Ο άμεσος συνεργάτης του Ζέλικο Ομπράντοβιτς στον πάγκο των πρωταθλητών Ελλάδος, Δημήτρης Ιτούδης, μίλησε στην εφημερίδα «Sportday» για...
... το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός απέκλεισε την Μπαρτσελόνα:
«Ήταν σημαντικό στην ψυχολογία μας και το πιστεύαμε. Μας έδειξε ότι μπορούμε να κάνουμε μεγάλα πράγματα. Ωστόσο, δεν έχουμε κατακτήσει κάτι.
Η Σιένα έδειξε τεράστιο χαρακτήρα, καθώς διαχειρίστηκε άψογα μια συντριβή και μάλιστα χωρίς τον Μακάλεμπ.
Θα έλεγε ότι είχε πιο δύσκολο έργο, εν τέλει, από ό,τι εμείς με την Μπαρτσελόνα. Δεν πάμε για βόλτα στη Βαρκελώνη, αλλά για να διεκδικήσουμε το τρόπαιο».
... το πώς «κατασκοπεύει» τους αντιπάλους του Παναθηναϊκού, εν όψει Φάιναλ Φορ:
«Ετοιμάζεις τρεις ομάδες και η δουλειά είναι μεγαλύτερη, με τη συγκέντρωση να είναι περισσότερη στον ημιτελικό.
Μετά κάνεις τις προσθαφαιρέσεις σου. Ο ύπνος φυσικά σου λείπει, αλλά αν έχει κερδίσει η ομάδα στον ημιτελικό, τότε ούτως ή άλλως δεν θες να κοιμηθείς.
Φαντάζεσαι να κάνεις ανάλυση όταν έχεις χάσει; Πάντως, δεν χωρούν συναισθηματισμοί στα Φάιναλ Φορ και κατά τη διάρκεια των αγώνων.
Το αίμα πρέπει να είναι κρύο, γιατί το κάθε δευτερόλεπτο διαρκεί μία αιωνιότητα».
... την πορεία του στην ομάδα:
«Χαρακτηρίζεται από την αναγνωσιμότητα του κόσμου για το έργο που έχουμε προσφέρει στον Παναθηναϊκό και είναι από τις μεγαλύτερες επιβραβεύσεις για εμάς που δουλεύουμε τόσα χρόνια.
Σαφέστατα και αισθάνομαι διαφορετικός το 1999 και το 2011. Αυτό έχει να κάνει με τις εμπειρίες που αποκτάς δουλεύοντας με εξαιρετικούς παίκτες, επεξεργαζόμενος αντιπάλους, αλλά και χάνοντας και κερδίζοντας από αυτούς».
... το Φάιναλ Φορ της Θεσσαλονίκης, το 2000:
«Ήταν το πρώτο μου με τον Παναθηναϊκό. Είχε αρκετές ιδιαιτερότητες αυτό το Φάιναλ Φορ όσον αφορά στην τεχνολογία. Χρησιμοποιούσαμε τις κασέτες στο βίντεο για να κάνουμε ανάλυση των αντιπάλων.
Άλλο ένα στοιχείο ήταν ο ενθουσιασμός που υπήρχε, αν και έπρεπε να υπάρχει διαχείριση των συναισθημάτων. Υπήρχαν στιγμές που ανατρίχιασα και συγκινήθηκα.
Θυμάμαι είχαμε υψηλό κίνητρο γιατί σε εκείνο το γήπεδο (σ.σ. Πυλαία) είχαμε χάσει το Κύπελλο από την ΑΕΚ.
Στον ημιτελικό αγωνιστήκαμε απέναντι στην Εφές των Κουτλουάι και Τούρκογλου και στον τελικό κόντρα στη δυνατή Μακάμπι, με τον Φώτση να είναι 18 χρονών και να έχει ενεργό ρόλο.
Μόλις πήραμε το τρόπαιο θέλαμε όλοι να το σηκώσουμε. Το κρατάει ο Ζέλικο, πηγαίνω να το πάρω και με προλαβαίνει ο Τζεντίλε, λέγοντας του κόουτς Ομπράντοβιτς: «Άσ’ το, έχεις πάρει τόσα πολλά, εγώ δεν έχω πάρει τίποτα». Και του το άρπαξε και έφυγε».
