Η ζωή των ομάδων είναι όμορφη... Πολύ όμορφη. Και μακάρι όλοι μας να είχαμε την ευκαιρία να ζήσουμε μία μέρα ενός φάιναλ φορ όπως ακριβώς τη ζουν οι παίκτες του Παναθηναϊκού. Διότι εκεί καταλαβαίνεις πολλά. Όχι για τους παίκτες. Αλλά για το τελικό αποτέλεσμα. Κι επίσης αντιλαμβάνεσαι ότι αυτά τα παιδιά που θαυμάζουν όλοι, είναι... πάνω απ' όλα άνθρωποι κι εν συνεχεία παιδιά. Η προσπάθεια να πάρουμε έστω και μία οσμή για τον τρόπο με τον οποίο ζουν οι παίκτες τις ημέρες του φάιναλ φορ, έγινε διαμέσου του Κώστα Τσαρτσαρή που προθυμοποιήθηκε να μας περιγράψει μέρα προς μέρα τις αθέατες στιγμές του Παναθηναϊκού... Στα δωμάτια, στο πούλμαν, στο μίτινγκ, στις προπονήσεις...
Ας ξεκινήσουμε...
ΤΕΤΑΡΤΗ 4 ΜΑΪΟΥ 2011
«Έχουμε ξυπνήσει από νωρίς και η περιπέτεια του φάιναλ φορ αρχίζει. Πρέπει να πάμε στο αεροδρόμιο νωρίς και να ταξιδέψουμε. Φτάνουμε μετά από αρκετές ώρες στο ξενοδοχείο μας στη Βαρκελώνη. Μου κάνει εντύπωση το τεράστιο πανό του φάιναλ φορ που έχει κρεμαστεί από την κορυφή μέχρι –σχεδόν– το ισόγειο του θεόρατου κτιρίου. Το έμβλημα του Παναθηναϊκού είναι πρώτο πρώτο. Είμαστε κουρασμένοι, αλλά δεν υπάρχει χρόνος αρκετός για ξεκούραση, αφού πρέπει να πάμε στην πρώτη προπόνηση επί καταλανικού εδάφους. Όλα πηγαίνουν καλά και το βράδυ γυρνάμε στα δωμάτια... Το DVD αρχίζει και παίρνει φωτιά... Θυμάμαι ότι εκείνη την ημέρα είδαμε με τον Μήτσο που είναι συγκάτοικος, μία ταινία που λέγεται Limitless. Εξαιρετική. Ε, μετά είπαμε δύο κουβέντες και πέσαμε για ύπνο».
ΠΕΜΠΤΗ 5 ΜΑΪΟΥ 2011
«Το πρόγραμμα περιλαμβάνει ξύπνημα και προπόνηση μετά το πρωινό που τρώμε. Στο διάστημα που μεσολαβεί έχουμε την ευκαιρία να δούμε τους δικούς μας ανθρώπους κι εγώ την αδελφή, τον γαμπρό και τα ανίψια μου που είχαν έρθει ως τη Βαρκελώνη. Το απόγευμα κάναμε μία πολύ καλή προπόνηση και μίτινγκ. Ξέρετε, για εμάς τα μίτινγκ που κάνουμε είναι εξαιρετικά σημαντικά και σε αυτά στηρίζεται σημαντικό μέρος της επιτυχίας. Οι προπονητές δουλεύουν απίστευτα καλά σε αυτό το κομμάτι, μας παρέχουν ακριβώς τις πληροφορίες που πρέπει και όχι κάτι περισσότερο που θα μας μπέρδευε ή θα μας δημιουργούσε πρόβλημα. Λίγο πριν τον ύπνο κάποια παιδιά κάνουν μασάζ, θεραπείες. Είναι μια συνηθισμένη ρουτίνα που ισχύει σε κάθε φάιναλ φορ.
