» την αντίπαλη άμυνα και είτε να σκοράρει, είτε να δώσει ένα εύκολο καλάθι σε ψηλόυς ή περιφερειακούς.
Γενικά οι Ιταλοί μοιάζουν αρκετά με τον Παναθηναϊκό, καθώς έχουν «δυνατούς» περιφερειακούς, περιμένουν πολλά από τη δημιουργία ενός off-guard (Καουκένας όπως… Νίκολας) και στηρίζουν το παιχνίδι τους στις καλές αποστάσεις που δημιουργούν οι καλοί σουτέρ. Ένα άλλο κοινό σημείο είναι ότι οι παίκτες είναι… συνειδητοποιημένοι κι έτοιμοι να παίξουν, είτε μείνουν στο παρκέ ένα δευτερόλεπτο, είτε 30 λεπτά.
Είδαμε δηλαδή κόντρα στον Ολυμπιακό παίκτες όπως ο Ρες να δίνουν πολύτιμες λύσεις στην επίθεση και να κάνουν αισθητή την παρουσία τους στην άμυνα, έστω κι αν αυτό σημαίνει ότι θα κάνουν 2-3 «καλά» φάουλ στον αντίπαλο.
Αμυντικά οι Ιταλοί συνηθίζουν να παίζουν επιθετικά στα screen, να χρησιμοποιούν τις επαφές για να βγάλουν τον αντίπαλο από την… άνεση του, ενώ αλλάζουν το ρυθμό με άμυνα 3-2, αυτή δηλαδή με την οποία προσπάθησε ο Πασκουάλ να αναχαιτίσει τον Παναθηναϊκό στα προημιτελικά.
Το συμπέρασμα: Οι δύο ομάδες μοιάζουν σε πολλά σημεία του παιχνιδιού τους. Καθοριστικός παράγοντας θα είναι τα φάουλ, που ενδεχομένως να πληγώσουν περισσότερο τον Παναθηναϊκό αν χρεωθούν σε παίκτες-κλειδιά, ενώ ενδεχομένως αν δίνονται… εύκολα θα αναγκάσουν τη Σιένα να εγκαταλείψει το «δυνατό» της παιχνίδι.
Κι οι δύο ομάδες στηρίζονται στο σουτ, οπότε τα ποσοστά έχουν πάντα μια ιδιαίτερη σημασία, ενώ καθοριστικός παράγοντας θα είναι ο Μπο ΜακΚάλεμπ κι η κατάσταση στην οποία θα βρεθεί.
Ρεάλ-Μακάμπι
Η Ρεάλ είναι μια ιδιαίτερη ομάδα. Από την αρχή της χρονιάς προσπαθεί να βρει τη χημεία της, κάτι που δεν έγινε εν μέσω αρκετών αλλαγών. Επί Μεσίνα οι Ισπανοί έμοιαζαν να… σιχαίνονται ο ένας τον άλλον. Με την αποχώρηση του «Έκτορα» η εικόνα άλλαξε κάπως κι η Ρεάλ έδειξε περισσότερη σταθερή, την ώρα που στο ξεκίνημα πετύχαινε μεγάλες νίκες τη μια και την άλλη έβαζε 40 πόντους στη Μπάμπεργκ.
Οι Μαδριλένοι έχουν ταλέντο και παίκτες με προσωπικότητα όπως ο Πριτζιόνι, ο Ρέγιες και περισσότερο ο Γιουλ, που είναι ο κινητήριος μοχλός, αυτός που δίνει ενέργεια στις δύο άκρες του παρκέ κι ο ηγέτης που παίρνει τη μπάλα στα δύσκολα.
Έχει αρκετούς ψηλούς να ρίξει στο παρκέ, που ίσως να παίξουν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη του παιχνιδιού, από τη στιγμή που η Μακάμπι δεν ρίχνει «ξύλο» κοντά στο καλάθι.
Το κύριο ζητούμενο για τη Ρεάλ είναι να σταματήσει τον Τζέρεμι Πάργκο, πάνω στον οποίο στηρίζεται το δημιουργικό κομμάτι της Μακάμπι. Ο Αμερικανός είναι από τους καλύτερους παίκτες της φετινής διοργάνωσης και ηγείται της ομάδας του Τελ Αβίβ που ποντάρει περισσότερα στο επιθετικό κομμάτι, προσπαθώντας να «κρύψει» τις αδυναμίες της στην άμυνα με τις σύνθετες άμυνες (τις αγαπημένες δηλαδή) του Ντέιβιντ Μπλατ.
Κι οι δύο ομάδες στηρίζονται στο ανοιχτό παιχνίδι, αλλά επειδή η Ρεάλ είναι πιο «στρωτή» στο πέντε-πέντε και έχει πιο σκληρούς παίκτες σε συγκεκριμένες θέσεις, έχω την εντύπωση ότι ξεκινά από τη θέση του φαβορί, αν κι η διαπίστωση ότι «δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει με τη Μακάμπι» μπορεί να παίξει το ρόλο του… αντιλόγου με αξιώσεις.
Το physical game, το μπασκετικό "ξύλο" δηλαδή και το ποιος θα καταφέρει να το ρίξει χωρίς να το πληρώσει με φάουλ, θα είναι και στα δύο ματς η ομάδα με τον πρώτο λόγο, για ψυχολογικούς και αγωνιστικούς λόγους. Μην ξεχνάμε ότι τα φάιναλ-φορ συνήθως κρίνονται στο μισό γήπεδο, όπου κερδίζει αυτός που θα καταφέρει να νικήσει το... μυαλό του άλλου.
Στέφανος Τριαντάφυλλος από το Sport24
