Το έχουμε πει πολλές φορές: ο φετινός Παναθηναϊκός δεν μπορεί να συγκριθεί ως ρόστερ με εκείνο που κατέκτησε τα πάντα στο πέρασμά του το 2009. Είναι σαφώς λιγότερος λαμπερός και από τον περσινό που πήρε... μόνο το πρωτάθλημα. Ασύγκριτος, όμως, και με οποιονδήποτε άλλον συμπαίκτη και αντίπαλο είναι και ο αρχηγός των εξάκις πρωταθλητών Ευρώπης.
Από τα δικά του χεράκια πέρασαν οι 39 από τους 75 πόντους του Παναθηναϊκού. Μόνος του «έσταξε» 21 και «κέρασε» τους συμπαίκτες του άλλους 18. Σημειώστε, δε, πως και οι 9 τελικές πάσες του ήταν ασίστ και με τους παλιούς στατιστικούς κανόνες. Ολες κάτω από το καλάθι, όλες έτοιμα καλάθια για τους παραλήπτες. Δίπλα σε αυτούς τους αριθμούς βάλτε ακόμα 5 ριμπάουντ και 3 κλεψίματα. Σε 31 λεπτά παρουσίας στο παρκέ ο Δημήτρης Διαμαντίδης απέδειξε το δίκαιο της ανάδειξής του στον κορυφαίο ευρωπαίο παίκτη τη χρονιά που διανύουμε. Και ο Ομπράντοβιτς; Τα έφερε έτσι η σεζόν που αναγκάστηκε να παίξει με τους δύο βασικούς ανταγωνιστές του με ντεζαβαντάζ.
Στην πρώτη πρόκληση περίμενε η οικοδέσποινα του φάιναλ φορ και αγαπημένο παιδί της Ευρωλίγκας Μπαρτσελόνα... Μια ζώνη βγαλμένη από το χρονοντούλαπο της μπασκετικής ιστορίας ανέδειξε τον Καλάθη σε εξολοθρευτή του Ναβάρο κι έστειλε τους Καταλανούς αραγμένους στον καναπέ τους να βλέπουν τις ράφτρες να κεντούν το 6ο αστέρι στην πράσινη φανέλα... Η δεύτερη πρόκληση έμοιαζε (και είναι ακόμα) δυσκολότερη. Αντίπαλος μια ομάδα σαφώς καλύτερη από τους φετινούς Ισπανούς, με καλύτερο προπονητή και οπλισμένη με δύο μεγάλα ατού: το πλεονέκτημα έδρας και το ψυχολογικό αβαντάζ από τις 3 συνεχόμενες νίκες εις βάρος του «αιωνίου» αντιπάλου.
Πλεονέκτημα ακόμα μεγαλύτερο και από την αίσθηση υπεροχής που χάριζε στον Ολυμπιακό το 35- 0 που έτρεχε μέχρι τον πρώτο φετινό τελικό. Αλλη μια σύνθετη ζώνη έφτανε για να κάνει τη δουλειά. Το 35-1, το 3-1, το πράσινο 1-0 είναι αυτό που μετρά, αυτό που είχε στο μυαλό του ο Ζέλικο, αυτό που πήρε (ξανά) ο Παναθηναϊκός μάλλον ευκολότερα απ' όσο δείχνει το τελικό 70-75. Αυτό είναι το ματς που δίνει πρωτάθλημα σε μια ομάδα που ξέρει μόνο να νικά ή στερεί έναν τίτλο από μια ομάδα που τα κάνει όλα τέλεια αλλά στην κρίσιμη στιγμή λυγίζει.
Ο Ολυμπιακός έδειξε φέτος ότι μπορεί να επικρατήσει του αντιπάλου του με όλους τους τρόπους και σε όλα τα γήπεδα. Εδειξε ξανά, όμως, ότι στα ματς που μετράνε φορά πολύ άνετα τον μανδύα του δευτεραγωνιστή. Οσο εύκολα φάνηκε να επιβάλει τον ρυθμό του στο ξεκίνημα της αναμέτρησης, τόσο απότομα βγήκε εκτός ρυθμού με μία και μόνη κίνηση του αντίπαλου προπονητή. Γι' αυτή τη «συνήθεια», όμως, δεν φταίει τόσο κάποια «ερυθρόλευκη» παθογένεια αλλά το γεγονός ότι απέναντί του έχει την καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη τα τελευταία 15 χρόνια. Αντί επιλόγου: μπορεί ο Παναθηναϊκός να επικράτησε σε ένα κακής ποιότητας φάιναλ φορ, φρόντισε, όμως, να στείλει μήνυμα υπεροχής και στους δύο αντιπάλους που είχαν το δικαίωμα να λένε ότι μπορούν να τον νικήσουν και δεν πήγαν Βαρκελώνη.
Η Μπάρτσα το ήπιε το πικρό ποτήρι ως το φινάλε. Μένει να δούμε αν θα πάθει το ίδιο και ο Ολυμπιακός. ΥΓ: Ο Αντώνης Φώτσης βρέθηκε 31 λεπτά στο παρκέ. Στο στατιστικό του γράφει 5 πόντους. Οι 2 μπήκαν στο πρώτο δεκάλεπτο. Οι άλλοι 3 έκριναν τον νικητή...
sday.gr