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 6 ΜΑΪΟΥ 2011
«Είναι η ημέρα του αγώνα και μπορεί να ακούγεται παράξενο, αλλά πριν από κάθε αγώνα υπάρχει άγχος. Σημαντικό άγχος. Απλά μετά από τόσα χρόνια έχουμε την εμπειρία να το διαχειριστούμε. Ακόμα κι ο ύπνος που κάνουμε όμως, είναι ελαφρύς. Το οτιδήποτε μπορεί να σε ξυπνήσει, να σε κάνει να πεταχτείς από το κρεβάτι. Όλοι οι παίκτες έχουν άγχος. Από Τζόρνταν μέχρι τον Γκάλη, που το έχουν δηλώσει κιόλας. Ο τρόπος διαχείρισης είναι διαφορετικός από άνθρωπο σε άνθρωπο. Εμένα μου αρέσει να μιλάω με δικούς μου ανθρώπους και να ξεχνιέμαι. Στην πρωινή προπόνηση κόψαμε την τούρτα στον Μήτσο, που είχε τα γενέθλιά του, διότι το βράδυ δεν θα ήταν απλό. Στο DVD το μεσημέρι, την ώρα της ξεκούρασης παίζουν κατά βάση επεισόδια από αμερικάνικες σειρές που είναι γρήγορα κι εύπεπτα. Δε χρειάζεται να δεις ταινία δύο ώρες που μπορεί να σε ζαβλακώσει κιόλας.
Κάπως έτσι έρχεται η ώρα να αναχωρήσουμε και στο πούλμαν ακολουθούμε την ίδια ρουτίνα. Κάποιοι ακούν μουσική, ενώ εμείς στη γαλαρία ακολουθούμε την αγαπημένη συνήθειά μας: Κάνουμε χαβαλέ και πειράζουμε τον Φώτση, που επειδή είναι πανέξυπνος πετάει ατάκες που μας κάνουν να γελάμε, όχι για ώρες αλλά για μέρες. Βεβαίως, να μην αμελήσω να πω ότι στο πούλμαν παίζει ένα DVD το οποίο έχει δοθεί εντολή από τον Ομπράντοβιτς να κοπεί. Ο Άκης (Παναγωταράς) το έφτιαξε με ελληνικά τραγούδια... Ακούγαμε πάντα τα 6-7 πρώτα μέχρι να φτάσουμε στο γήπεδο. Δεν ήταν δα και πολύ κοντά το γήπεδο. Ο αγώνας αρχίζει και μετά από κάποιο διάστημα, ενώ έχουμε ξεπεράσει το μούδιασμα, σκέφτομαι μέσα μου... «Αυτό το παιχνίδι δεν το χάνουμε ποτέ... Δεν υπάρχει περίπτωση». Ήταν το τρίτο δεκάλεπτο αν θυμάμαι καλά.
Παρεμπιπτόντως το ίδιο ακριβώς σκέφτηκα και στον τελικό. Στο ίδιο χρονικό σημείο περίπου. Το αισθανόμουν. Ξεκινήσαμε άσχημα, αλλά μετά ήμουν σίγουρος. Δε γινόταν να χάσουμε. Μέχρι που ο Μήτσος κάνει την κίνηση προς το κόσμο, περίπου οκτώ δευτερόλεπτα πριν από το τέλος του αγώνα. Την είδα και μου άρεσε πολύ. Ο Διαμαντίδης δεν κάνει τίποτα χωρίς να το θέλει και να το νιώθει. Του βγήκε εκείνη τη στιγμή και το έκανε. Ο Μήτσος, ξέρετε, δεν έχει αλλάξει σε τίποτα. Είναι ο ίδιος καλοσυνάτος και αγαθός άνθρωπος που ξέρουμε όλοι. Παρά το γεγονός ότι έχει φτάσει τόσο ψηλά. Ωστόσο, συν τω χρόνω, όλοι βελτιωνόμαστε. Έχει αλλάξει σε ένα σημείο. Έχει καταλάβει ποιος είναι, χωρίς να την έχει ψωνίσει και ξέρει ότι πρέπει να είναι ηγέτης. Έχει δεθεί πολύ με την ομάδα και τον κόσμο, αλλά πλέον είναι κι ο απόλυτος ηγέτης της. Και να είστε σίγουροι ότι πραγματικά πονάει τη φανέλα που φοράει. Δεν κάνει τίποτα για να πουλήσει οπαδιλίκι. Κάνει αυτά που αισθάνεται. Στα αποδυτήρια πανηγυρίζουμε ελάχιστα. Είμαστε μεν χαρούμενοι, αλλά ξέρουμε ότι η δουλειά έχει ολοκληρωθεί κατά το ήμισυ. Για αυτό και δεν τρελαθήκαμε.