... το Φάιναλ Φορ της Μπολόνια, το 2002:
«Πήγαμε ως η τέταρτη σε δυναμικότητα ομάδα. Όλοι μιλούσαν για τελικό Κίντερ - Μακάμπι. Βάλαμε κάτω τα στοιχεία να δούμε πού υπερέχουμε και τι να κρύψουμε.
Στον ημιτελικό κόντρα στη Μακάμπι αλλάξαμε για πρώτη φορά τον τρόπο άμυνά μας στα μαρκαρίσματα, κάτι το οποίο δεν περίμεναν. Στον τελικό με αντίπαλο την Κίντερ μπαίνουμε στο δεύτερο ημίχρονο με -14, αλλά το comeback είναι εξαιρετικό.
Η Κίντερ δεν έδωσε τόσο σεβασμό, όπως είπε ο Μεσίνα, σε παίκτες που δεν τους περίμεναν και τους τιμωρήσαμε στο ποστ με τον Παπαδόπουλο, έχοντας εξαιρετικούς παίκτες όπως οι Μποντιρόγκα, Ρότζερς, Κουτλουάι.
Συν τοις άλλοις, αλλάξαμε τον τρόπο άμυνας γιατί οι Σμόντις, Τζινόμπιλι είχαν βάλει τα πάντα. Θα μου μείνει έντονα μία στιγμή.
Στην τελευταία προπόνηση πριν από τον ημιτελικό με τη Μακάμπι ήρθε ο Αλβέρτης και μου λέει: «Θα το πάρουμε το Κύπελλο». Του απάντησα καταφατικά, αλλά φάνηκε ότι δεν το είπε για να με εμψυχώσει, αλλά επειδή ήταν φτιαγμένος.
Ο τελικός απέναντι στην Κίντερ ήταν από τις μεγαλύτερες ανατροπές που έχουμε κάνει. Και επειδή ήταν Κυριακή του Πάσχα, το ματς ήταν ιδιαίτερη ανάσταση».
... το Φάιναλ Φορ της Αθήνας, το 2007:
«Θα ήταν αποτυχία αν δεν πηγαίναμε. Από τη αρχή της σεζόν μας είχαν χρίσει και δικαίως φαβορί. Υπήρχε η πίεση, αλλά είχαμε και τις προσωπικότητες.
Μία ημέρα πριν από τον ημιτελικό κόντρα στην εξαιρετική Ταού κάναμε πλάκα στην προπόνηση, κάνοντας ασκήσεις για παιδάκια.
Σκοπός μας και αυτό κάναμε ήταν να χαμηλώσουμε τα στάνταρ της Ταού των Ρακόσεβιτς, Σκόλα, Πριγκιόνι και το κάναμε.
Ο τελικός κόντρα στην ΤΣΣΚΑ ήταν από τους ωραιότερους, ενώ είχε και αρκετό κόσμο όρθιο.
Όπως έχω πει και ξαναλέω, οι μεγάλοι αγώνες είναι για εξαιρετικούς παίκτες και εμείς τους είχαμε, όπως οι Μπετσίροβιτς, Τομάσεβιτς, Διαμαντίδης, Σισκάουσκας, Μπατίστ, Βουγιούκας».
... το Φάιναλ Φορ του Βερολίνου, το 2009:
«Είχε ιδιαιτερότητα γιατί αγωνιστήκαμε στον ημιτελικό κόντρα στον Ολυμπιακό. Ήταν δυνατή διοργάνωση. Πάντως, είχε αίσιο τέλος.
Όσον αφορά στον τελικό με την ΤΣΣΚΑ, είχαμε πει στην τελευταία φάση να μη γίνει φάουλ στον Σισκάουσκας.
Μπορεί να ήταν ρίσκο, επειδή ήταν καλό το σουτ. Όμως, η ιστορία έγραψε και ο Παναθηναϊκός κατέκτησε το πέμπτο του ευρωπαϊκό τρόπαιο».
πηγη:gazzetta
