Ο πρώτος τελικός είναι παρελθόν και το 0-1 για τον Εξάστερο είναι γεγονός ! Κόντρα στα προγνωστικά και τις… διαθέσεις πολλών, και φέτος μίλησε η ψυχή και η μαγκιά του Παναθηναϊκού !
Θα συμφωνήσω με τους παίκτες του Τριφυλλιού που συνέστησαν προσοχή ενόψει της συνέχειας, όμως δεν μπορώ να μην τους εκθειάσω για τα… μαθήματα που παρέδωσαν εντός παρκέ για ακόμη μια φορά.
Πηγαίνοντας στο ΣΕΦ υπό το… βάρος του φετινού 3-0 του Ολυμπιακού αλλά και του πλεονεκτήματος της έδρας που δεν είχαν, οι πράσινοι έκαναν αυτό που ξέρουν καλύτερα από τον καθένα. Να παίξουν μπάσκετ… Την ίδια ώρα που η ομάδα του Ολυμπιακού απέδειξε για ακόμη μια φορά γιατί όσα χρόνια και αν περάσουν δεν θα γίνει ΠΟΤΕ, Παναθηναϊκός.
Τι και αν ο Νίκολας συνέχισε να είναι μακριά από τον καλό του εαυτό, τι και αν στο ξεκίνημα το Τριφύλλι εκτός από τα λάθη του είχε να αντιμετωπίσει και την μεγάλη ευστοχία των γηπεδούχων στα τρίποντα ; Οι πράσινοι δεν τα παράτησαν… Αντίθετα. Και όπως πολύ εύστοχα είπε και ο Μάικ Μπατίστ με την… συνταγή «Μπάρτσα», έφτασαν σε αυτό που ήθελαν.
Βεβαίως ακόμα απομένουν δύο… βήματα, όμως θα πρέπει κάποιοι να καταλάβουν καλά πως κυρίαρχος στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, είναι ο Παναθηναϊκός ! Και φυσικά όχι με το «έτσι θέλω» αλλά με την αδιαμφισβήτητη αξία του.
Άσχετα με το ποια ομάδα υποστηρίζει ο καθένας μας, κάποιοι θα πρέπει να καταλάβουν επιτέλους και να παραδεχθούν πως αυτή η ομάδα ΜΥΘΟΣ είναι ότι σπουδαιότερο έχει να επιδείξει ο ελληνικός αθλητισμός.
Το πρώτο βήμα λοιπόν έγινε, και πλέον την Κυριακή, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς και οι παίκτες του, με την τεράστια βοήθεια που θα έχουν και από τον κόσμο του Τριφυλλιού καλούνται να κάνουν τα αυτονόητα. Να τους… τελειώσουν.
Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφερθώ σε ένα γεγονός που βλέπουμε τον τελευταίο ενάμιση χρόνο και που πια καταντάει θλιβερό. Αναφέρομαι στον Θοδωρή Παπαλουκά που δείχνει να καταστρέφει από μόνος του, ότι ο ίδιος έχτιζε τόσα χρόνια. Φυσικά και δεν αμφισβητώ την αγωνιστική του αξία όμως ένας πραγματικά μεγάλος παίκτης οφείλει να ξέρει πότε είναι η ώρα του… αντίο. Και χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό του ΤΕΡΑΣΤΙΟΥ Δημήτρη Διαμαντίδη.
Ο αρχηγός του Παναθηναϊκού παρόλο που αντικειμενικά και κατά γενική ομολογία πρόκειται για τον κορυφαίο Έλληνα μπασκετμπολίστα που είχε ακόμα πολλά να προσφέρει στην Εθνική ομάδα, πολύ έντιμα αποφάσισε να αποχωρήσει πριν την ώρα του γιατί μετά από την χρόνια κούραση του, κατάλαβε πως χρειαζόταν «ανάσες». Θα μπορούσε να παραμείνει και στον Παναθηναϊκό και στην Εθνική, όμως από τη στιγμή που ένιωσε πως πλέον έπρεπε να… κρατήσει δυνάμεις για μια αξιοπρεπέστατη συνέχεια, δεν δίστασε να πει το «αντίο», όσο και αν κατά βάθος δεν το ήθελε. Και εκεί για ακόμη μια φορά απέδειξε το μεγαλείο του.
Μίρκα Μπούρα