Αυτή είναι η εμπειρία. Ξέρεις να διαχειριστείς το αποτέλεσμα. Ξέρεις ότι αν χάσεις στον τελικό, δεν έχεις καταφέρει τίποτα. Το βράδυ γυρνάμε στο ξενοδοχείο και τρώμε βλέποντας τον πρώτο ημίχρονο του ημιτελικού. Είδαμε την επανάληψη στα δωμάτιά μας και αμέσως μετά μαζευτήκαμε στο δωμάτιο του φυσιοθεραπευτή για να χαλαρώσουμε. Να κάνουμε πλάκα και να γελάσουμε γιατί οι επόμενες μέρες θα ήταν πιο δύσκολες ακόμα. Και βέβαια μετά είχε ταινία το βράδυ...»
ΣΑΒΒΑΤΟ 7 ΜΑΪΟΥ 2011
«Το πρόγραμμα της ημέρας αλλάζει. Εναρμονιζόμαστε απολύτως με την ώρα του τελικού. Δεν είναι εύκολο να τρως μεσημεριανό και μακαρόνια στις 10.30 το πρωί, αλλά εμείς αυτό κάναμε. Κι αυτό έπρεπε ώστε να συνηθίζει ο οργανισμός στους ρυθμούς της επόμενης ημέρας καθώς ο τελικός είχε μεταφερθεί μερικές ώρες πριν. Εν συνεχεία βλέπουμε βίντεο και εγώ με τον κόουτς φεύγουμε για να πάμε στη συνέντευξη Τύπου του τελικού.
Η απογευματινή προπόνηση μετά τη μεσημεριανή ξεκούραση είναι πολύ σημαντική... Οι προπονητές έχουν τσεκάρει τα πάντα, αλλά η προπόνηση είναι χαλαρή... Ίσα ίσα να ιδρώσουμε. Η τακτική καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος. Οι προπονητές αναλύουν τα 4-5 βασικά plays της Μακάμπι, διότι δεν είναι δυνατόν να τα μάθουμε όλα σε ένα βράδυ. Η διαδικασία όμως δεν είναι απλή. Οι κόουτς ξέρουν ακόμα και πόσες φορές παίχτηκε ένα σύστημα στα ματς της Μακάμπι και με βάση τη συχνότητα αυτό επιλέγουν να μας δείξουν. Μιλάμε συνήθως για θέματα που αφορούν τις αρχές και τη φιλοσοφία του παιχνιδιού του αντιπάλου. Η εμπειρία μάς βοηθάει να θυμόμαστε κάθε λεπτομέρεια από αυτά που έχουν συζητήσει στην προπόνηση. Ο κόουτς επαναλαμβάνει πολλές φορές μία κουβέντα που μας εντυπώνεται στο μυαλό... «Προσοχή στο ρυθμό. Όχι λάθη». Μετά από τόσες φορές που την άκουσες ήταν αδύνατον να την ξεχάσεις. Η Μακάμπι ήταν έτσι κι αλλιώς μία ομάδα που αν της άφηνες γήπεδο ανοιχτό μπορούσε να σε διαλύσει και σου καρφώνει στη μούρη.
Οι επόμενες ώρες ήταν πιο χαλαρές. Εγώ έδωσα μια πολύ πρωτοποριακή συνέντευξη στο Gazzetta.gr όπου η εικόνα μεταδιδόταν ζωντανά από το site. Εντυπωσιακό. Το βράδυ υπήρχε το Gala όπου ο Μήτσος σάρωσε τα πάντα. Όταν επέστρεψα ένιωθα πολύ ωραία για αυτόν... Αυτό που του είπα ήταν... "Καλά ρε Μήτσο, δεν αφήνεις και τίποτα για τους άλλους; Μα όλα ρε παιδί μου... Τώρα που το σκέφτομαι όμως, δεν μου δίνεις κι εμένα κανένα;". Ένιωθα πολύ όμορφα για τον Μήτσο. Τα άξιζε και τα πήρε. Είδαμε μία ταινία και κοιμηθήκαμε».
ΚΥΡΙΑΚΉ 8 ΜΑΪΟΥ 2011
«Το γεγονός ότι ο τελικός θα γινόταν πιο νωρίς αυτή τη φορά, είχε κι ένα καλό. Θα ήταν πολύ λιγότερες οι ώρες που θα σε έτρωγε το άγχος. Σε κάτι τελικούς του ελληνικού πρωταθλήματος που οι αγώνες είναι πολύ αργά το βράδυ, οι ώρες δεν περνάνε με τίποτα. Η ρουτίνα ήταν ίδια... Το φαγητό και πάλι νωρίς... Κανονικό γεύμα στις 10.30 το πρωί. Ακολουθεί μίτινγκ, ξεκούραση και έρχεται η ώρα να πάμε στο γήπεδο. Αυτή τη φορά στο πούλμαν επικρατεί μεγαλύτερη ηρεμία. Έχουμε πει μεταξύ μας ότι μένουν αυτά τα 40 λεπτά. Τίποτα περισσότερο. Σαράντα λεπτά για να πανηγυρίσουμε τους κόπους μιας ολόκληρης χρονιάς. Ότι έπρεπε να δώσουμε τα πάντα. Ό,τι είχαμε και δεν είχαμε. Αυτή θα ήταν η δική μας ημέρα.
Στα αποδυτήρια επικρατεί σχετική σιωπή. Ο καθένας είναι συγκεντρωμένος. Άλλοι με ακουστικά στα αυτιά, άλλοι χωρίς, όλοι επιδιώκουμε την απόλυτη συγκέντρωση. Γούρια, ναι, υπάρχουν. Εμείς στον Παναθηναϊκό για παράδειγμα δενόμαστε σχεδόν πάντα με την ίδια σειρά και την ίδια επιλογή ποδιών. Αν γίνει κάποιο λάθος και ξεκινήσουμε από το ανάποδο πόδι, σκίζουμε τα tape και πάμε από την αρχή. Κι άλλα πολλά βέβαια, τα οποία δεν χρειάζεται να αποκαλύψουμε. Έρχεται η ώρα του αγώνα... Σας είπα και νωρίτερα. Ήρθε η στιγμή που κατάλαβα ότι δε χάνουμε. Ήταν αδύνατον. Με την Μπαρτσελόνα αυτή η σκέψη δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μου. Στη Βαρκελώνη και στα δύο ματς φαινόταν ότι έχουμε τον απόλυτο έλεγχο. Ακριβώς έτσι έγινε... Την ώρα που πανηγυρίζουμε βλέπω τον Μήτσο να έρχεται προς το μέρος μου...
— Εσύ κι ο Μάικ θα έρθετε να το σηκώσουμε μαζί, μου λέει...
— Έλα ρε Μήτσο, τι λες; Μόνος σου θα πας, απαντώ αλλά ήταν επιτακτικός...
— Λοιπόν, το είπα. Εσύ κι ο Μάικ θα έρθετε μαζί. Τέλος!... Ακριβώς έτσι είπε και πώς να αρνηθείς.
Το συναίσθημα που ένιωσα ήταν μοναδικό. Απίστευτη συγκίνηση. Αισθανόμουν κάθε δευτερόλεπτο ότι ο Μπερτομέου δίνει το κύπελλο στον Μήτσο, αλλά δεν το έδινε ποτέ.
Εκείνη τη στιγμή νιώθεις μια γλυκιά αγωνία. "Δώστε ρε παιδάκι μου να τελειώνουμε", σκεφτόμουν κάθε λίγο και λιγάκι. Μια πολύ γλυκιά ανυπομονησία. Λίγο αργότερα έμαθα ότι στην εξέδρα, την ώρα που σηκώναμε το τρόπαιο, οι δικοί μας άνθρωποι δάκρυσαν. Δεν μπορώ να πω ότι δεν το περίμενα. Ήταν μία ανεπανάληπτη στιγμή που θα μείνει χαραγμένη αιώνια στο μυαλό μου.
Το τηλέφωνο στη συνέχεια σπάει. Χτυπάει αδιανόητα πολύ. Δέχεσαι κλήσεις από ανθρώπους που ούτε καν περίμενες να σε θυμηθούν. Κάποια στιγμή αισθάνεσαι να περνούν όλα από μπροστά σου. Από τη μία είσαι ανακουφισμένος, από την άλλη σκέφτεσαι ότι... "Να τελείωσε, πάει κι αυτό". Μία μικρή μελαγχολία. Αυτό βέβαια αργότερα, διότι την ώρα που πανηγυρίζεις είσαι πανευτυχής και απελευθερωμένος. Διότι έτσι κι αλλιώς, εμείς φέτος περάσαμε πολύ δύσκολη σεζόν. Η διαδρομή στην Ευρωλίγκα δεν είναι καθόλου εύκολη. Υπήρχαν προβλήματα τραυματισμών, που την έκαναν ακόμα πιο δύσκολη. Φτάνεις όμως στο τέλος κι έρχεται η ώρα που ξεσπάς. Είσαι ευτυχισμένος»
